“Βουτιά” της Ναταλίας Dalheimer

Τότε που ακόμα δεν υπήρχε τίποτα, ούτε μια πνοή να διαποτίζει το χώμα. Τότε που ακόμα άνθιζαν οι γαρυφαλλιές ανέγγιχτες, πολύ πριν αρχίσουν να στολίζουν τα φέρετρα και να αγκαλιάζουν το άψυχο σώμα το ίδιο νεκρές. Τότε υπήρχε ζωή. Ώσπου μια μέρα φύσηξε, βρόντησε και ήρθε η πνοή. Δυνατή, πελώρια. Πέταγε μαζί με τα γαλάζια σύννεφα. Μια μέρα, περίεργη να δει κι άλλα μέρη, κατέβηκε κάτω. Και ερωτεύτηκε. Αγάπησε τρελά το χώμα. 

Εκείνο, ως ουδέτερο, γέννησε δίποδα και τετράποδα πλάσματα. Η πνοή μη μπορώντας να είναι μακριά από το αγαπημένο της και τα παιδιά της, κατοίκισε μέσα τους. Κομματιάστηκε και γέμισε τον κάθε πόρο, την κάθε φλέβα. Και όσο οι νύχτες τυλίγονταν με τις μέρες, το κάθε πλάσμα ανέβαινε και ένα σκαλί. Εκείνο το βελούδινο σκαλί που σχημάτιζε έναν ημικύκλιο με τις δύο άκρες να χάνονται μέσα το χώμα. Ήταν η μόνη στιγμή που η πνοή ενωνόταν μαζί με τη μοναδική αγάπη της, τη στιγμή που επέστρεφε τα παιδιά της στο φρέσκο, δροσερό και μοσχομυριστό χώμα.

Τα παιδιά όμως πάντα μιμούνται τους γονείς τους. Κομματιάζονται και μοιράζονται με τον ίδιο τρόπο. Παίρνουν και δε δίνουν. Δίνουν και δεν παίρνουν. Χτυπάνε ο ένας τον άλλον και θρυμματίζονται σε σκληρή άσφαλτο… ούτε καν στο χώμα. Αίματα τρέχουν, μα συνεχίζουν να σέρνονται με βλέμμα αχόρταγο. Με χέρια γυμνά λυγίζουν τα σίδερα της σκάλας που κάποτε ήταν βελουδένια. Δε θέλουν πια να την κατέβουν. Θέλουν ψηλά. Εκεί στα κάποτε γαλάζια σύννεφα που τώρα πια ξεθώριασαν. Και η πνοή… και η πνοή αδύναμη, μικροσκοπική ψάχνει να βρει το χώμα. Θέλει παρηγοριά. Θέλει να πετάξει μακριά, να κάνει βουτιά στα σύννεφα. Να ξεχάσει τον έρωτά της, τις θυσίες της, τον κόπο της. Και ίσως έτσι κάνει μια αρχή.

Συγγραφέας: Ναταλία Dalheimer - φοιτήτρια Tabula Rasa