"Στιγμή παγωμένη στο χρόνο" της Μαρίας Κόνιαρη

Λένε ότι μια φωτογραφία είναι μια στιγμή παγωμένη στο χρόνο. Ευτυχώς που υπάρχει και αυτή για να θυμάμαι την πρώτη μου αγάπη. Πέρασαν χρόνια από τότε, αλλά κάθε φορά που την κοιτάζω, ακόμα και σήμερα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα τον ξαναδώ.

Κάθεται σε μια πολυθρόνα από αυτές που γίνονται και κρεβάτι με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι και χαμογελάει.  Δίπλα μία τηλεόραση Loewe Opta που επιβίωσε από την εποχή της χούντας, στο ειδικό τραπεζάκι με τα ροδάκια. Από εκείνες που  μπορούσαν να ζουν σαν τις χελώνες και θα ζούσαν ακόμα και σήμερα αν δεν ερχόταν το ψηφιακό σήμα να τις καταδικάσει σε βίαιο και ακαριαίο θάνατο. Πάνω της ένα σεμέν πλεγμένο με το βελονάκι από τη γιαγιά μας και έτσι όπως κρεμόταν έκρυβε τη μισή οθόνη. Μια τηλεόραση «εξόριστη» πλέον στο υπνοδωμάτιο-ξενώνα λίγο πριν πάρει το δρόμο για το σπίτι κάποιας θείας στο χωριό. Στον τοίχο το δίπλωμα αγγλικών της ξαδέρφης μου σε περίτεχνη κορνίζα. 

"Αρετή μου" της Χριστίνας Αλεξίου

Τί ώρα να είναι Θεέ; Νύχτα, μέρα; Έχω ξεχάσει πια. Πόσες μέρες, μήνες, χρόνια έχουν περάσει κι εγώ καθηλωμένη εδώ. Σήμερα ήρθε εκείνη. Ο άγγελος μου, το σπλάχνο μου. Είχε δυο μήνες να έρθει. Κι εγώ εδώ, πάντα εδώ. Εγώ την είχα διώξει. Δεν ήθελα να την βλέπω πια. Έβλεπα τον εαυτό μου στα μάτια της. Έβλεπα την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Έβλεπα έναν άνθρωπο να καταστρέφεται, να τον καταστρέφω εγώ. Έβλεπα έναν άγγελο, την κόρη μου, να αρρωσταίνει εξαιτίας μου. Αρρώστια. Σκληρή λέξη. Η “κακιά αρρώστια” όπως την αποκαλούνε. Αποτυπωμένη πια σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Αν είχα δεύτερο όνομα, πιστεύω θα ήταν αυτό. Όχι όμως το παιδί μου, όχι η Αρετή μου.

"Προφανώς;" της Μαρίνας Πλούμπη

Λόγια λες και λόγια βάζεις.

Αυτά που νοιώθεις για δεν εκφράζεις;

Σε δυο γραμμές ψέμα μοιράζεις.

Κρυμμένος πίσω από το δάκτυλό σου,

Κοίτα εμένα, το παρελθόν σου.

“Η γκρινιάρα κοιμωμένη” της Μαρίας Παπαμαργαρίτη

Εμένα με λένε Μαρία και μου αρέσουν οι ιστορίες. Μου αρέσει να ακούω όλων των λογιών τις ιστορίες. Μα περισσότερο αυτές που είναι οι πιο περίεργες και οι λιγότερο γνωστές. Γιατί για να πω την αλήθεια έχω αρχίσει μερικές φορές να βαριέμαι να ακούω τις ίδιες και τις ίδιες. Και κάθε φορά που ακούω μια ιστορία αλλιώτικη απ’τις άλλες, κάθομαι και σας τη γράφω. Γιατί πώς αλλιώς θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν την ακούμε όλο και περισσότεροι; 

Έτσι έγινε και με αυτήν την ιστορία που θα σας πω σήμερα, που να λέμε τώρα την αλήθεια με έβαλε σε μεγάλο μπελά σκέψεων. Εγώ θυμάμαι από μικρή πόσο σημαντικό είναι να ξυπνάς στην ώρα σου. Έτσι με έμαθαν δηλαδή. Κάθε βράδυ έπρεπε να πηγαίνω στο κρεβάτι νωρίς και κάθε πρωί να ξυπνάω νωρίς. Θυμάμαι τη γιαγιά μου που είχε μανία με τις παροιμίες και κάθε φορά που μ’έβλεπε στις διακοπές με ρώταγε «η καλή μέρα από τι φαίνεται;» και εγώ σαν καλό παιδάκι απαντούσα «από το πρωί γιαγιά, από το πρωί.». «Μπράβο κοκόνα μου» μου΄λεγε η γιαγιά και μου χάιδευε το κεφάλι. «Γι’αυτό και το βράδυ θα κοιμάσαι νωρίς και εγώ το πρωί θα σε ξυπνώ πουρνό πουρνό». Τι διακοπές και κουραφέξαλα. Η γιαγιά δε πίστευε σε αυτά. Έλεγε ότι ο ύπνος γιατρεύει μόνο αν γίνεται στις σωστές ώρες. Άντε τώρα να της εξηγούσα εγώ πόσο μου άρεσε να χουζουρεύω το πρωί και να σηκώνομαι μετά τις 10.
 

Η ιστορία όμως που θα σας πω σήμερα, έτσι όπως μου την είπε προχτές η γατούλα της Σάσας της νέας μας γειτόνισσας, μου τα’μαθε πάλι τελείως διαφορετικά. Και άντε τώρα να τα ξεμπερδέψω μέσα μου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Σκηνοθεσία σε trailer παράστασης από τους σπουδαστές μας

Είναι αλήθεια πως το θέατρο είναι ομαδική δουλειά και αυτό, οι σπουδαστές της σχολής μας, το μαθαίνουν από νωρίς. Έτσι, οι Τζαμπαζής Μηνάς, Χαντζέας Νίκος, Βαμβακάς Λάμπρος, Στουρνάρας Νίκος, Δασκαλόπουλος Ηλίας υπογράφουν τη σκηνοθεσία του trailer της παράστασης  του επίσης μαθητή μας, Δημήτρη Παραδείση, με τίτλο: «The virus ή το μεθύσι του Νώε» που θα παιχτεί τη σεζόν 2018 στο θέατρο Altera Pars.

«The virus ή το μεθύσι του Νώε» από το σπουδαστή μας, Δημήτρη Παραδείση

Ο σπουδαστής της σχολής μας Δημήτρης Παραδείσης σκηνοθετεί  σε πρώτη πανελλήνια απόδοση το θεατρικό έργο του Γιάννη Λυμτσιούλη, «The virus ή το μεθύσι του Νώε» που θα παιχτεί τη σεζόν 2018 στο θέατρο Altera Pars.

Υπόθεση:

Σε ένα ελληνικό χωριό κυριαρχούν τα παγκόσμια πάθη.

Αγάπη, φθόνος, θυσία, υποκρισία, τρυφερότητα, πλήξη, εγωισμός, φιλαυτία, αλκοόλ και χέρια απλωμένα πάνω από κληρονομιές πριν ακόμα φύγουν απ’ τη ζωή τα «αγαπημένα πρόσωπα». Σαν ένας ναιφ πίνακας του Σιαγκάλ με θέμα τον κάμπο της Θεσσαλίας. Λάσπη και βαμβάκι παντού. Ένας κατάλευκος κάμπος – σκηνικό με κοντράστ – μαύρες ψυχές με ανεκπλήρωτα όνειρα. Μια μικρή κοινωνία που για αιώνες δεν αλλάζει αλλά που τώρα στο βάθος έχει για φόντο μία κοσμογονική αλλαγή. Πρόσφυγες και μετανάστες. Τα χέρια τους δουλεύουν σκληρά στον κάμπο και όχι μόνο. Τα παιδιά τους προσπαθούν να βρουν το χώρο τους μέσα σ’ αυτό το κλασικά ελληνικό «τοπίο σχέσεων».

Η ζωή ενός χωριού μέσα από την ιστορία του παππού, που μ’ ένα ποτήρι κρασί παραπάνω γίνεται ο ιστορικός της κοινότητας τους. Θυμάται το παρελθόν, παρατηρεί το παρόν και προειδοποιεί για το μέλλον.

Έφηβος εραστής μιας χήρας του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου κάποτε, τώρα παππούς χωρίς να έχει αποκτήσει παιδιά ούτε εγγόνια, πατέρας και παππούς των παιδιών και των εγγονών της χήρας.

Το αλκοόλ απ΄τη μία τον κάνει «προφήτη» και τον βοηθάει να ξεφύγει από όσα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, απ’ την άλλη όμως τον σκοτώνει.

Λίγο πριν ξεψυχήσει σε μια στιγμή έκστασης γίνεται ο Νώε και καλεί μέσα στην κιβωτό του όποιον απ’ το χωριό κρίνει πως αξίζει να σωθεί. Άλλωστε δεν χωράνε όλοι.

Έτσι βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα. Να σώσει μόνο τους ντόπιους, συγγενείς και φίλους μιας ζωής, ανεξάρτητα αν το αξίζουν ή όχι;

Ή να σώσει στη θέση τους τους ξένους πρόσφυγες και μετανάστες που ίσως ειρωνικά να είναι το μέλλον της φυλής;

"Χρονοπύλη στην Ομόνοια" της Μαρίας Κόνιαρη

Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε εκείνη την πόρτα. Κι όμως ήμουν σίγουρη ότι δεν υπήρχε το πρωί όταν πέρασα. Που βρέθηκε αυτή η πόρτα να κόβει ολόκληρη λεωφόρο στα δύο;

Τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων και οι βρισιές των περαστικών μου τρυπούσαν το κεφάλι.

Ένας τροχονόμος ειδοποιούσε με την ντουντούκα ότι η Αθήνα χωρίστηκε στα δύο και να μην επιχειρήσει κανείς να περάσει από κείνη την πόρτα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι έρευνες και να εγγυηθεί η κυβέρνηση ότι μπορούν αυτοκίνητα και πεζοί να διασχίσουν την “επικίνδυνη ζώνη”.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα διαφορετικό escape game!

Discovery Bus! Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα διαφορετικό escape game, σε πραγματικές συνθήκες, πάνω σε mini bus στους δρόμους της πόλης!

Ένα ένυπνο παιχνίδι δράσης, στο οποίο συμμετέχει ως οργάνωση παραγωγής και η σπουδάστρια της σχολής Tabula Rasa, Τζένη Παπαδημάτου!

Θ’ ανακαλύψεις τη μυστική διαδρομή;

Θα καταφέρεις να φτάσεις στο τέρμα;

Φτιάξε την ομάδα σου και δήλωσε συμμετοχή τώρα! 2104123469 – 6974487287 – 6936112293.

1^ο Δρομολόγιο: “Moving Target”.

Διάρκεια 130΄.

Discovery Bus! Ανακάλυψε την εμπειρία!...

“Ε.Λ.Β.Ι.Ρ.Α.» το νέο βιβλίο του απόφοιτου σπουδαστή της Tabula Rasa, Νεκτάριου Μπουτεράκου

Ο απόφοιτος σπουδαστής του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Νεκτάριος Μπουτεράκος, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Ε.Λ.Β.Ι.Ρ.Α.» από τις εκδόσεις «Άνιμα εκδοτική».

Υπόθεση:
Έξι διαφορετικοί άνθρωποι λαμβάνουν ταυτόχρονα μια ηλεκτρονική πρόσκληση για ένα δωρεάν δεκαήμερο διακοπών σε ένα αρχοντικό στην Ύδρα. Εκεί γνωρίζονται και ξετυλίγεται η προσωπική ιστορία του καθενός με ένα αλλόκοτο κοινό κομβικό σημείο, στο οποίο αρχικά δεν εστιάζουν. Μια γυναίκα, σταθμό στη ζωή όλων, την Ελβίρα. Στην πορεία, μέσα από παράξενες συμπτώσεις και απρόσμενες περιπέτειες η ζωή τους μπλέκεται σε ερωτικές και μη ιστορίες. Κάτι υπερφυσικό όμως μέσα σε αυτό το σπίτι τους στοιχειώνει. Κάτι που έχει να κάνει με την προσωπική ζωή και τον χαρακτήρα του καθενός, όπως κι ένα μυστικό που κρύβουν όλοι τους πολύ καλά. Μια γυναίκα, η Ελπινίκη, βγαλμένη από πίνακα μεσαιωνικό και υπεύθυνη για τη διαμονή τους στο αρχοντικό, κάνει τη συμβίωση τους δυσκολότερη. Ξαφνικά στον κήπο του αρχοντικού ανακαλύπτουν το πτώμα της προηγούμενης οικονόμου, με αποτέλεσμα το αρχοντικό να γίνει μια αδιαπέραστη φυλακή για αυτούς. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο επιθεωρητής Τιμόθεος Μαβίλης, όπου προσπαθεί να ανακαλύψει τον δολοφόνο. Παλιά εγκλήματα, σχετικά με το τελευταίο, βγαίνουν στο φως. Εγκλήματα που προσδιορίζουν την ταυτότητα του καθενός αλλά και μια περίεργη κοινή πορεία, εν αγνοία τους. Κάποιος είναι ο δολοφόνος. Όλοι τους είναι ο δολοφόνος. Μα μπορεί να μην είναι και κανείς από αυτούς. Κομμάτια από παζλ, τα οποία ενώνονται με τρόπο υπερφυσικό και οδηγούν σε μια ανατρεπτική πραγματικότητα.

"Ένας διθέσιος, καρό καναπές" του Βασίλη Μυλωνά

Το σπίτι, στα περίχωρα του Γουίντσεστερ, ήταν κάτι σαν ιερός Ναός για τον Τζο Κάρρικ. Μετακόμισε στη μικρή πόλη, με τα γοτθικά κτίρια και τα αρχαία δάση, όταν η τράπεζα στην οποία εργαζόταν, η LCB, κατέρρευσε υπό την άθλια καθοδήγηση του προέδρου Μπάννινγκ. Από το παλιό του σπίτι, στο Μάντσεστερ, δεν κράτησε τίποτα, παρά μόνο έναν διθέσιο, καρό καναπέ.

Το πλούσιο βιογραφικό του, δεν πέρασε απαρατήρητο. Η θέση στο ταχυδρομείο ήταν δική του εξαρχής. Ήρεμη ζωή, σε μια ήρεμη πόλη ήταν αυτό που χρειαζόταν ο Τζο. Οι κάτοικοι του Γουίντσεστερ, φιλικοί και ευγενικοί, τον αποδέχθηκαν αμέσως. Οι πλούσιοι θρύλοι και μύθοι, έκαναν την πόλη μια εύκολη επιλογή, για τον επόμενο σταθμό της ζωής του. Ανέκαθεν ελκόταν από το παραφυσικό και τα μυστήρια. Σαν δημοσιογράφος, επισκεπτόταν τους μεγάλους, σε ηλικία, κατοίκους, οι οποίοι ευχάριστα μοιράζονταν μαζί του τις αρχαίες ιστορίες για τα ξωτικά, που κατοικούν στις βελανιδιές.

Μόνιμη στήλη σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης, για την μαθήτριά μας Σταυρούλα Τσούτσα

H σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Σταυρούλα Τσούτσα, απέκτησε δική της μόνιμη στήλη στην εφημερίδα «Εθνικός Κήρυκας της Νέας Υόρκης». Στο συγκεκριμένο έντυπο θα δημοσιεύει  κάθε μήνα, ένα διήγημα της, αφού τα σχόλια των συντακτών ήταν μόνο θετικά.
Στο παρακάτω link, μπορείτε να διαβάσετε ένα διήγημά της με τίτλο

"Περί... ουσίας: Θα ζητήσω επίσημα την Ευτυχία... θα σας την φέρω στο χωριό να την γνωρίσετε".

"Η έπαυλη" της Αθανασίας Αλεξανδρίδη

Ήταν η πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό που ξανάβλεπε αυτό το σπίτι. Όλα έμοιαζαν πρωτόγνωρα σ’ αυτόν. Από μικρός ήθελε να ανακαλύψει τι κρύβει αυτό το μυστήριο σπίτι στην οδό Ερωφίλης και τώρα πια είχε φτάσει η στιγμή να το ανακαλύψει. Χάζεψε για λίγα λεπτά την σιδερένια και πρασινωπή από τη φθορά καγκελόπορτα της αυλής. Τα σχέδια του ήταν περίτεχνα και θύμιζαν παλιά εποχή. Προσπάθησε να την ανοίξει, όμως κατέβαλλε μεγάλη προσπάθεια, καθώς τον εμπόδιζαν τα χόρτα που ορθώνονταν σαν αγρίμια. Ο κήπος ήταν φανερά απεριποίητος. Όταν επιτέλους άνοιξε την πόρτα ένιωσε έναν τρόμο στην ψυχή του από τη θέα της αυλής. Λασπωμένες πλάκες, ξεραμένα φύλλα, δέντρα που νόμιζες ότι θα έπεφταν με ένα απλό αεράκι. Περπάτησε με βήματα αργά, που σχεδόν τα έσερνε, πάνω στις λιγοστές πλάκες που σχημάτιζαν ένα δήθεν διάδρομο προς τα σκαλοπάτια της κεντρικής εισόδου.

«Σκερτσάκια: Γελάτε γιατί χανόμαστε! VOL. 2» Νέο θεατρικό του απόφοιτου σπουδαστή της Tabula Rasa, Μάνου Σφυράκη

O απόφοιτος σπουδαστής της σχολής μας, Μάνος Σφυράκης, κάτοικος Κρήτης, δημιούργησε την ερασιτεχνική θεατρική ομάδα Ελούντας (Ε.Θ.Ο.ΕΛ.) ώστε όλοι μαζί να προσφέρουν θεατρική παιδεία στους κατοίκους του νησιού με τις παραστάσεις που ανεβάζουν.

Η πρώτη τους παράσταση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία και έτσι ήρθε η ώρα για τη δεύτερη με τίτλο «Σκερτσάκια: Γελάτε γιατί χανόμαστε! VOL. 2».

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως αντί εισιτηρίου θα μαζευτούν τρόφιμα για φιλανθρωπικό σκοπό.

Διάκριση διηγήματος για τη μαθήτριά μας Ελευθερία Παγιάτη

H σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Ελευθερία Παγιάτη, διακρίθηκε με το διήγημά της "Το σχολείο", στον Ε' λογοτεχνικό διαγωνισμό διηγήματος "Στέλιος Ξεφλούδας".
Η τελετή βράβευσης έγινε την Παρασκευή 26 Ιανουαρίου, στις 18:30, στο πνευματικό κέντρο Ρουμελιωτών, Δαφνομήλη 1α, Αθήνα.

"Ηθικός αυτουργός" Μέρος Β' του Βασίλη Δελή

Οι αναπνοές του ήταν αργές και δύσκολες, όπως ένιωθε και το σώμα του. Η σπίθα των ματιών του δεν ήταν πια, σαν να είχε πεθάνει το πάθος τους. Δεν ήταν πολύ μεγάλος, ίσως περίπου πενήντα χρονών, αλλά φαινόταν ότι τα χρόνια αυτά ήταν αρκετά για να τον κάνουν να αισθάνεται κουρασμένος, ίσως ακόμη και απογοητευμένος.

Επέστρεψε και πάλι την προσοχή του στην πόλη. Προσπάθησε να θυμηθεί τον λόγο που τον είχε φέρει εδώ, τόσο μακριά από τον τόπο που γεννήθηκε. Όποιος και αν ήταν, φαινόταν σαν να τον είχε ξεχάσει πολύ καιρό πριν, όπως τον είχε ξεχάσει και αυτός. Έκλεισε ξανά τα μάτια του και προσπάθησε ξανά. Το φάντασμα του παρελθόντος ήταν εκεί μπροστά του, αλλά δεν μπορούσε να το αγγίξει, να το νιώσει.

"Ηθικός αυτουργός" Μέρος Α' του Βασίλη Δελή

“Unhappy is he to whom the memories of childhood bring only fear and sadness.”

H.P. Lovecraft

Δεν είχε διάθεση καθόλου, αλλά έπρεπε να γίνει την συγκεκριμένη ημέρα. Αύριο θα έφτασε η παραγγελία των νέων βιβλίων και δεν θα υπήρχε κενός χώρος στη βιβλιοθήκη. ‘Ηπιε μια γουλιά από τον μαλτέζικο ουίσκι του, σηκώθηκε από τη πολυθρόνα,περπάτησε αργά και στάθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με το μεγάλο έπιπλο. Ήταν μια τετράφυλη βιβλιοθήκη από ξύλο κερασιού. Ήταν καλά γυαλισμένη με παλιομοδίτικα σχέδια. Στο κάτω μέρος υπήρχαν τρία μεγάλα ερμάρια με χάλκινες λαβές.

“Αργείς” της Αθανασίας Αλεξανδρίδη

Σαν το πουλί μες το κλουβί

Με έχεις μάτια μου σκλαβώσει

Σαν τα κύματα κάτω από βροχή

Η καρδιά μου ‘χει παλαβώσει

Η αγάπη σου θέλω να με σώσει.

“Αθήνα – Βοστώνη” της Μαρίνας Πλούμπη

Δε σε βλέπω και δε σε αγγίζω και αυτό το κάνει μα τόσο γκρίζο. 

Τα βράδια μοναχικά δεν είναι πια, έχω εσένα να μου μιλάς από καρδιάς.             

Xωρίς να ξέρεις και να ζητάς.

Πόσα να πω και τι να γράψω, από κοντά τα δυο σου μάτια να κοιτάξω.

Πότε θα έρθει η ώρα εκείνη; Να καθαρίσει μυαλού η δύνη;