Μήπως ήρθε η ώρα να γράψεις τη δική σου ιστορία;

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

“Σκοτάδι και νερό” του Δημήτρη Διοματάρη



Απ’ το κακό κι απ’ τα χειρότερα διωγμένος,
βαδίζοντας στων χαλικιών το δρόμο,
ντυμένος την ένδεια της  άφθονης ορμής σου
μονάχος, μ’ ένα στειλιάρι στήριγμα
και φόβητρο των σκύλων, κάτω
στη βραδινή σαπίλα της αποβάθρας.

Δίπλα σου τρέχανε παιδιά κι εργάτες
για να μαζέψουνε αυτά που έφερνε το κύμα.
Σκουπίδια, μυρωδιές, ξύλα στραπατσαρισμένα,
υποσχέσεις πως ο καιρός μας πλησιάζει,
καλύτερος από ποτέ, αν τον αποδεχτούμε.
Το κεφάλι σου σκυμμένο, αξύριστος.
Στους ώμους σου μια βρώμικη κουβέρτα,
άρβυλα στα πόδια, παντελόνι πράσινο παραλλαγής.
Κάθε σου βήμα υπολογισμένο να σηκώνει
τόσο, όσο να αντέξει το μετέωρό σου σώμα
στον κενό αέρα, χωρίς να πέφτει.

Το ένα πόδι μετά το άλλο, στρωτά, κυματιστά,
κάλυπταν την απόσταση χωρίς βιασύνη κι ενοχές,
σα να διάβαινες εκεί που πάντα επιθυμούσες
να ξαποστάσεις, ν’ ανασάνεις, να λευτερωθείς,
μακριά απ’ την κατάντια σου, από τα μάτια των δικών σου, μέσα σου καθαρός και ξάστερος.
Άμμο ένοιωσες κάτω απ’ τις σόλες σου,
κι άρχισε να κερδίζει βάθος η άμμος απ’ τα χαλίκια.
Το βήμα σου αντί να δυσκολεύει από το βύθισμα στην άμμο,
γινόταν πιο ανάλαφρο, γιατί μπροστά σου,
σε απόσταση ανάσας, η θάλασσα,
το τελικό καθαρτήριο των αμαρτιών σου.
Συνέχισες σταθερά, ώσπου η θάλασσα σκέπασε  τον αστράγαλο σου.
Σταμάτησες, σήκωσες το κεφάλι,
κι ανάσανες βαθιά τη μυρωδιά της.
Γέμισε η ψυχή σου
Ξανάρχισες να περπατάς, μ’ ένα χαμόγελο
να ξεπροβάλλει μέσα από τ’ ακούρευτα μουστάκια.
Με κάθε βήμα ξεμάκραινες από την παραλία με την άμμο,
από την άδικη ζωή σου, από τους χαμένους σου αγώνες.
Το νερό πιτσίλησε το πρόσωπο σου, έφτασε στους ώμους.
Ατάραχος, μπήκες πιο μέσα,
μέχρι που το κεφάλι σου καλύφτηκε,
ενώ συνέχισες ακόμα σταθερά προς βάθη μεγαλύτερα.
Όταν πια από πάνω σου υπήρχε μόνο σκοτάδι και νερό,
άνοιξες το στόμα σου  και είπες τ’ όνομα της… ξανά και ξανά .
Τίποτα άλλο.

Πλημμύρισες σκοτάδι και νερό.
Σε γέμισαν ολόκληρο, σ’ έκαναν ένα μαζί τους,
αλλά, ήσουν ήδη εκεί,  δίπλα της…
Σκοτάδι και νερό το μόνο που κατάφεραν, να κάνουν,
είναι να γίνεις ένα μαζί της…

Συγγραφέας: Δημήτρης Διοματάρης - Φοιτητής Tabula Rasa

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου