"Zumba - Ξαβιέ. Να μη μου ξανατύχει, Θεέ!!!" της Στρατονίκης Καλφοπούλου

Τι τον ήθελα το χορό; Όχι πες μου τι τον ήθελα;;; Δεν καθόμουν σπιτάκι μου, να φάω κάνα - δυο προφιτερόλ, να δω καμιά ταινία με ανυπέρβλητους έρωτες μέχρι να ξεραθώ στον καναπέ αγκαλιά με πέντε – έξι σακούλες νάτσος, όπως κάνει κάθε single 30αρα, που σέβεται τον εαυτό της;;; Μα έλα όμως που πήραν τα μυαλά μου αέρα, κερδίζοντας στο ραδιόφωνο εκείνη την αναθεματισμένη μηνιαία συμμετοχή σε ομαδικά μαθήματα χορού… Που να μην έσωνα! Έτρεξα η καλή σου.. Να προλάβω!!! Μη χάσω!!!!!! «Να η ευκαιρία Ρίκα μου να εξελίξεις τις χορευτικές σου επιδόσεις. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που από μικρή σε φωνάζουν χέλι!» είπα στον εαυτό μου. Φοράω λοιπόν ότι βρίσκω στη ντουλάπα μου,  που παρέπεμπε σε χορευτικό mood -Από Fame και Flashdance μέχρι Step up και Glee. Κοτσάρω και έναν φιόγκο τεράστιο στα μαλλιά τύπου grease-  και σκάω μύτη στη σχολή.

Φτάνω στην πόρτα και τότε… Τον βλέπω! Απέναντι. Στον καθρέφτη. Αγέρωχος. Ψηλός, μελαχρινός, με γένια. Αποτριχωμένος κι απαστράπτων από το λάδι, ωσάν τον καλοκαιρινό ήλιο μες το καταμεσήμερο!  Με φόρμα που διαγράφει τα δυο του καλλίγραμμα… πόδια και τιραντάκι  V που κάνει τις πλάτες, ΠΛΑΤΑΡΕΣ. Ένιωσα να πάλλεται… η καρδιά μου. «Τον θέλω αυτόν τον άντρα!» Είπα. «Θέλω να γνωρίσω κάθε του πτυχή.» «Να σκύψω από πάνω του και να… αφουγκραστώ τις ανησυχίες του.» «Να νιώσω τέλος πάντων την… την… ψυχή του σε βάθος.» Με βλέπει. Με κοζάρει για τα καλά. Με πλησιάζει λάγνα. «Ψάχνεις κάτι;» ρωτάει με βλέμμα όλο υποσχέσεις. «Όλα σε σένα τα βρήκα!» ουρλιάζω εσωτερικώς και συνεχίζει: «Η γραμματεία είναι εκεί δεξιά. Μπορείς να περάσεις… Με λένε Ξαβιέ. Θα σε δω αργότερα» Μου κλείνει πρόστυχα το μάτι κι απομακρύνεται την ώρα που εγώ προσπαθώ να θυμηθώ από πότε έχω να κάνω… ¨επαφές τρίτου τύπου¨… «Αυτό ήταν!» λέω. «Έπαθε πλάκα με την πάρτη μου!» «Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο στιλ και τη σιγουριά, της έμπειρης χορεύτριας που με διακατέχει». Εκείνη την ώρα ήμουν και στα πολύ πάνω μου, να πούμε! Μέχρι τη στιγμή που ξεκίνησαν όλα…

Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Πάω που λες στη γραμματεία. «Καλησπέρα σας» μου λέει η κοπέλα. «Καλησπέρα σας» απαντώ κι εγώ. «Ρίκα Κουλίδου. Κέρδισα ένα μήνα δωρεάν ομαδικά  μαθήματα από τον Λατίνο fm.» «Α, ναι! Βέβαια! Καλώς ήρθατε! Το πακέτο περιλαμβάνει Salsa, Tango argentine και zumba. Εσείς όμως αν θέλετε μπορείτε να διαλέξετε ένα ή δύο από τα τρία». Σε εκείνο το σημείο έχω σταματήσει να την ακούω. Χαζεύω με αμέριστη προσοχή κι ευλάβειά  αυτό το θείο πλάσμα τον Ξαβιέ, στο καθιστικό απέναντι, που με κοιτά και χαμογελά. «Λοιπόν; Ποια μαθήματα θα πάρετε;» συνεχίζει η άλλη το βιολί της.  «Όλα… Θα τα πάρω όλα!!!» Απαντάω με ενθουσιασμό κοιτάζοντας τον ημίθεο. «Πολύ ωραία. Πηγαίνετε να ετοιμαστείτε γιατί ξεκινάμε σε 5 λεπτά με Ξαβιέ και Zumba!»  Μου ήρθε σκοτοδίνη! Τι;;; Το μωρό είναι δάσκαλος κι έχω μόνο 5 λεπτά να ετοιμαστώ;;; Είμαστε με τα καλά μας;;; Μπαίνω ταχέως στο μπάνιο παρέα με όλα μου τα υπάρχοντα. Ανανεώνω λιπ- γκλος, ρουζ, πατάω ένα πέρασμα στη μάσκαρα, αδειάζω από την κορυφή ως τα νύχια όλο μου το άρωμα, βάζω λακ σε μια δυο τούφες που εξείχαν από τον φιόγκο και βγαίνω έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο και την καρδιά του εξωτικού Ξαβιέ!

Είχα ακούσει για τη Ζούμπα. Όμως τίποτε από όλα αυτά δεν συγκρίνεται με αυτό έμελε να ζήσω… «Εντάξει, το 'χω! Χορευτική γυμναστική… Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι;;» σκέφτομαι ανυποψίαστη. Πάω λοιπόν και πιάνω θέση ανάμεσα σε άλλες 30 στην αίθουσα. Για πότε μαζεύτηκαν αυτές ούτε που κατάλαβα. Άσε που ήταν όλες αγριεμένες σαν λέαινες σε εποχή αναπαραγωγής.  Προστατεύανε τη θέση τους δίπλα στον Ξαβιέ και μπροστά στον καθρέφτη λες και ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Από το φόβο μου, μην τις ξεσηκώσω, κατέληξα τελευταία. Εγώ, ο τοίχος και μπροστά μου όλες οι καρακαηδόνες. Ξεκινάμε λοιπόν ζέσταμα. Σιγά – σιγά χεράκι πάνω, χεράκι κάτω, ένα ποδαράκι από δω, ένα ποδαράκι από κει... «Μια χαρά! Εδώ είμαστε!» Λέω.  Δεν προλαβαίνω να τελειώσω τη φράση μου και ακούω τον Ξαβιέ: «Για πάμε κοριτσάρες μου πιο γρήγορα.. 

Για να ξυπνάμε..!!!» Φυσάει με όλη του τη δύναμη μια σφυρίχτρα που είχε πάνω του, βάζει και ένα βραζιλιάνικο τραγούδι που κάθε δυο στίχους η κυρία που το τραγουδούσε πετούσε και 5 βάι – βάι απανωτά και ξεκινάει ο πανικός. Όλες τους, σαν υπνωτισμένες! Να χτυπιούνται και κοπανιούνται σα να μην υπάρχει αύριο! Να προσπαθώ κι εγώ η δύσμοιρη να ακολουθήσω κι όσο ακούω την άλλη να φωνάζει Βάι, βάι άλλα τόσα βάι, βάι να βογκάω κι εγώ για την τύχη μου που με έριξε ανάμεσα σε 30 σαλεμένες και έναν παίδαρο που πλέον δεν μπορούσα ούτε τα μαλλιά του να διακρίνω, από την παράνοια που πια επικρατούσε εκεί μέσα. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή.

