To «Be one of us - Hellas» υποψήφιο για την καλύτερη διαφημιστική καμπάνια της Ελλάδας, το 2013

Η διαφήμιση "Be one of us - Hellas", που γύρισαν οι σπουδαστές του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa και κάνει παγκοσμίως το γύρο του διαδικτύου, με περισσότερα από 150.000 views από τον πρώτο κιόλας μήνα προβολής της, διακρίθηκε στις 5 καλύτερες διαφημιστικές καμπάνιες της Ελλάδας για το έτος 2013, μετά από ψηφοφορία χιλιάδων χρηστών για τα e-awards 2013.

"Ο μονόλογος ενός απελπισμένου" της Ελίνας Λαγουδάκη

     Ταλαιπωρία! Δεν λέω ,άξιζε... Αλλά… ταλαιπωρία! Άφησα και εγώ το σπιτάκι μου λέει, και έτρεχα στις εξοχές. Κυριολεκτικά έτρεχα. Με πήραν κυνήγι κάτι μέλισσες. Άσε... ήμουν μετά... Χάλια...

"Μια Σταχτοπούτα αλλιώτική από τις άλλες" της Ηρώς Μπέη

     Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό βασίλειο ζούσε η Σταχτοπούτα, μία νεαρή κοπέλα που έμενε στο ίδιο σπίτι με τη κακιά μητριά της και τις δύο χειρότερες αδερφές της. Την καταπίεζαν πολύ. Έτσι πήρε την απόφαση να φύγει και να βρει το δρόμο της...

"Επιστολή προς τον κ. Νίκο Δένδια" του Νεκτάριου Μπουτεράκου

Αγαπητέ συμπολίτη κ. Νίκο Δένδια

     Αν αναρωτιέστε τον λόγο για τον οποίο σας αποκαλώ συμπολίτη – όχι πως δεν είστε – και όχι “αξιότιμε κύριε υπουργέ Δημοσίας τάξεως”, θα σας απαντήσω, κάνοντας μια απλή ερώτηση. Κυκλοφορείτε μόνος, όπως χιλιάδες άλλες συμπολίτες σας, στο κέντρο της Αθήνας εν τω μέσω της νυκτός; Δεν νομίζω! Κι αν ακόμα παραστεί κάποια στιγμή η ανάγκη να διαπράξετε αυτό το τόλμημα, είμαι απολύτως σίγουρος πως δεν θα φαίνεστε από το ανθρώπινο τοίχος των σωματοφυλάκων που θα σας περικλείει. Συνεπώς η προσφώνηση “συμπολίτης” ανήκει στη σφαίρα μιας, όχι κακεντρεχής, ειρωνείας...

"Η ιστορία μιας φωτογραφίας" του Μάνου Σφυράκη

     Η Αρετή πήρε την φωτογραφία στα χέρια της και την κοίταζε επίμονα. Τα ελαφρώς ρυτιδιασμένα και βουρκωμένα της μάτια, μιλούσαν από μόνα τους… Η φωτογραφία αυτή δεν έπρεπε να υπάρχει, έπρεπε να είχε καεί στην φωτιά μαζί με όλα τα υπόλοιπα ανεπιθύμητα αναμνηστικά. Εκείνη όμως για κάποιο λόγο είχε αποφασίσει να την κρατήσει, ακόμα κι αν το κύριο πρόσωπο σ’ αυτή ήταν η αδερφή της η Έλλη...

"Η κατάλληλη" του Αργύρη Γιαμάλογλου

      Ήταν η τρίτη συνεχόμενη φορά που την περίμενε στη στάση του 080. Η ώρα ήταν 15:18 το μεσημέρι κι εκείνη πουθενά.

«Δεν μπορεί, θα εμφανιστεί. Πάντα από δω παίρνει το λεωφορείο», σκέφτηκε ο Άγγελος και σκούπισε τον ιδρώτα του προσώπου του. Κοίταξε για άλλη μια φορά το ρολόι. 15:19...

"Τα ατρόμητα παπούτσια" του Μάνου Μπάρτη

     Ο μικρός Αντρέας, ένα εντεκάχρονο παιδί, ήταν πάντα ο δειλός του σχολείου. Όλοι οι φίλοι του τον κορόιδευαν και γελούσαν μαζί του. Τον τρόμαζαν για να σπάνε πλάκα...

"Πες το μ' ένα λουλούδι" της Μαριαλένας Νικολοβγένη

  Η Μυρτώ δούλευε σε μια πολυεθνική εταιρία στο Μαρούσι. Ο Στέφανος εργαζόταν στην ίδια εταιρία αλλά σε διαφορετικό όροφο. Οι δυο τους είχε τύχει να συναντηθούν στους διαδρόμους της εταιρίας και στο χώρο καπνιστών. Είχαν ανταλλάξει τυπικούς χαιρετισμούς.

"Πριν το τέλος" της Μαίρης Κάντα

     Αγαπημένη μου...

Είμαστε μαζί σχεδόν μία ολόκληρη ζωή, ενωμένοι και πολύ αγαπημένοι.  Θυμάσαι πότε γνωριστήκαμε για πρώτη φορά;  Εγώ θυμάμαι πολύ καλά. Ήρθες με μεταγραφή στο Λύκειο και ήσουν ένα χρόνο μικρότερη μου. Παρακολουθούσες την Β’ τάξη ενώ εγώ την Γ’. Αυτό όμως δεν μας εμπόδισε να γνωριστούμε και να γίνουμε το ζευγάρι της χρονιάς...

"Συγγνώμη, μαμά..." της Σταυρούλας Δάμπαλη

Σου το έχω πει άπειρες φορές και επιμένεις κάθε πρωί μόλις φεύγω για δουλειά να ανοίγεις τα παντζούρια! Με ενοχλεί το φως, πότε θα το καταλάβεις;! Δεν μ’ αρέσει! Το μισώ! Μισώ τις ακτίνες του ήλιου! Μισώ την ζεστή αύρα που γεμίζουν το δωμάτιο! Θέλω σκοτάδι… σκοτάδι και κρύο...

"Απόγνωση" της Ελίνας Λαγουδάκη

     Ξέρεις τι είναι να αφήνεις την ζωή σου για να ζήσεις; Ξέρεις; Λες να ήθελα να πεθάνω; Μόλις είχα αποφασίσει να κάνω κι άλλο παιδί και εσύ μου καταστρέφεις την ζωή. Και να έμενα τι θα έκανα; Θα πέθαιναν μαζί μου... Θα τους τραβούσα και αυτούς στον λάκκο με τα φίδια. Και εσύ δεν μου έδωσες ούτε μια ελπίδα πως κάποιος θα μου πετούσε ένα σκοινί να σωθώ. Δυο χρόνια μου είπες μόνο, το θυμάσαι;...

"Μια καρέκλα θυμάται" του Αργύρη Γιαμάλογλου

      Καλησπέρα. Μη με ρωτήσετε γιατί ήρθα απόψε να σας μιλήσω, δε θέλω να σας πω. Δε μπορώ καν να το ξεστομίσω. Με λένε Τζούλια και όπως μπορείτε να διακρίνετε όλοι σας δεν είμαι μία απλή κοινή καρέκλα. Ποτέ δεν ήμουν μια απλή κοινή καρέκλα...

"Μυρωδιά από το παρελθόν" της Βαρβάρας Βουτσινά

   Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι τις πρώτες μου εξόδους, χωρίς τους γονείς μου. Πρέπει να ήταν το καλοκαίρι πριν πάω πρώτη γυμνασίου, που με άφησαν να βγω για βράδυ, φυσικά με την ξαδέρφη μου που ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερη...

"Μια Ζωή" της Γιούλας Μπούρα

Κλείνει η πόρτα πίσω της με θόρυβο που αντηχεί σε όλο το κτίριο. Ο ήχος απλώνεται σε όλους τους στενούς δρόμους του μυαλού της, εκτοπίζει για λίγο τις φωνές της. Θα έχει να θυμάται τη στιγμή από τα σήμα αυτού του τελευταίου αντίο-ήχου της βαριάς  πόρτας...

"Αφηρημένη θάλασσα" του Μανόλη Πιπεράκη

     Τελικά φοβάμαι ότι ήταν αυτό που υπέθεσα. Ένα καθαρό τεστ. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ γιατί έπρεπε να περάσω αυτό το τεστ. Τι ήθελες να δεις μ’ αυτό.

     Μπήκα στο Μουσείο και αναζήτησα την αίθουσα που μου είπες.

"Το γιασεμί της αγάπης" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Ο Ασήρ, γιος ενός σκλάβου, μεγάλωσε στις όχθες του Ευφράτη. Ήταν ένα παιδί χαρούμενο,  γεμάτο θέληση και όρεξη για ζωή παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε η οικογένειά του. Την αυγή ξυπνούσε με το κελάηδισμα των πουλιών και το σύρσιμο των ερπετών στα ξερά και κιτρινισμένα φύλλα ενώ το βράδυ ξαπλωμένος στο χώμα έδινε ονόματα στα αστέρια. Δεν ήξερε γράμματα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να έχει μοναδικούς κώδικες επικοινωνίας με τα ουράνια σώματα...

"Η θέα από την κορυφή ενός δέντρου" της Ναταλίας Dalheimer

     Ένας άνθρωπος υψοφοβικός σαν και μένα αλλά παράλληλα και ρομαντικός, έχει όνειρο να ανέβει πάνω σε ένα πανύψηλο δέντρο με πολύ χοντρό κορμό και με κλαδιά τόσο πυκνά που το έδαφος δε φαίνεται από την κορυφή του. Δεν έχω σκαρφαλώσει ποτέ σε ένα τέτοιο δέντρο, έχω ανέβει σε άλλα όταν ήμουν μικρή. Τότε δε με ένοιαζε το ύψος, το αψηφούσα πλήρως...

"Η Χιονάτη και ο ντροπαλός νάνος" της Ηρώς Μπέη

     Η Χιονάτη ζούσε στο κάστρο με τον πρίγκιπα. Αυτός την θαύμαζε σαν θεά για την ομορφιά της. Της έκανε ένα δωμάτιο όλο καθρέφτες ρούχα και αρώματα για να περιποιείται και να μένει πάντα τόσο όμορφη. Η Χιονάτη ένιωθε ότι ο πρίγκιπας την βλέπει σαν ένα όμορφο πορτρέτο στον τοίχο, στεναχωριόταν και έπληττε.

"Μπλε τριαντάφυλλο" της Αγγελικής Δρίτσα

     Το λεωφορείο έφτασε στη στάση και η Λιάνα σηκώνεται από το παγκάκι. Η πόρτα του λεωφορείου ανοίγει, η Λιάνα ανεβαίνει τα σκαλιά, χτυπάει το εισιτήριο και κατευθύνεται στις μπροστινές θέσεις. Πρώτη στάση, η κίτρινη περιοχή. Μόλις έφτασε στην πόλη και θα καθότανε μόνο για λίγες ημέρες. Είχε ακούσει τόσα πολλά για αυτήν την πόλη «Τριαντάφυλλο»  που της είχε τραβήξει την προσοχή...

"Πονάει η πλάτη μου" του Νεκτάριου Μπουτεράκου

     Απαπαπα! Η ρημάδα η πλάτη μου με έχει πεθάνει! Τι το ‘θελα και σήκωσα τόσο βάρος, λες και είμαι ακόμα τζόβενο στα σαράντα μου; Δεν μου φτάνουν τόσα βάρη που έχω φορτωθεί ο δύστυχος – λογαριασμούς, διατροφές, χαράτσια και ξανά λογαριασμούς – ήθελα και κάνω και μετακόμιση. Να μου πεις, με τον μισθό στα άπατα, πως θα αντέξω το ρετιρέ στη Πανόρμου;

"Επιστολή στον κύριο Μπούτο" της Άννας Κοντονίκα

Αγαπητέ κύριε Μπούτο,

     Πήρα το θάρρος να σας στείλω ένα γράμμα. Ίσως και να μη φτάσει ποτέ στα χέρια σας, μιας και φαντάζομαι ότι κάθε μέρα θα λαμβάνετε πολλά κι έτσι μάλλον θα επιλέγετε τυχαία ή με πολύ αυστηρά κριτήρια, ποια θα διαβάσετε. Και τώρα, με τα social media, μάλλον θα έχετε ανοίξει πολλά μέτωπα.. Facebook, twitter, instagram και πόσα ακόμα που ενδεχομένως αγνοώ! Αλλά φαντάζομαι ότι εσείς  θα έχετε όλες αυτές τις σελίδες ανοιχτές παράλληλα στον υπολογιστή σας...

"Το ζιζάνιο της περιέργειας" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Μια φορά και έναν καιρό στον εξωτερικό φλοιό του πλανήτη Έριδα βασίλευε η Νορμάλιτη, η χώρα της απόλυτης τάξης και της ασυνήθιστης ηρεμίας. Δεν έμοιαζε σε τίποτα με τις υπόλοιπες καθώς οι κάτοικοί της, άνθρωποι, ζώα και φυτά, ακολουθούσαν πιστά σαν στρατιωτάκια τους νόμους και τους κανόνες της Μέγιστης Δημιουργού, της Εστίας. Η ζωή τους...

"Ο μικρός αλαζόνας" του Αποστόλη Παππά

     Κινήθηκε προς το δωμάτιο με το ένα πόδι –λες και είχε χτυπήσει το άλλο πόδι- σφίγγοντας τα χείλη του, για να δείξει πως αντέχει τον πόνο. Λογικά θα ήταν άλλη μία περίπτωση των υπερβολικών ιστοριών του, που γενναία -όπως πρόβαλλε εκείνος τον εαυτό του- είχε αντιμετωπίσει, χωρίς να πάθει το παραμικρό. Εμένα και των άλλων παιδιών δεν μας πείραζε τόσο. Παιδιά ήμασταν στο ορφανοτροφείο, έπρεπε και κάποιος να υπάρχει που να λέει ψέματα. Όχι, εμάς δεν μας πείραζε η μεγαλομανία του Βάκη....

"Η Χιονάψι και το πριψιπόπουλο" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     Μια φορά κι έναν καιρό σ’ ένα μαγικό δάσος (και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί το λέμε μαγικό) ζούσε μία όμορφη κοπέλα η Χιονάψι. Η ξανθιά αυτή κοπέλα με τα τεράστια μπλε μάτια και τα ροδοκόκκινα μαγουλάκια κατοικούσε στις ρίζες του πιο μεγάλου δέντρου του δάσους, του πελώριου κυπαρισσιού. Αλλά δεν έμενε μόνη της. Έμενε με τα δίδυμα αδέρφια της τον Κλιπ και τον Κλαπ που ήταν ξυλοκόποι. 

"Το αστέρι μου" της Βαρβάρας Βουτσινά

     Η Μαρία καθόταν στη βεράντα της. Ένα ποτήρι κρασί και το ράδιο της έκαναν παρέα. Το κρασί και η μουσική πάντα την χαλάρωναν μετά από μια δύσκολη μέρα, ή σχεδόν πάντα… 

     Καθώς η Μαρία είχε κλειστά τα μάτια της, άκουσε από το ραδιόφωνο το τραγούδι του Τσακνή, "το Αστεράκι". Ξαφνικά η ηρεμία της ταράχτηκε...

"Ο Γίτσες και η ξεομελέτα - μέρος B'" της Άννας Κοντονίκα

...συνέχεια από το προηγούμενο.

     Το ίδιο βράδυ ο Γίτσες τα εξήγησε όλα στη μαμά του, ζητώντας της να τον συγχωρέσει και πως η μόνη πρόθεσή του ήταν να μην τη στεναχωρήσει και να κάνει αυτό που του ζήτησε. Εκείνη τον έβαλε τιμωρία, μόνο και μόνο για να μην ξεχάσει ποτέ πόσα άσχημα πράγματα μπορεί να συμβούν όταν κάποιος λέει ψέματα. Ο Γίτσες, το δέχτηκε και της είπε ότι έχει δίκιο, αλλά της ζήτησε...

"Ο Γίτσες και η ξεομελέτα - μέρος Α'" της Άννας Κοντονίκα

     Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό αγοράκι, ο Γίτσες, που έμενε σε χωριό ψηλά σε ένα βουνό. Το χωριό αυτό είχε πολύ λίγους κατοίκους κι όλοι μαζί, βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, να έχουν κάθε μέρα φαγητό να φάνε. Ο Γίτσες ήταν πολύ αγαπητός σε όλους τους κατοίκους του χωριού, γιατί τον είχαν σαν το παιδί για τα θελήματα. Είχε όμως ένα ελάττωμα.

"Επιστολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας" του Μάνου Μπάρτη

Αξιότιμε Πρόεδρε,

     είμαι ένας φοιτητής στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής «Tabula Rasa» κι έχω κάποιες απορίες να σας εκφράσω. Απορίες που προκύπτουν από την κατάσταση που βιώνω κι εγώ, αλλά και όλοι οι γνωστοί μου, μα πάνω από όλα για την κατάσταση της χώρας μας.

"Επιστολή στον κύριο Λάτσιο" της Δήμητρας Βράκα

     Αγαπητέ κ. Λάτσιε, 

     ασφαλώς και αναγνωρίζω ότι είστε ένα πολυάσχολο και πολύ δημιουργικό άτομο και πιθανότατα να διαγράψετε αυτή την επιστολή χωρίς καν να διαβάσετε τον τίτλο, μα θα σας συμβούλευα να ξοδέψετε έστω και λίγα λεπτά, μόνο και μόνο για να δείτε και την οπτική γωνία των νέων τηλεθεατών (και δεν εννοώ το δυναμικό κοινό 15-44)...