Μήπως ήρθε η ώρα να γράψεις τη δική σου ιστορία;

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

"Απόδραση" της Μαίρης Κάντα



«Γιατί είναι τόσο σκοτεινά;» αναρωτήθηκε η Άννα μόλις ξύπνησε. Κοίταξε γύρω της. «Μα τι συμβαίνει; Πού βρίσκομαι;». Δεν βρισκόταν στο δωμάτιο της και αυτό την τάραξε. Νόμιζε πως δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Ήθελε να σηκωθεί όρθια. Τότε μόνο κατάλαβε πως ήταν μέσα σε ένα κουτί. Τρομοκρατήθηκε. Με τα χέρια της προσπάθησε να απελευθερωθεί. Μόλις δραπέτευσε από το κουτί μία ακόμα δυσάρεστη έκπληξη την περίμενε.

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017

"Ζωή πριν τον θάνατο" της Μαρίας Κονιάρη



Όταν θα σας διαβάζει κάποιος αυτό το γράμμα θα βρίσκομαι επίσημα πλέον στον κόσμο όλων αυτών που ο κόσμος ονομάζει “αποβιώσαντες”. Η επιθυμία μου ήταν να μην εκφωνήσει κανείς όλες εκείνες τις τυπικές βαρύγδουπες φανφάρες. Ξέρω πολύ καλά ότι τους νεκρούς τους αγαπάτε αλλά οι ζωντανοί σας ενοχλούν.
Δεν με απασχόλησε ποτέ αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Γιατί υπήρχε ένα άλλο και σημαντικότερο ερώτημα που θα έπρεπε να απαντηθεί:
Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017

"Επιβίωσα" της Εύης Κουλιαρίδου



Τρέχει μέσα στο δάσος, είναι νύχτα. Σκοτάδι. Μαύρα κουρέλια. Σώμα με πληγές. Τρέχει να γλιτώσει, κοιτάει πίσω, να δει αν την φτάνουν. Φοβάται. Η καρδιά χτυπάει δυνατά. Πρέπει να δραπετεύσει. Μακριά.

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

Νέα τιμητική διάκριση για την σπουδάστριά μας, Μαίρη Κάντα

H σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Μαίρη Κάντα, συμμετέχει στο συλλογικό βιβλίο «Διαδρομές Ψυχής» που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα. Το διήγημα της, που συμμετέχει στο βιβλίο, έχει τίτλο «Μια αλήθεια που πονάει». Το διήγημα της σπουδάστριας του εργαστηρίου πήρε την τρίτη θέση στο διαγωνισμό που διοργάνωσαν οι εκδόσεις Γράφημα.

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017

Έκδοση βιβλίου για την σπουδάστριά μας Κατερίνα Τσιτούρα

H σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Κατερίνα Τσιτούρα. μόλις εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο, «Η καθρεφτούπολη», από τις εκδόσεις «Γαβριηλίδης»

Περίληψη του βιβλίου:
Ξέρετε, πολλές φορές προκαλείται σύγχυση στα χρωμοσώματα.
Όπως και να έχει, σπλάχνο σας είναι. Πρέπει να αποδεχτείτε τη φύση του
και να το αγαπήσετε, υπήρξε η φράση που ξεστόμιζε ο κύριος Κουκουβάγιας τη στιγμή ακριβώς που παρέδιδε το βρέφος στην αγκαλιά της μαμάς του.
Το ηθικό, ευσυνείδητο και ολίγον φιλοχρήματο ζευγάρι Ελαφιών υποδέχεται στο σπίτι και στην καθημερινότητα του τη Γουρουνίτσα, που αδυνατεί να πλύνει σωστά τα ποτήρια και να μοιράσει προσεχτικά τις μπομπονιέρες.
Η Γουρουνίτσα, που λέτε, παλεύει να ξετρυπώσει την ευτυχία κάπου ανάμεσα στα χιλιάδες πρέπει, με μοναδικά όπλα τη φαντασία και την πένα της.
Καθώς μεγαλώνει, αποκτά φίλους αγαπημένους και μαθαίνει να κρύβει τα δυσάρεστα συναισθήματα βαθιά στην ψυχή της. Επιφανειακά κεφάτη και λαμπερή ως τη στιγμή που η θλίψη την κυριεύει και μια περιπέτεια αυτογνωσίας ξεκινά, με απρόσμενο συνοδοιπόρο τον γοητευτικό
και ατίθασο πιγκουίνο.
Στην γκρίζα πρωτεύουσα, η ελευθερία αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα και οι καθρέφτες ορθώνονται απειλητικοί σε κάθε γωνιά της πόλης.
Όσο για εσένα, πρόσεχε! Ποτέ μην προσπερνάς του καθρέφτες που σε λυτρώνουν!
«Η καθρεφτούπολη» ένα σύγχρονο παραμύθι για μεγάλους!

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

"Η γιαγιά μου" της Αφροδίτης Αλεξοπούλου



Στέκει εκεί κουλουριασμένη, καθισμένη στο χαλί και γελά με τα εγγόνια της που παίζουν με τα αυτοκινητάκια. Και αυτά χαίρονται μαζί της και τους αρέσει να την πειράζουν. Βλέπεις τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει και ξεχνά και επαναλαμβάνει συνεχώς τις ίδιες ερωτήσεις. Για τα παιδιά όμως αυτό είναι αστείο και δεν χάνουν ευκαιρία για πειράγματα. Εκείνη στωικά επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα.

Την παρατηρώ από μακριά. Παραδοσιακή γιαγιά, μαυροφορεμένη από τότε που έχασε τον άντρα της, τα μαλλιά της κάτασπρα σαν βαμβάκι πιασμένα πάντα κότσο και μια μαντήλα στο κεφάλι. Ταλαιπωρημένη από τη σκληρή ζωή στο χωριό, ζαρωμένο το δέρμα της από τα χρόνια αλλά πάντα λαμπερό το χαμόγελο της. Έχει την ευτυχία να έχει πολλά εγγόνια και όλως παραδόξως τα θυμάται όλα.

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

Black Friday στην εκπαίδευση, με 50% έκπτωση, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην Tabula Rasa!



Η πολυσυζητημένη #BlackFriday έρχεται για 2η φορά στην εκπαίδευση, μέσα από το εργαστήρι δημιουργικής γραφής Tabula Rasa. Απόκτησε δύο σεμινάρια στην τιμή του ενός! (50% έκπτωση).

Κάνε το όνειρό σου πραγματικότητα, με τα πιο δημιουργικά σεμινάρια!


Δευτέρα 20 Νοεμβρίου 2017

"Πόσο μεγάλες είναι οι αγάπες σήμερα;" της Σταυρούλας Τσούτσα

Ένα ακόμα κείμενο της σπουδάστριας του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, Σταυρούλας Τσούτσα, δημοσιεύεται στον Εθνικό Κήρυκα της Νέας Υόρκης
Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ενός έλληνα μετανάστη μιας άλλης εποχής. Μιας ρομαντικής εποχής.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ανοιξε το παράθυρο και άφησε την πρωινή δροσιά να μπει στην κάμαρά του. Μόλις είχε αρχίσει να ξημερώνει. Ενιωσε ευγνώμων, γιατί η ζωή του χάρισε άλλη μια μέρα. Το γλυκό φως της ανατολής έβαφε με ροζ αποχρώσεις τον άσπρο τοίχο τού απέναντι σπιτιού.

Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

"Κικιρίκου" της Αθανασίας Αλεξανδρίδη



Κάποτε σε ένα μακρινό χωριό ζούσε σε ένα κοτέτσι ο Βασίλης. Ήταν ένας αγέρωχος κόκορας, όμως λίγο τεμπελάκος. Κάθε πρωί ενώ όλοι οι κόκορες του χωριού ξυπνούσαν και έβγαζαν μια εκπληκτική φωνή, ο Βασίλης συνέχιζε να χουζουρεύει στα μαλακά του άχυρα. Οι κότες μάταια προσπαθούσαν να τον ξυπνήσουν. Του έριχναν νερό στα μούτρα, τον τραβολογούσαν από τις πατούσες του, του πείραζαν το ράμφος, αλλά τίποτα. Όταν επιτέλους κατάφερνε και άνοιγε το ένα μάτι, έβρισκε ένα σωρό δικαιολογίες για να μη σηκωθεί.
«Όπου λαλούν πολλοί κοκόροι, αργεί να ξημερώσει» έλεγε μέσα από το ράμφος του και το πίστευε.

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017

"Μαρίζα" της Ευτυχίας Χαλκιά



«Να ζήσεις Μαρίζα και χρόνια πολλά… χαμόγελο Μαρίζα μου», «Εντάξει παππού»… «Το κουδούνι, κάποιος να ανοίξει την πόρτα» «Πάω εγώ μαμά» «ποιος είναι Γιώργο;» «Μια ανθοδέσμη με 15 τριαντάφυλλα με κάρτα στη Μαρίζα μου με αγάπη, Μπαμπάς» «Καλά τώρα μας θυμήθηκε….» «Έλα Μαρίζα μου σβήσε τα κεράκια, έχουμε πάρτι σήμερα, θα χορέψουμε, θα τραγουδήσουμε… Φουυυ,  χρόνια πολλά Μαρίζα μου»  «Ευχαριστώ μαμά» «Αγάπη μου, σφιχτή αγκαλιά»  «Σ΄ αγαπώ παππού»…

Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017

"Το πρώτο μου φιλί" της Μαρίνας Πλούμπη



Κάθομαι στον καναπέ με μια ζεστή σοκολάτα χαζεύοντας μια εφηβική ταινία και πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελάει. Θυμήθηκα εκείνο το Σαββατιάτικο απόγευμα που ήξερα ότι θα με πρωτοφιλήσουν. Αν και έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια θυμάμαι ακόμα και την ώρα.
18.10.

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

"Συναισθηματικοί φόβοι" της Άννας Λαϊτσά



Ξύπνησα σε πανικό. Κάποιος μου είδε δέσει χέρια και πόδια. Κάποιος μου έκλεισε το στόμα με ταινία. Νιώθω πόνο και τρόμο, κάποιος με έχει απαγάγει. Ποιος είναι αυτός; Γιατί δε θυμάμαι τίποτα; Πού είμαι; Κοίταξα γύρω μου. Τίποτα απ’ όσα έβλεπα δε μου θύμιζαν κάτι γνώριμο. Αποκεφαλισμένα ζώα κρεμασμένα στον τοίχο. Σίδερα που εχουν αμπαρώσει παράθυρα και πόρτες. Προσπαθώ να ελευθερωθώ.

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

"Η δίαιτα της Δευτέρας" της Μαρίας Κονιάρη



Το μεγάλο δίπορτο ψυγείο ήταν ο «πρωταγωνιστής» στη ζωή του Τάκη και της Ρένας από την πρώτη μέρα του γάμου τους. Έμοιαζε να έχει τη δική του ζωή και ήταν αυτό που καθόριζε τα προγράμματα αλλά και αυτό που τα ακύρωνε.
Απ’ έξω είχε πρωτότυπα μαγνητάκια που έπαιζαν ένα σημαντικό ρόλο: Να συγκρατούν τα προγράμματα διαίτης που θα άρχιζαν και οι δύο από Δευτέρα… Αλλά κάτι συνέβαινε και το πρόγραμμα έπαιρνε αναβολή για την άλλη Δευτέρα. Κι έτσι περνούσαν οι εβδομάδες, οι μήνες τα χρόνια.  Αλλά κάποιο πρόγραμμα επαναστατικό κάποιου επιστήμονα του Χάρβαρντ ήταν εκεί να περιμένει τη Δευτέρα του δύο χιλιάδες ποτέ.

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

"Το διαμάντι του ωκεανού" της Ελευθερίας Παγιάτη



04 Απριλίου 2017, 18:20 τοπική ώρα, Χονγκ Κονγκ

«Το σπουργίτι πετάει»
Ο άντρας στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου έπιασε από το μπράτσο τη γυναίκα που τον συνόδευε και κατευθύνθηκαν προς την είσοδο του μεγαλύτερου οίκου δημοπρασιών στον κόσμο.

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

"Το κομπινεζόν" της Μαρίας Κονιάρη


“Βγάλτε μία κόλα χαρτί και.........”
Ωχ διαγώνισμα πάλι και δεν έχω διαβάσει τίποτα...
“Βγάλτε μία κόλα χαρτί και γράψτε τι δουλειά κάνει ο πατέρας σας. Περιγράψτε τη δουλειά με δέκα λέξεις περίπου”
Τι παράξενο! Τι τη νοιάζει την κυρία Ελπινίκη τι δουλειά κάνει ο πατέρας μου; Αλλά ευτυχώς που δεν είναι διαγώνισμα. Έτσι κι αλλιώς κανένα παιδί δεν θα μπει σε δύσκολη θέση. Σε ένα τέτοιο ακριβό ιδιωτικό σχολείο όλοι οι μπαμπάδες έχουν “καλές δουλειές”. Ακόμα και αν αυτές οι δουλειές δεν ακούγονται τόσο καλά στο αυτί με την πρώτη.

Τετάρτη 8 Νοεμβρίου 2017

"H γέφυρα των αγώνων μας" της Κωνσταντίνας Καντζιού



Ο Σταμάτης είχε προγραμματίσει το ραντεβού στη μία ακριβώς το βράδυ κάτω από τη γέφυρα. Πάντοτε εκεί ανέμενε, κρυμμένος στις σκιές, στο έρεβος της νύχτας, το οποίο μπορούσε να συγκαλύψει τη συναλλαγή. Καθώς περπατούσε προς το σημείο, ξεκινώντας από το σπίτι του, με τη δικαιολογία πως έβγαινε για έναν βραδινό περίπατο για το τελευταίο τσιγάρο, σκεφτόταν πως πια κανένας τους δεν έτρεχε κάτω από τη γέφυρα. Η γέφυρα των αγώνων τους.

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

"Μια διαφορετική Χιονάτη" της Αγγελική Σαραφίδου



Μια φορά και ένα καιρό, μια πριγκίπισσά με όνομα Χιονάτη ζούσε σε ένα παλάτι με την μητριά της, η οποία ήταν πολύ κακιά όχι μόνο μαζί της αλλά με όλο το παλάτι. Κάθε μέρα ρωτούσε τον καθρέφτη της ποια είναι η πιο όμορφη σε όλη την χωρά και εκείνος της έδινε κάθε φορά την απάντηση που επιθυμούσε. Η μητριά της ήταν πολύ χαρούμενη που βρισκόταν στην πρώτη θέση πάντοτε, ώσπου μια μέρα ο καθρέφτης της είπε πως η πιο όμορφη γυναικά στην χωρά της είναι η Χιονάτη, εκείνη εκνευρίστηκε τόσο πολύ που της πηρέ την θέση που αποφάσισε πως ο μονός τρόπος για να ξαναγίνει η πιο όμορφη ήταν να πεθάνει η Χιονάτη. 

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

"Θαλασσοπόροι" της Ελένης Μπλιούμη



Ακόμη ένα χάραμα βρήκε τον καπετάν Ανδρέα στη βεράντα του σπιτιού του. Το βλέμμα του ήταν καρφωμένο στο ρόδινο φως του ήλιου που σε λίγο ξεπρόβαλλε. Ένα ξεχωριστό φως, διστακτικό στην αρχή εντονότερο καθώς περνούσε η ώρα, έβλεπε καθαρά στο βάθος της κοφτής γραμμής που ένωνε και χώριζε τον ουρανό με τη θάλασσα. Μία συμφωνία κίτρινου, κυανού και κοραλλί στον πυρωμένο δίσκο, ένα φως που συνοδευόταν με μηνύματα αισιοδοξίας και υπόσχεσης για τη νέα μέρα που ακολουθούσε.
Το πρωινό αεράκι χάιδευε το πρόσωπό του και οι σκέψεις του έτρεχαν στην μεγάλη του αγάπη που δεν ήταν άλλη από τη θάλασσα. Την έβλεπε να απλώνεται μπροστά του παιχνιδιάρα και γοητευτική σαν ένας υγρός γαλάζιος καθρέφτης. Προσπαθούσε να την αφουγκραστεί. Ήταν μία ανάγκη που έφτανε στα όρια της λαχτάρας, όπου το μυαλό, η ψυχή, το κορμί του σύσσωμα την αναζητούσαν. Η γυάλινη επιφάνειά της άλλοτε φιλόξενη και άλλοτε όχι, προκαλούσε τον καθένα να πάει κοντά της. 

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

"Ποιος Θυμάται την Αλκυόνη;" της Αντιγόνης Πόμμερ



Διαβάστε το νέο συγκινητικό κείμενο της καθηγήτριας δημιουργικής γραφής της σχολής Tabula Rasa, Αντιγόνης Πόμμερ, όπως δημοσιεύθηκε στη Huffington post. 

Κοντεύουν δυο μήνες από τότε. Ήταν ακόμα καλοκαίρι και μας στοίχισε. Λίγο τα μπάνια που έμειναν στη μέση, λίγο η οικονομική κρίση που ταιριάζει παντού, λίγο η ληξιπρόθεσμη ευαισθησία μας... όλα από λίγο.
10 Σεπτεμβρίου 2017. Σαλαμίνα. Πλοίο: Αγία Ζώνη.

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

"Δημιουργία του κόσμου - Ένας αλλιώτικος μύθος" της Αθανασίας Αλεξανδρίδη



Κάποτε σε ένα σκοτεινό βασίλειο ζούσε ένα μικρό πλάσμα. Αγαπημένη του ασχολία ήταν να παίζει με κάποιους βόλους. Μια μέρα, οι βόλοι έπεσαν από τα χέρια του και σκορπίστηκαν σε όλο το σύμπαν. Τότε, δημιουργήθηκε μια σπίθα, η οποία μπήκε μέσα σε ένα βόλο και έτσι έγινε ο Ήλιος. Όλοι οι βόλοι άρχισαν να αποκτούν χρώματα και το Χάος μετατράπηκε σε ένα πολύχρωμο σύμπαν με πολλούς στρογγυλούς βόλους. 

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

“Όταν ο φόβος και η αγάπη μιλάνε” της Μαρίνας Πλούμπη



Ηρέμησε Φίλιππε όνειρο ήταν, σκέφτηκε… πάλι το ίδιο...Ιδρωμένος από την ταραχή του ονείρου και νοιώθοντας ακόμα τη καρδιά του να χτυπάει σα τρελή κατευθύνθηκε στη κουζίνα να πιει λίγο νερό. Κρατώντας το ποτήρι κάτω από τη βρύση παρατήρησε το ζαρωμένο του χέρι. Ένοιωσε λύπηση και στεναχώρια, ποιος να ήθελε να κρατήσει πια αυτό το χέρι. Έχασε τη γυναίκα του, το σύντροφο του, που του κρατούσε το χέρι επί τριάντα επτά χρόνια. Ταξίδευαν οι αναμνήσεις στο μυαλό του κ ξαφνικά είδε πάλι αυτή την εικόνα. Ταράχτηκε, το κρύο νερό ξεχείλισε στο ποτήρι και το χέρι του πάγωσε. Το ποτήρι του γλίστρησε,  έπεσε στο νεροχύτη και ο θόρυβος έσπασε τη σιωπή της νύχτας.  Τον έχει στοιχειώσει αυτή η εικόνα, μέχρι και στα όνειρα του ερχόταν.