Μια
φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα αγόρι που είχε πολλά όνειρα. Έφτιαξε
λοιπόν ένα μεγάλο χάρτινο καραβάκι για να τα χωρέσει όλα μέσα και να
ταξιδέψει. Ο τόπος του δεν είχε θάλασσα αλλά αυτό δεν ήταν εμπόδιο.
Κάποιοι πίστεψαν σε αυτόν. Κάποιοι κούνησαν
το κεφάλι τους αποδοκιμαστικά. Άλλοι πάλι ζήλεψαν. Το άρπαξαν από τα
χέρια του, το τσάκισαν και το πέταξαν στις λάσπες. Το χάρτινο καραβάκι
άρχισε να βουλιάζει. Ένα ναυάγιο που δεν κατάφερε να παρασύρει και τα
όνειρα του αγοριού.
Με δάκρυα στα μάτια, εκείνο το αγόρι, φύλαξε την
εικόνα αυτή στην ψυχή του και υποσχέθηκε ότι μια μέρα θα ταξίδευε με
αυτό. Ορκίστηκε πως κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που θα έφτιαχνε χάρτινα
καραβάκια για όλους εκείνους που έχουν όνειρα. Και τότε, σαν από θαύμα,
το πληγωμένο χάρτινο καραβάκι, τίναξε τις λάσπες από πάνω του και
ξαναβρήκε το σχήμα του, ενώ στην πλώρη του άρχισε να αχνοφαίνεται ένα
όνομα…
Το έλεγαν... «Tabula Rasa».
Τα όνειρα σας, απαιτούν ένα γερό χάρτινο καραβάκι. Μην αφήσετε κανένα να σας το τσαλακώσει.
Καλό σας ταξίδι…!
ο ιδρυτής
Παναγιώτης Καποδίστριας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου