"Athens by night" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     Χτες και πάλι δεν κοιμήθηκα. Είναι η Τρίτη μέρα σερί. Δεν είναι ότι έχω πρόβλημα με τον ύπνο ή πίνω πολλούς καφέδες ή δεν κάνω σεξ… Μεταξύ μας… ένα μικρό πρόβλημα με τον ύπνο το έχω. Είναι και οι γείτονες. Όλη μέρα το κάνουν. Σαν τα σκυλιά. Και «τι σου κάνω μάνα μου» ο ένας και «τι μου κάνεις μάνα μου» η άλλη… Ρε παιδιά αν δεν ξέρετε τι κάνετε, μην το κάνετε τέλοσπαντων. Και από τα πολλά «αχ βαχ βρρρρρ μπρρρ ωχ», τσουπ έρχεται η αναθεματισμένη εκείνη ώρα που περνάει το σκουπιδιάρικο, ποιος το σκέφτηκε να περνάει το σκουπιδιάρικο 3 η ώρα τη νύχτα, πολύ θα ήθελα να το μάθω. 

 

     Και μετά το σκουπιδιάρικο το καλύτερο...

"Η μέρα μιας απλής κάλτσας" της Ελίνας Λαγουδάκη

Πανικοβλήθηκα. Δεν με πιστεύετε; Είναι επειδή δεν ξέρετε τι έπαθα. Ήταν απόγευμα Κυριακής, αξέχαστα, ο ήλιος έξω έλαμπε και μόλις είχα τελειώσει την ηλιοθεραπεία μου και βρισκόμουν στο συρτάρι με τις υπόλοιπες κάλτσες. 

Εκεί, λοιπόν που λέγαμε τα νέα της απλώστρας παρέα με φίλους, οικογένεια και λοιπούς συγγενείς, έρχεται...

"Το σκοτεινό δάσος" του Μάνου Μπάρτη

     Ήταν το μοναδικό μέρος στον κόσμο, που ήθελε να πάει, αλλά και δεν ήθελε να το δει ποτέ στη ζωή της. Το πώς ήταν το Σκοτεινό Δάσος, κανένας δεν ήξερε και κανένας δεν επρόκειτο ποτέ να μάθει. Όποιος έμπαινε εκεί μέσα, δεν τον ξανάβλεπε ποτέ κανένας! Στα σαράντα της, και έχοντας φωτογραφίσει όλα τα σκοτεινά μέρη του κόσμου, η φωτογραφίες από εκεί, ήταν το άπιαστο όνειρό της. Ένα άπιαστο όνειρο, το οποίο ήθελε να αρπάξει! Κι έτσι έκανε…

   Ήταν Παρασκευή. Η απόφασή της ήταν άμεση και αποφασιστική. Πήρε την φωτογραφική της, τρία τριανταεξάρια φιλμ, τη σκηνή της, λίγα πράγματα πρώτης ανάγκης και ξεκίνησε για το μεγάλο όνειρο της ζωής της! Τρεις μέρες και δυο νύχτες στο Σκοτεινό δάσος. Να φωτογραφήσει όσα μπορούσε περισσότερα και να γυρίσει με αποδείξεις πως όλα ήταν απλό παραμύθι! Ένα φιλμ την ημέρα ήταν το ιδανικό, ώστε να μπορεί να κάνει και τις εξερευνήσεις της!

    Tην πρώτη μέρα, φτάνοντας στο Σκοτεινό Δάσος...

Το χάρτινο καραβάκι

    Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένα αγόρι που είχε πολλά όνειρα. Έφτιαξε λοιπόν ένα μεγάλο χάρτινο καραβάκι για να τα χωρέσει όλα μέσα και να ταξιδέψει. Ο τόπος του δεν είχε θάλασσα αλλά αυτό δεν ήταν εμπόδιο.

    Κάποιοι πίστεψαν σε αυτόν. Κάποιοι κούνησαν το κεφάλι τους αποδοκιμαστικά. Άλλοι πάλι ζήλεψαν. Το άρπαξαν από τα χέρια του, το τσάκισαν και το πέταξαν στις λάσπες. Το χάρτινο καραβάκι άρχισε να βουλιάζει. Ένα ναυάγιο που δεν κατάφερε να παρασύρει και τα όνειρα του αγοριού. 

     Με δάκρυα στα μάτια, εκείνο το αγόρι, φύλαξε την εικόνα αυτή στην ψυχή του και υποσχέθηκε ότι μια μέρα θα ταξίδευε με αυτό. Ορκίστηκε πως κάποτε θα ερχόταν η στιγμή που θα έφτιαχνε χάρτινα καραβάκια για όλους εκείνους που έχουν όνειρα. Και τότε, σαν από θαύμα, το πληγωμένο χάρτινο καραβάκι, τίναξε τις λάσπες από πάνω του και ξαναβρήκε το σχήμα του, ενώ στην πλώρη του άρχισε να αχνοφαίνεται ένα όνομα… 

Το έλεγαν... «Tabula Rasa». 

  Τα όνειρα σας, απαιτούν ένα γερό χάρτινο καραβάκι. Μην αφήσετε κανένα να σας το τσαλακώσει.

Καλό σας ταξίδι…!

ο ιδρυτής

Παναγιώτης Καποδίστριας