"Εφιάλτης" του Αργύρη Γιαμάλογλου

Πάλι δεν κοιμήθηκα χτες βράδυ. Δεν μπορούσα. Εδώ και 3 μέρες βλέπω τον ίδιο εφιάλτη. Ξανά και ξανά. Φοβάμαι.

Τι σημαίνει αυτό; Γιατί;

Δεν είναι ότι έχω άγχος ή κάτι τέτοιο. Νομίζω.

Ούτε την ξέρω. Αυτή που βλέπω.

Είμαι στο πατρικό μου, παιδί πάλι, φορώντας το αγαπημένο μου σορτσάκι με τις ρίγες και τη μπλούζα του superman. Αυτή η μπλούζα δεν έβγαινε ποτέ από πάνω μου. Μέρα νύχτα.

Τι τα θυμήθηκα τώρα αυτά δεν έχει νόημα. Είναι απλά ένα άσχημο όνειρο. Τίποτα άλλο.

Διάβαζα τις προάλλες ένα βιβλίο και έλεγε ότι τα όνειρα μπορεί να είναι οράματα ή πράξεις και σκέψεις του παρελθόντος. Το βιβλίο μάλλον έπεσε έξω. Το δικό μου όνειρο δεν είναι τίποτα απ’ τα δύο.

Συμφωνώ ότι το παιδάκι είμαι εγώ, με τη συγκεκριμένη μπλούζα, στη συγκεκριμένη σκάλα που με φόβιζε πάντα, την παρομοίαζα με φίδι που τυλίγεται σε ένα δέντρο, αλλά η γυναίκα; Η γυναίκα ποια είναι; Μαυροφορεμένη, άσχημη, με φίδια αντί για μαλλιά, με ένα βλέμμα της σου κλέβει τη φωνή.

Προσπαθείς να μιλήσεις, να πεις μια λέξη, να πεις

«βοήθεια, τι θες από μένα, γιατί έρχεσαι τρίτη μέρα στο όνειρο μου, άσε με να κοιμηθώ επιτέλους, θέλω να ξεκουραστώ μια φορά στη ζωή μου, μπορώ;»

Κι εκείνη εκεί. Σε κοιτάει με πράσινα μάτια, χάντρες, ψεύτικα, ξανθά μαλλιά, όχι μαλλιά, όχι, φίδια είναι και στόμα, τρύπα. Και σου παίρνει τη φωνή. Και είναι σα να είσαι στο mute. Κι αρχίζει να μιλάει εκείνη. Μιλάει, μιλάει, μιλάει. Αλλά δεν μπορείς να την ακούσεις. Βλέπεις το στόμα της να ανοιγοκλείνει.

«Τι σκατά θες να μου πεις, ε; Τιιιι;»

Ουρλιάζεις. Και ξυπνάς. Ιδρωμένος.

Για Τρίτη φορά. 

Εφιάλτης.

Συγγραφέας: Αργύρης Γιαμάλογλου - απόφοιτος Tabula Rasa