«Πάμε τώρα που ζεσταθήκαμε!» τον ακούω να φωνάζει από κάπου προς το βάθος. Εκεί… ήρθε κι η επέλαση των βαρβάρων...! Μπαίνει ένα τραγούδι με τέτοιο μπάσο, που παραλίγο να σπάσει όλα τα γυαλικά της σχολής. Μέχρι κι η τζαμαρία άρχισε να τρίζει… μια γκαριδοφωνάρα από το τραγούδι να ουρλιάζει «Work it! Work it! ZUMBAAAAAA» «ZUMBAAAAAAAAAAA» να φωνάζουν και τα βούρλα γύρω μου εκστασιασμένα. Διάφορα χέρια, πόδια να περνούν ξυστά από πάνω μου, από κάτω μου, από τα πλάγια μου… Από όπου μπορείς να φανταστείς. Κάποια στιγμή με κίνδυνο της ζωής μου φτάνω μπροστά μπας και γλιτώσω το τομάρι μου. Κοιτάω τον καθρέφτη και τι να δω;;; Λιπ γκλος, ρους, μάσκαρα έχουν τρέξει και έχουν γίνει ένα. Δεν ξεχωρίζεις δέρμα. Μαλλί τζίβα και ο φιόγκος έχει πέσει κάπου στο πεδίο μάχης. Για να μην αναφέρω τον ιδρώτα που έχει μπλέξει με το άρωμά μου και αναγουλιάζω. Μόλις με βλέπω, κάνω να φύγω πριν με πάρει χαμπάρι ο Ξαβιέ.  Με το που πάω να γυρίσω την πλάτη μου, τρώω μια αδέσποτη στο μάτι… από μια τρελάρα… με κόλλησε στον καθρέφτη, μιλάμε! Περιττό να σου πω, πως δεν πήρε ποτέ κανείς χαμπάρι, τίποτα!!!

Παράτησα το μάθημα κι έσυρα τα κομμάτια μου στο μπάνιο για να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα. Μούσκεμα στον ιδρώτα και πιο σούργελο από ποτέ. «Τι ήταν αυτό που έπαθα; Τι ένα κοπάδι βόδια να βάλεις, τι αυτές, Το ίδιο είναι, Παναγιά μου!!!! Δεν ξανάρχομαι Zumba αυτές θα με ξεκάνουν! Μουρμουρίζω ημιλιπόθυμη. Εντωμεταξύ το μάθημα τελειώνει. Δύο άντρες συζητάνε έξω από την τουαλέτα. Κάποια στιγμή ακούω τον έναν να ρωτάει «Τι θα κάνουμε μετά;» «Ό, τι θες εσύ μωρό μου!» απαντάει ο άλλος με φωνή που μοιάζει του Ξαβιέ… Όχι! Δεν είναι δυνατόν! Δε μπορεί να είναι αλήθεια!!!!  Αχρηστεύτηκαν τα αυτιά μου από τα ντεσιμπέλ. Αυτό είναι! Ανοίγω από περιέργεια την πόρτα. Με προσοχή. Μη με καταλάβουν…

Ο Ξαβιέ σκύβει και τον φιλάει!

Σαν την τρελή μαζεύω τα πράγματά μου όπως – όπως. Βάζω κάτω το κεφάλι και φεύγω τρέχοντας χωρίς να κοιτάξω ούτε μια στιγμή πίσω μου. Μέσα σε δυο ώρες βρήκα κι έχασα τον άντρα της ζωής μου, έφαγα του κόσμου της αδέσποτες και έσωσα τη ζωή μου από το μανιασμένο πλήθος. Γι’ αυτό σου λέω... Καλύτερα προφιτερόλ και λιώσιμο στις ταινίες με τους ανυπέρβλητούς έρωτες, πάρα Ξαβιέ και μαυρισμένο μάτι.

 

Συγγραφέας: Στρατονίκη Καλφοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa