3o βραβείο λογοτεχνίας για τη σπουδάστρια της σχολής "Tabula Rasa", Σωτηρία Σκορδιάνου

 Η Σωτηρία Σκορδιάνου, σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, απέσπασε το 3ο Βραβείο στον Διαγωνισμό Δημιουργικότητας από το 41 Street Cafe με θέμα  «Πίνακας Ζωγραφικής», με το έργο της «LILIOPSIDA»

Σκοπός του Διαγωνισμού Δημιουργικότητας ήταν να εμπνευστούν νέοι και παλιοί καλλιτέχνες ν’ αναπτύξουν την φαντασία και την δημιουργικότητά τους και  να γράψουν  κάτι σχετικό είτε  με την γυναίκα που απεικονίζεται στον Πίνακα Ζωγραφικής , ο οποίος και βρίσκεται στον χώρο του καταστήματος, είτε για τον άγνωστο ζωγράφο που το δημιούργησε, είτε για την ιστορία του πίνακα.

Η συμμετοχή ήταν μεγάλη και τα έργα που επιλέχθηκαν από την 3μελή Επιτροπή θα αποτελέσουν Συλλογή η οποία θα εκδοθεί ως ενιαίο βιβλίο.

Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Σωτηρία Σκορδιάνου και της εύχεται: «Πάντα επιτυχίες»!

 

"Σού-σι" της Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ

Σού-σι ελληνιστί ξιδάτο ρύζι και όχι ωμό ψάρι, όπως το έχουν συνδέσει οι περισσότεροι
πολύξεροι, επίδοξοι μπον βιβέρ και επίπλαστοι φάσιον-ινφλουένσερς. Μας έρχεται από την μακρινή Ιαπωνία αλλά μέχρι να φθάσει ως εδώ έχει υποστεί πολλές παραποιήσεις και αλλαγές ώστε να ταιριάξει στον δυτικό ουρανίσκο. Στην Ιαπωνία σερβίρεται το ρύζι με ένα εξαιρετικό κομμάτι ψαριού, αυτούσιο, χωρίς να προστίθενται πολλά-πολλά. Σκοπός είναι να γευτείς το ψάρι με μόνη συνοδεία λίγο wasabi και ελάχιστη σόγια. Εδώ το πνίγουν στις μαγιονέζες, στις σάλτσες, στις κρέμες κ.α. και σαν να μην φθάνει αυτό, του ρίχνουν και μια βαθιά βουτιά στην σόγια• η οποία σημειωτέων είναι πολύ αλμυρή. Πως να καταλάβεις τί τρως μετά;

Το σούσι όπως σερβίρεται, είναι πρώτα για την τέρψη των οφθαλμών, έντονα χρωματιστές μπουκίτσες βαλμένες σε χορευτική διάταξη ανάλογα με την φαντασία του σεφ συνθέτουν  ένα εξαίσιο φαντασμαγορικό πίνακα. Οπότε κάτι τόσο ντελικάτο και όμορφο δεν θα μπορούσε παρά να συνδεθεί με τον έρωτα, άσε που έχει βγάλει και την φήμη αφροδισιακής τροφής λόγω των θαλασσινών. Και ότι έχει να κάνει με τον έρωτα γίνεται και μοδάτο στην τόσο ερωτική εποχή μας. Φεύγει λοιπόν από τις σικάτες ομηγύρεις και τα κοσμικά πάρτι και κατηφορίζει στα πιο λαϊκά στρώματα και στους πιο “κοινούς ”ανθρώπους που θέλουν να δοκιμάσουν και να νιώσουν όπως οι πλούσιοι και “σημαίνοντες “συνάνθρωποί τους.

Όμως δεν είναι όλοι οι ουρανίσκοι μαθημένοι στις λεπτές και παράξενες γεύσεις και με την διάδοση της “σουσοφαγίας" με ταχύτητα φωτός, οι νέοι δοκιμαστές, χωρίς να έχουν μυηθεί στα μυστικά, την πατάνε άσχημα και έχω βρεθεί μάρτυρας πολλών ευτράπελων και τραγικών εμπειριών. Παρακάτω παραθέτω κάποιες  χρήσιμες οδηγίες-συμβουλές.

Ένας κόντεψε να μείνει στον τόπο δοκιμάζοντας μια κουταλιά της σούπας wasabi, ένα είδος εξαιρετικά καυτερού χρένου, νομίζοντας ότι είναι γουακαμόλε, μια αλοιφή από κρέμα αβοκάντο της μεξικάνικης κουζίνας. Κάηκε, δάκρυσε, πνίγηκε και ένιωσε ότι του κοβόταν η ανάσα. Που πας κύριε; Τι δουλειά έχει η μεξικανική κουζίνα σε ένα μπουφέ με σούσι; Προσοχή λοιπόν στις ποσότητες όταν δοκιμάζουμε και επίσης ακούμε τις οδηγίες που μας δίνουν.

Οι μπουκίτσες με ψάρι, ρύζι, φύκια και λαχανικά είναι πανέμορφες και είναι μπουκίτσες ακριβώς για να τα κάνεις μια μπουκιά, όχι για να τις κόψεις με το πιρούνι και το μαχαίρι στη μέση και αλλού πάει το ψάρι, αλλού τρέχει το ρύζι και αλλού καταλήγει το φύκι και αλλού τα λαχανικά• και στο τέλος τα κυνηγάς σπυρί-σπυρί το ρύζι μέσα στο πιάτο που πλέει στην σόγια σως. Τί χαμός, και ο φαγών καταϊδρωμένος  να προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του απέναντι στην όμορφη κοπέλα που προσπαθεί να καταγοητεύσει.

Εάν δεν τα καταφέρνετε με τα ξυλάκια, να ξέρετε ότι το σούσι είναι επιτρεπτό και μερικές φορές ακόμα και σε εξαιρετικά εστιατόρια που κάνουν ομακασέ, (χωρίς μενού, αφήνεσαι στα χέρια του σούσι σεφ) επιβάλλεται να το τρως με τα, τονίζω, καθαρά σου χέρια.

Ή στην χειρότερη χρησιμοποιήστε το πιρούνι, οι μπουκίτσες αυτές, με την βοήθεια της σάλτσας σόγιας, γλιστράνε σαν διάολοι και εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση με πιο ατυχή αυτή της καλοντυμένης συνδαιτημόνος σας, η οποία δεν θα χαρεί καθόλου με τους λεκέδες στα ρούχα της και τον λογαριασμό του στεγνοκαθαριστηρίου, όσο και αν γελάσει με το συμβάν.

Και τέλος, οι πρωτόγνωρες γεύσεις δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτες οπότε εάν θέλετε να αποφύγετε δυσάρεστες εκπλήξεις, εάν κάτι δεν σας “κάθεται” καλά, μην προσπαθείτε να το καταπιείτε και να καταπιέσετε το στομάχι σας γιατί αυτό θα πάρει την εκδίκησή του μετά το γεύμα. Είναι προτιμότερο να αποσυρθείτε  στην τουαλέτα και να το φτύσετε ή διακριτικά σε μια χαρτοπετσέτα κάνοντας πώς σκουπίζεστε παρά να νιώθετε άρρωστος μετά.

Και προπαντός ρωτήστε να σας κατατοπίσουν και να σας δώσουν οδηγίες. Δεν είναι ντροπή, ρωτώντας πας στην Πόλη, η οποία στην προκειμένη περίπτωση είναι να απολαύσετε το γεύμα σας!

Συγγραφέας: Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ - Σπουδάστρια Tabula Rasa

«Είκοσι και άλλα έξι» της Ευαγγελίας Γραμματοπούλου

Είκοσι και άλλα έξι

χρόνια ο κόσμος πιο γλυκός,

γιατί μέσα του σε έχει

κι ομορφαίνει συνεχώς.

 

Είκοσι και άλλα έξι 

κλείνεις σήμερα εσύ,

χρόνια ύπαρξης στον κόσμο,

μια ψυχή γλυκιά κι αγνή.

 

Να 'ναι ελπίζω πολλαπλάσια 

και τα χρόνια μας μαζί

όσα έτη θα σε έχω,

σύμμαχό μου στη ζωή.

 

Να' χω εύχομαι την τύχη 

να κρατώ στην αγκαλιά, 

όσο υπάρχω πάντα εσένα 

που αγαπώ τόσο βαθιά.

 

Είκοσι και άλλα έξι

χρόνια ο κόσμος πιο γλυκός,

γιατί μέσα του σε έχει

κι ομορφαίνει συνεχώς.

 

Είκοσι και άλλα έξι 

κλείνεις σήμερα εσύ,

χρόνια ύπαρξης στον κόσμο,

μια ψυχή γλυκιά κι αγνή.

 

Το ελπίζω να υπάρχω

όσο υπάρχεις και εσύ

και για πάντα να βαδίζω 

με ισχυρό συμπορευτή.

 

Λίγους στίχους μόνο εγκάρδιους

στέλνω απόψε αντί ευχών,

σαν ψυχή που θα σου ανήκει 

στην πορεία των ετών.

 

Και σου στέλνω τόση αγάπη,

αφοσίωση ζεστή,

που σε ευχές της πλάσης όλης 

και του απείρου αντιστοιχεί.

 

Είκοσι και άλλα έξι

χρόνια ο κόσμος πιο γλυκός,

γιατί μέσα του σε έχει

κι ομορφαίνει συνεχώς.

 

Είκοσι και άλλα έξι 

κλείνεις σήμερα εσύ,

χρόνια ύπαρξης στον κόσμο,

μια ψυχή γλυκιά κι αγνή.

Συγγραφέας: Ευαγγελία Γραμματοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa

"Έγινα ρεζίλι, η δόλια η νύφη" της Ελληνίδας Κατιρτζόγλου

Ήρθε και για μένα η ώρα να μαζευτώ και να νοικοκυρευτώ. Ήρθε η στιγμή που κάθε κοριτσόπουλο ονειρεύεται ή τουλάχιστον ονειρευόταν όταν εγώ ήμουν 19 χρονών κοριτσόπουλο και είπα  το μεγάλο "ναι" στον έρωτα της ζωής μου.  Γύρισα στο σπίτι και τους είπα αρραβωνιάζομαι, έτσι απλά γιατί τότε υπήρχε αυτός ο θεσμός ακόμα και δεν ήταν ντεμοντέ και ξεπερασμένος και αντί να μου πούνε που πας βρε κοριτσάκι μου, κάτι που θα πω σίγουρα στην κόρη μου, αν επιχειρήσει να με κάνει πεθερά από τα 45, η μαμά μου αγχώθηκε και μου είπε ξαφνιασμένη «Έχουμε τουλάχιστον χρόνο στη διάθεση μας; Δουλεύω κιόλας. Πότε θα ψωνίσουμε τον γαμπρό, πότε θα ετοιμάσουμε τραπέζια, πότε θα στολίσουμε;».

Ζούσα στο ροζ συννεφάκι μου, πετούσα από την χαρά μου και δεν σκέφτηκα στιγμή τα διαδικαστικά του αρραβώνα. Καινούριες έννοιες και λέξεις είχαν μπει στη ζωή μου όπως επίσης και υποχρεώσεις και προσπαθούσα να τις συνηθίσω και να τις διαχειριστώ. Πεθερός, πεθερά, κουνιάδα, νύφη. Η νύφη ήμουνα εγώ και μάλιστα τώρα έπρεπε να επιμεληθώ και το μενού του αρραβώνα, το μαγείρεμα δηλαδή αφού η μαμά δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα πρωί απόγευμα. Όχι ότι θα με άφηνε ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο αλλά εγώ προσφέρθηκα. 

Φέραμε την γιαγιά από το χωριό να βοηθήσει στο σπίτι και να παρευρεθεί στον αρραβώνα. Η μαμά τρελαμένη με τη δουλειά και τα ψώνια συγχρόνως κάθε μέρα κουβαλούσε τούλια, λουλούδια, δώρα για το γαμπρό, δώρα για τους συμπεθέρους, περίεργα υλικά και delicatessen  για το τραπέζι και εγώ κοιτούσα και φανταζόμουνα πως θα μπορούσα να τα διαχειριστώ, καθώς στα 19 μου η μόνη μου σχέση με την κουζίνα ήταν όταν γυρνούσα το κουμπί να ζεσταθεί το φαγητό.

Κυριακή θα ήτανε ο αρραβώνας και είχε κανονιστεί στις 19 00 θα έφτανε το καινούριο σόι για την γνωριμία και τον αρραβώνα. Το Σάββατο γυρνάει η μαμά από τη δουλειά διπλωμένη στα δυο από την μέση της και την πάμε γρήγορα στο φαρμακείο να της κάνει μια ένεση να σηκωθεί. Πως θα συναντούσε την συμπεθέρα της την επομένη, πως θα φορούσε τις 15ποντες γόβες που είχε πάρει. Κλάμα και οδυρμός από τον πόνο και την απελπισία της. «Μην φοβάσαι ρε μάνα, θα τα αναλάβω εγώ με την γιαγιά, τι σκας;» της είπα και δεν την πολύ καθησύχασα νομίζω, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς.

Έτσι την Κυριακή σηκώθηκα αξημέρωτα να κάνω την κούρα ομορφιάς που επιβάλλεται σε
κάθε νύφη και μετά κατέβηκα στην κουζίνα να βοηθήσω την γιαγιά. Η γιαγιά άριστη μαγείρισσα ξεκίνησε να φουρνίζει τις πίτες, το κοτόπουλο το γεμιστό  και συγχρόνως να τυλίγει λαχανοντολμάδες. Εμένα μου επέτρεψε να βράσω κάποιες σαλάτες και να στολίζω το σαλόνι κάτω από το άγρυπνο βλέμμα και τις υποδείξεις της μαμάς από τον καναπέ. Εκείνη έκανε κούρα ξεκούρασης της μέσης για να αντέξει το βραδινό γλέντι.  Όλα πήγαιναν ρολόι σύμφωνα με την μαμά μέχρι που έφτασε και η ώρα της προετοιμασίας του γλυκού. Η γιαγιά σήκωσε τα χέρια και είπε ότι δεν αναλαμβάνει το γλυκό γιατί δεν το είχε ξανακάνει και δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη. Ποιος θα άκουγε την κόρη της μετά. Εγώ όμως είπα κατευθείαν οτι θα το κάνω εγώ. Τι πολυπλοκότητα να έχει ένα γλυκό με ελάχιστο σιρόπι και λίγη άχνη από πάνω. Πήρα τη συνταγή το μίξερ και ξεκίνησα να ετοιμάζω του φινάλε του γεύματος. Βούτυρο, ζάχαρη, αυγά, πορτοκάλι, αλεύρι, βανίλια, όλα στον κάδο για να αποδείξω ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Ήρθε η σειρά της κανέλας. Που βάζει η χριστιανή την κανέλα, σε βαζάκια χωρίς ταμπελίτσες. Άνοιξα όλα τα ντουλάπια με την μητέρα μου να φωνάζει από το σαλόνι δίπλα στον κουρκουμά είναι, λες και είχα ξαναδεί τον κουρκουμά στην φυσική του μορφή. Τελοσπάντων άνοιξε κλείσε τα ντουλάπια βρήκα κάτι που έμοιαζε με κανέλα και το έριξα κατευθείαν στον κάδο του μίξερ, συνέχισα το χτύπημα του γλυκού να αφρατέψει και το γύρισα στο ταψί. Με βοήθησε και η γιαγιά στο σιρόπι και το αποτέλεσμα ήταν πολλά υποσχόμενο, με την άχνη που έβαλα στο τέλος. Περήφανη για την δημιουργία μου πήγα να ετοιμαστώ για την μεγάλη βραδιά και σε λίγο το κουδούνι της εξώπορτας ακούστηκε. Χαρές, φιλιά, αγκαλιές και  γέλια σε όλη την διάρκεια του «μυστηρίου» και του γεύματος μέχρι που έφτασε η ώρα του γλυκού.

Σηκώθηκα με μεγάλη αυτοπεποίθηση να σερβίρω το γλυκό μου και έκοβα μεγάλα κομμάτια προσέχοντας να μην πέσει στο πιατάκι το παχύ στρώμα άχνης που είχα πασπαλίσει. Τους σέρβιρα όλους κάνοντας την αρχή από τον πεθερό, την πεθερά και συνέχισα με την γιαγιά και τους γονείς μου. «να μας ζήσεις χρυσοχέρα μου» είπε η πεθερά γιατί η μαμά είχε φροντίσει να πει σε όλους ποιος είχε κάνει το γλυκό και η έκφραση της άλλαξε με μιας με την πρώτη μπουκιά. Άλλαξαν οι εκφράσεις όλων και μόνο η μαμά που είχε δοκιμάσει και εκείνη είπε μέσα από τα δόντια της. «τι έβαλες από πάνω καμάρι μου, από ποιο βάζο πήρες την άχνη;» είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά και σηκώθηκα να της δείξω το βάζο απορημένη για την γκάφα που είχα κάνει και τους είχα αφήσει όλους άλαλους.

Τελικά αντί για άχνη είχα βάλει νισεστέ και το κερασάκι στην τούρτα ήταν το σχόλιο της γιαγιάς όταν εξακριβώθηκε η ταυτότητα της άσπρης σκόνης που είχα πασπαλίσει το γλυκό εν αγνοία μου. «α για αυτό όταν έπεσε κάτω και πήγα να το μαζέψω έγινε σαν λάσπη».  Γέλασαν όλοι, γιατί κανείς δεν ήθελε να με κακοκαρδίσει αλλά ευτυχώς που υπήρχε και η διώροφη τούρτα στο ψυγείο.

 

Συγγραφέας:  Ελληνίδα Κατιρτζόγλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa

Η απόφοιτη σπουδάστρια της σχολής "Tabula Rasa", Βαρβάρα Βουτσινά, σκριπτ στο σίριαλ «Σε ξένα χέρια»

Η Βαρβάρα Βουτσινά, απόφοιτη του Τμήματος δημιουργικής γραφής του Εργαστηρίου Tabula Rasa, φέτος συμμετέχει ως σκριπτ στο σίριαλ «Σε ξένα χέρια» στην ΕΡΤ1.

Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Βαρβάρα Βουτσινά και της εύχεται: «Πάντα επιτυχίες»!

H απόφοιτη σπουδάστρια της "Tabula Rasa", Σταυρούλα Δάμπαλη, βοηθός σκηνοθέτη στη σειρά “Ήλιος”

H Σταυρούλα Δάμπαλη απόφοιτη τμήματος δημιουργικής γραφής του εργαστηρίου Tabula Rasa, από φέτος είναι βοηθός σκηνοθέτη στη σειρά “Ήλιος” στον ΑΝΤ1.

Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Σταυρούλα Δάμπαλη και της εύχεται: «Πάντα επιτυχίες»!

Η σπουδάστρια υποκριτικής της σχολής "Tabula Rasa", Ηλιάνα Παπαχαραλάμπους, στην παράσταση «Η δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη».

Η σπουδάστρια του εργαστηρίου Tabula Rasa, Ηλιάνα Παπαχαραλάμπους, συμμετείχε στο Χορό των Γυναικών στην θεατρική παράσταση «Η δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη», σε σκηνοθεσία Σταύρου Καραγιάννη.

Η Ένωση Ελλήνων Ποινικολόγων και η Ένωση Ελλήνων Νομικών e-Θέμις, υπό την αιγίδα της Επιτροπής «Ελλάδα 2021», παρουσίασαν την 7η Οκτωβρίου 2021, στις 9 μ.μ., στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το θεατρικό έργο των Μ. Ρέππα – Θ. Παπαθανασίου «Η δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη», σε σκηνοθεσία Σταύρου Καραγιάννη. Σκοπός της πρωτοβουλίας ήταν η ανάδειξη της ιστορικής-πολιτικής και νομικής σημασίας της δίκης των Θ. Κολοκοτρώνη και Δ. Πλαπούτα, που κατηγορήθηκαν για συνωμοσία κατά του Βασιλέως. Η θεατρική παράσταση ανέδειξε τη δύναμη του δικανικού λόγου και της ελεύθερης συνείδησης, συνάμα, δε, μετέφερε το μήνυμα της ενότητας στη μακρά πορεία για την εθνική ολοκλήρωση.

Το σύνολο των εσόδων διατέθηκε στην Κιβωτό του Κόσμου.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Σταύρος Καραγιάννης
Σκηνογραφία-Επιμέλεια Κίνησης: Σταύρος Λίτινας
Μουσική-στίχοι: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Τραγούδι: Μανώλης Μητσιάς, Βερόνικα Δαβάκη
Ενδυματολόγος: Ντένη Βαχλιώτη
Επιστημονικός Σύμβουλος: Αριστείδης Χατζής
Μουσική Διδασκαλία: Αλέξης Πρίφτης
Ήχος: Παναγιώτης Χρονέας
Φωτισμοί: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Σταύρου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Χριστίνα Τσουτσουλίγα
Οργάνωση και Εκτέλεση Παραγωγής: Φρύνη Λάλα, Θωμάς Χαρέλας, Γεωργία Λαβαζού, Νατάσα Ταμπουρατζή, Ιωάννα Αναστασοπούλου, Τάσος Σπηλιόπουλος, Κατερίνα Τσιώνα, Κωνσταντίνα Κουρή, Γαρυφαλλιά Γιάννη

Τους ρόλους ερμήνευσαν 29 δικηγόροι.

Μπορείτε να βρείτε πληροφορίες και πρόσθετο
φωτογραφικό υλικό, εδώ: https://dikikolokotroni.gr/theatrical-play-contrbutors

Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Ηλιάνα Παπαχαραλάμπους, και της εύχεται: «Πάντα επιτυχίες»!

 

Η απόφοιτη σπουδάστρια σεναριογραφίας του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής "Tabula Rasa", Γεωργία Μαυρουδάκη, γράφει για δύο σίριαλ.

Η Γεωργία Μαυρουδάκη σπουδάστρια του Τμήματος σεναριογραφίας του Εργαστηρίου Tabula Rasa, φέτος συμμετέχει συγγραφικά σε δύο σίριαλ. To «Άσε μας ρε μαμά» στον Alpha και το «Σε ξένα χέρια» στην ΕΡΤ1.

Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Γεωργία Μαυρουδάκη και της εύχεται: «Πάντα επιτυχίες»!

To βιβλίo μας “Το καταραμένο βιβλίο” απέσπασε το πρώτο βραβείο στα Βραβεία Everlies– Ελληνικά Βραβεία του Φανταστικού.

Το πολυσυγγραφικό μυθιστόρημα «Το καταραµένο βιβλίο», απέσπασε το πρώτο βραβείο στα Βραβεία Everlies– Ελληνικά Βραβεία του Φανταστικού στην κατηγορία “Καλύτερη Συλλογή Ελλήνων Συγγραφέων Fantasy-SciFi-Horror”

Τα Βραβεία Everlies– Ελληνικά Βραβεία του Φανταστικού – αποτελούν τον 1ο ανεξάρτητο ελληνικό θεσμό που έχει ως στόχο την ανάδειξη και βράβευση έργων που ανήκουν στο είδος του φανταστικού (Speculative Fiction).

Το μυθιστόρημα «Το καταραµένο βιβλίο» είναι μια ομαδική δουλειά, από νέους συγγραφείς.  Πρόκειται για εικοσιένα διηγήματα φαντασίας που θα σας ταξιδέψουν στο παρελθόν, παντρεύοντας µε έξυπνο τρόπο τον µύθο µε τη σύγχρονη πραγµατικότητα.

Μπορείτε να αγοράσετε το βιβλίο πατώντας εδώ

Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Αντιγόνη Πόμμερ και τους συγγραφείς: Αποστολάκη Ουρανία, Αλεξοπούλου Αφροδίτη, Βλάχο Φώτη, Δελή Βασίλη, Ζαχαριουδάκη Φώφη, Καρατσόλη Μπόρις, Καστρίτη Γιάννη, Κοκκότη Παναγιώτη, Κόνιαρη Μαρία, Λαΐτσα Άννα, Μαργιολάκη Νίκη, Μπαντελά Νεφέλη, Μπινιάρη Έλένη, Νομικό Χρήστο, Παπαχρήστου Νατάσσα, Πέτροβα Ελπίδα, Πέτρογλου Ευαγγελία, Ποτήρη Χριστίνα, Τριανταφυλλοπούλου Πλουμίτσα, Τσικριτσή Λένα και Τυράκη Μαρίτα και τους εύχεται “Πάντα επιτυχίες!”

«Όταν το αίμα μίλησε» του Κώστα Τζερεφού

Ο Άλεξ (Αλέξανδρος), εκ πεποιθήσεως εργένης, ήταν Διευθυντής Προσωπικού σε έναν Ναυτιλιακό Όμιλο που περιλάμβανε κορυφαίες ελληνικές επιχειρήσεις του κλάδου. Ο Όμιλος είχε έδρα τον Πειραιά αλλά δεν θα μπορούσε να μην έχει παράρτημα και εδώ στο Ρότερνταμ˙ το μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης.

Με σημαντικές σπουδές στο αντικείμενο ο Άλεξ διέθετε και πολλά από τα απαιτούμενα προσόντα: οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες, επικοινωνιακός, διαλλακτικός, ευέλικτος. Υπήρχε, ωστόσο, και η σκοτεινή πλευρά του, που όταν εκδηλωνόταν δηλητηρίαζε το κλίμα. Οσφραινόταν σαν λαγωνικό τις αδυναμίες των άλλων και, όταν το ήθελε, δεν δίσταζε να τις εκμεταλλευτεί προς όφελός του, ακόμα και με όπλο την εξουσία του˙ δεν ήταν λίγες οι φήμες που κυκλοφορούσαν για σχέσεις του με γυναίκες υπαλλήλους. Σχέσεις για τις οποίες κανείς δεν μιλούσε ελεύθερα, επειδή, εκτός των άλλων, όλοι γνώριζαν ότι ¨είχε πλάτες¨: τον Αντιπρόεδρο του Ομίλου, τον φίλο του τον Άρη. Επιπλέον, ζωτική ανάγκη γι’ αυτόν ήταν να σκαρφίζεται συχνά καταστάσεις με σκοπό να διασκεδάσει όσο γινόταν περισσότερο, καταστάσεις που για τους άλλους μπορεί να ήταν πολύ δυσάρεστες˙ ο ολλανδός φίλος του ο Γιόχαν, Οικονομικός Διευθυντής του παραρτήματος, τον κατσάδιαζε γι’ αυτό.

Ο Άλεξ έφθασε στο γραφείο του κακόκεφος. Και Δευτέρα ήταν και το Σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν από τα χειρότερα˙ όλα είχαν πάει στραβά με αποκορύφωμα τον άγριο τσακωμό με τη φιλενάδα του. Πίνοντας τον καφέ του, διάβασε την τακτική εσωτερική αξιολόγηση όπου αποτυπωνόταν μείωση του μέσου όρου απόδοσης των υπαλλήλων και η διάθεσή του στο ναδίρ. Συλλογίστηκε πώς να χειριστεί το θέμα… και ένα σαρδόνιο χαμόγελο διαγράφηκε στα χείλη του.

Μετά από λίγο η αίθουσα εκδηλώσεων είχε γεμίσει από τους υπαλλήλους˙ είχαν κληθεί από τον Διευθυντή Προσωπικού για μια σημαντική ανακοίνωση. Ο Άλεξ ανέβηκε στο βήμα και αρχικά τους υπενθύμισε «Πόσο τους έχει συμπαρασταθεί… Πόση κατανόηση τους έχει δείξει…». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα πορίσματα της αξιολόγησης και κατέληξε τονίζοντας μία προς μία τις λέξεις του: «Δυστυχώς, δεν μπορώ να αποφύγω τη μείωση προσωπικού. Με τη λήξη του ωραρίου σας θα πάρετε από ένα κουλουράκι της τύχης– είχε εμμονή μ’ αυτά– που θα γνωστοποιεί σε πέντε από εσάς την απόλυσή σας».

Ένα βουητό από πνιχτά επιφωνήματα έφθανε στ’ αυτιά του, ο Γιόχαν τον αγριοκοίταζε με εμφανή δυσφορία και αυτός απολάμβανε το θέαμα: απορία, ανησυχία, αγωνία αλλά και οργή χαραγμένα στα πρόσωπα των υπαλλήλων.

Ήταν ακόμα μία από τις πλάκες του. Δεν θα απολυόταν κανείς αλλά η απειλή θα τους ταρακουνούσε και θα βελτιώνονταν. Άλλωστε, βασικό καθήκον του δεν ήταν η ενεργοποίηση του προσωπικού για υψηλότερες επιδόσεις;         

Το βράδυ της ίδιας μέρας, ο Άρης επιστρέφοντας στο σπίτι του στην Καστέλα, βρήκε την 15χρονη κόρη του την Ισμήνη να διαβάζει στη Βιολογία για τις ομάδες αίματος.

Εκείνος –για βιοπορισμό– ¨παντρεύτηκε¨ τα χρηματοοικονομικά και τη διοίκηση επιχειρήσεων, οι φυσικές επιστήμες, όμως, ήταν η ¨ερωμένη¨ του. Όποτε το επέτρεπαν οι συνθήκες, συζητούσαν γι’ αυτές με την κόρη του˙ μεταξύ τους, άλλωστε, είχε αναπτυχθεί πολύ ισχυρός δεσμός.

Κάθισε δίπλα της και εκείνη άρχισε να του εξηγεί με ενθουσιασμό και σιγουριά
τον τρόπο κληρονόμησης των ομάδων αίματος. Του ανέφερε τα γονίδια που εμπλέκονται και έγραφε τους διάφορους συνδυασμούς τους και την ομάδα αίματος που προέκυπτε κάθε φορά, όταν ξαφνικά… Κόπηκε η μιλιά της: το βλέμμα του πατέρα της στο ¨πουθενά¨ και το πρόσωπό του άσπρο σαν φάντασμα. Ο Άρης είχε ομάδα αίματος Ο και η Ισμήνη ΑΒ: σύμφωνα με τους νόμους της κληρονομικότητας ήταν αδύνατον να είναι αυτός ο πατέρας της!  Του το είχε αποδείξει ανυποψίαστη η ίδια η Ισμήνη.

Βουρκωμένη αγκάλιασε τον πατέρα της και με τρεμάμενη φωνή του ψέλλισε, «μπαμπά μου είσαι καλά;». Εκείνος επιστρατεύοντας όλο του το κουράγιο, ανέκτησε τη ψυχραιμία του και την καθησύχασε. «Αισθάνθηκα μια ζάλη… Φταίει η κούραση της ημέρας… Είμαι καλύτερα τώρα… ». Της χάιδεψε τα μαλλιά, τη φίλησε και βρήκε τη δύναμη να της χαμογελάσει ευχαριστώντας την για το μάθημα.

Έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του και πήγε στη γυναίκα του τη Νατάσα. Ήταν μαζί είκοσι χρόνια τώρα. Δεν υπήρξε ποτέ τρελά ερωτευμένος μαζί της, είχε βρει όμως   σ’ αυτήν όσα αποζητούσε αδιαπραγμάτευτα από μια γυναίκα. Κάθισε αποκαρδιωμένος, της είπε τι συνέβη και περίμενε…

Η Νατάσσα δεν ήταν σίγουρη για το ποιος ήταν ο πατέρας της Ισμήνης αλλά δεν ήθελε καθόλου να το ψάξει. Τώρα, όμως, ήταν αντιμέτωπη μ’ αυτό που είχε απωθήσει στα κατάβαθα του μυαλού της! Έγειρε το κεφάλι, στήριξε τους αγκώνες στα καλλίγραμμα πόδια της και έκρυψε με τις παλάμες το γλυκό της πρόσωπο. Λυγμοί, αναφιλητά και δάκρυα συνόδευαν τα λόγια της.

Ήταν τότε που ο Άρης έλειπε για δέκα μέρες στο Λονδίνο για δουλειές… Ένα βράδυ κάλεσε τρία φιλικά τους ζευγάρια για δείπνο… Ο Άλεξ ήρθε χωρίς τη φιλενάδα του… Έμειναν μόνοι τους στο σπίτι… Την άρπαξε και τη φίλησε με πάθος… Τον απωθούσε αλλά εκείνος συνέχιζε… Την έριξε στον καναπέ… Ήταν ασυγκράτητος… Δεν μπορούσε να του ξεφύγει. Υπολόγιζε ότι η ημέρα εκείνη δεν ήταν γόνιμη… Δεν πήρε το χάπι της επόμενης μέρας. Φοβόταν την αντίδρασή του και δεν του είπε τίποτα. Μόνο εκείνη ήξερε πόσο υπέφερε στη θύμησή του…

Έμειναν για ώρα σιωπηλοί.

«Προς το παρόν δεν θα πεις τίποτα στην Ισμήνη» της είπε και τη ρώτησε: «τι ομάδα αίματος έχεις;» «Α» του απάντησε. «Αν σε ρωτήσει η Ισμήνη, εγώ έχω Β» – έτσι θα συμφωνούσαν οι ομάδες αίματος των τριών. Χωρίς άλλη κουβέντα έφυγε από το σπίτι˙ έπρεπε να σκεφτεί.

 

Ο Άρης γεννήθηκε σ΄ ένα άγονο ορεινό χωριό της Άρτας. Η απώλεια από νωρίς της μητέρας του, το βουκολικό περιβάλλον, η σκληρή εργασία και η μεγάλη φτώχια, σμίλεψαν τον σκληρό και κλειστό χαρακτήρα του. Καθόρισαν τα θέλω του απ’ τη ζωή και τον όπλισαν με ατσάλινη θέληση και αποφασιστικότητα για να τ’ αποκτήσει.      

Η αρχή ήταν δύσκολη. Όταν σπούδαζε, για να καλύψει τα έξοδά του, βρέθηκε να κάνει τον πορτιέρη σ’ ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Απέκτησε, έτσι, γνωριμίες και διασυνδέσεις στον κόσμο της νύχτας, που αργότερα χρησιμοποίησε για ¨θελήματα¨ (εκβιασμούς, απειλές, ξυλοκοπήματα…) στις επαγγελματικές του υποθέσεις. Δεν είχε πολλούς ηθικούς φραγμούς πίστευε, πάντως, στη φιλία και την οικογένεια.

Η αποκάλυψη, κατά περίεργο τρόπο, τον έκανε πιο ανθρώπινο. Η Ισμήνη του... Όταν τον αγκάλιαζε αισθανόταν άλλος άνθρωπος… Τι και αν δεν ήταν η βιολογική του κόρη; Την αγαπούσε πιο πολύ τώρα… Αυτός ήταν ο πατέρας της και κανένας άλλος!

Με τη Νατάσα, είχαν αντιμετωπίσει πολλές φουρτούνες. Ποτέ δεν τον είχε απογοητεύσει. Δεν της φερόταν όπως έπρεπε. Θα τη φρόντιζε περισσότερο.

Πόσο πολύ είχε βοηθήσει τον Άλεξ… Τόσο καιροσκόπος και αδίστακτος ήταν; Τόλμησε να βιάσει τη γυναίκα του… Πρόδωσε τη φιλία του με τον χειρότερο τρόπο… Θα το πλήρωνε πολύ ακριβά…!

Την επόμενη Δευτέρα, ο Άλεξ και ο Γιόχαν έτρωγαν μεσημεριανό στο κινέζικο εστιατόριο που σύχναζαν. Ήπιαν την τελευταία γουλιά απ’ το κρασί τους και άνοιξαν τα κουλουράκια τους. Ο Άλεξ διάβασε στο δικό του χαρτάκι: «Η ζωή σου βρίσκεται σε κίνδυνο. Μην πεις σε κανέναν τίποτα. Πρέπει να φύγεις από το Ρότερνταμ αμέσως και να μην ξαναγυρίσεις».

Τι ήταν αυτό;… Σαστισμένος και με κάποια ανησυχία το έδειξε στον Γιόχαν. Εκείνος έβαλε τα γέλια και του είπε. «Είναι δυνατόν να το πάρεις στα σοβαρά;»

Έφυγαν και ο Άλεξ πήγε σπίτι του.

Προσπάθησε να χαλαρώσει αλλά δεν μπορούσε, σκεφτόταν διαρκώς το μήνυμα. Τα κουλουράκια γράφουν γενικολογίες… Αυτό είναι πολύ συγκεκριμένο… Είναι τυχαίο ή του κάνουν πλάκα; Μήπως είναι αλήθεια; Αλλά από ποιον κινδυνεύει; Ποιος τον προειδοποιούσε και γιατί; Χάλασε η διάθεσή του και δεν ήθελε να πάει στο επαγγελματικό δείπνο το βράδυ. Ήταν όμως υποχρεωμένος.

Εκείνο το βράδυ ο Άρης κοιμήθηκε καλά. Είχε λάβει ένα μήνυμα στον Η/Υ του: «Όποιος οδηγεί πιωμένος, κινδυνεύει να τον καταπιεί η θάλασσα».

Και ο Γιόχαν κοιμήθηκε καλά.

Μετά την «πλάκα με τις απολύσεις» αποφάσισε να δώσει στον Άλεξ ένα καλό μάθημα. Θα τον πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα μήπως επιτέλους καταλάβαινε. Είπε στον σερβιτόρο του κινέζικου να δώσει στον Άλεξ το κουλουράκι όπου είχε βάλει το μήνυμα αυτό.

«Θα του έκαναν ένα αστείο… Θα το διασκέδαζε πολύ ο Άλεξ…». Με τη βοήθεια και του καλού φιλοδωρήματος, ο σερβιτόρος πείστηκε. Δεν θα τον ζόριζε, πάντως, πολύ ο Γιόχαν˙ το πρωί θα του εξηγούσε.

Από νωρίς το επόμενο πρωινό, στις τοπικές ιστοσελίδες διάβαζες:

«Αργά τη νύχτα, Ι.Χ. έπεσε στα νερά του λιμανιού. Το αυτοκίνητο ανασύρθηκε μαζί με το πτώμα του άτυχου οδηγού Άλεξ…, ο οποίος ήταν σημαίνον στέλεχος του Ομίλου… Εικάζεται ότι πρόκειται περί τροχαίου δυστυχήματος...».

Ο Άρης έσπασε τον Η/Υ του και ξεφορτώθηκε τα κομμάτια του ενώ ο Γιόχαν απαρηγόρητος ένιωθε υπεύθυνος για το δυστύχημα.

Λίγες ώρες μετά, ο Διοικητής του αστυνομικού τμήματος διάβαζε τα αποτελέσματα των ερευνών και της νεκροψίας. «Δεν είχε βρεθεί τίποτα ύποπτο στον τόπο του συμβάντος… Ο οδηγός είχε πιεί πολύ… Βρέθηκε στην τσέπη του ένα βρεγμένο χαρτάκι από κινέζικο μπισκότο. Οι ειδικοί το αποκατέστησαν… Το χαρτάκι έγραφε….».

Ο Διοικητής συνοφρυώθηκε. Στην υπόθεση αυτή κάτι τον ξένιζε… 

 

Συγγραφέας: Κώστας Τζερεφός - Σπουδαστής Tabula Rasa