Λοιπόν….. πού είχαμε μείνει; Ά, ναι.
Πουθενά δεν είχαμε μείνει . Τώρα αρχίζουμε.
Να αυτοσυστηθώ. Μαίρη. Αυτό είναι το ονοματάκι μου. Προέρχεται από το
Μαρία. Έτσι έλεγαν την Παναγία μεγάλη η χάρη της. Εεεε, εδώ κάνετε το σταυρό
σας. Εγώ; Καμία σχέση με τη Μεγαλόχαρη. Απλή συνωνυμία. Οι γονείς μου δίχως τη έγκρισή μου αποφάσισαν να
με βαφτίσουν Μαρία γιατί κάπως έτσι
έλεγαν τη γιαγιά μου (του πατέρα μου τη μάνα).
Και λέω κάπως έτσι γιατί εκείνη την φώναζαν Μαρί ενώ εμένα Μαίρη. Απ’ ότι έχω πληροφορηθεί κι εγώ , μία θεία
μου είχε έρθει τότε από Λονδίνο. Έμεινε αρκετό διάστημα στο σπιτικό μας. Μαίρη
αυτό , Μαίρη εκείνο ,Μαίρη τ’ άλλο και μου ‘μεινε . Τώρα αν η γιαγιά μου είχε
κι εκείνη καμία θεία εκ Παρισίων, ε…. αυτό δε το ξέρω. Εδώ με πιάσατε
αδιάβαστη.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου το ονοματάκι μου κι εγώ καμία σχέση. Με το
άκουσμα Μαρία έρχεται στο μυαλό σας η
εικόνα ενός κοριτσιού με φωτοστέφανο. Εγώ; Ένα κορίτσι ατίθασο, ζωηρό,
πεισματάρικο, ανεξάρτητο, σκέτο νεύρο. Μετά το πέρας της εφηβείας μου ,
ακολούθησε ο γάμος. Τώρα θα μου πείτε γιατί σας τα λέω όλα αυτά. Περιμένετε μη
βιάζεστε. Όλα θα πάρουν το δρόμο τους. Τότε λοιπόν συνειδητοποίησα ότι το όνομά
μου, μου πήγαινε γάντι. Είμαι σίγουρη
πως έχετε ακούσει το άσμα «Είμαι η Μαίρη η Παναγιωταρά ,μια εργαζόμενη μητέρα
μια καλή νοικοκυρά….» Κομμένο και ραμμένο για μένα . Είμαι σίγουρη ότι μπήκατε
στο πνεύμα μου. Τα λόγια είναι περιττά.
Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι που χώρισα. Ευτυχώς. Δυστυχώς, μετά από δύο χρόνια
ξαναπαντρεύτηκα. Τι το ήθελα; Όοοοχιιιιι.
Ξεχάστε το προηγούμενο άσμα. Καμία σχέση. Μεταλλάχτηκα. Από κάμπια έγινα
πεταλούδα. Τώρα θα σας πω ένα άλλο. « Είμαι η Μαίρη , η Μαιρούλα το Μαιράκι
σου, βαλ’ ένα ε να γίνω το μεράκι σου ,βάλ’ ένα λι για να γινώ το λιμεράκι σου
….» και πάει λέγοντας. Τι τα ήθελα εγώ τα μέλια και τα σιρόπια; Μετά από άλλα
δέκα χρόνια συμβίωσης και γάμου ήρθε το δεύτερο διαζύγιο.
Τώρα πια κανένα τραγούδι δεν αντιπροσωπεύει ούτε εμένα, ούτε το ονοματάκι
μου. Τώρα πια είμαι εγώ ,ο εαυτός μου.
Μία Μαίρη ατίθαση , ζωηρή , ανεξάρτητη. Αλλά και γεμάτη αγάπη για τα παιδιά της
και για τους ανθρώπους γύρω της.
Συγγραφέας: Μαίρη Τρεπίδου - φοιτήτρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου