"Ζωή πριν τον θάνατο" της Μαρίας Κονιάρη

Όταν θα σας διαβάζει κάποιος αυτό το γράμμα θα βρίσκομαι επίσημα πλέον στον κόσμο όλων αυτών που ο κόσμος ονομάζει “αποβιώσαντες”. Η επιθυμία μου ήταν να μην εκφωνήσει κανείς όλες εκείνες τις τυπικές βαρύγδουπες φανφάρες. Ξέρω πολύ καλά ότι τους νεκρούς τους αγαπάτε αλλά οι ζωντανοί σας ενοχλούν.

Δεν με απασχόλησε ποτέ αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Γιατί υπήρχε ένα άλλο και σημαντικότερο ερώτημα που θα έπρεπε να απαντηθεί:

Υπάρχει ζωή πριν το θάνατο;

Θα σας απαντήσω με απόλυτη βεβαιότητα: Όχι δεν υπάρχει.

Δεν το λέω εγώ. Το έλεγε ο στίχος ενός τραγουδιού που τραγουδούσε ο Στέλιος πριν δύο δεκαετίες. Μιλούσε για κάποιους νεκρούς που χτυπάνε κάρτα στις επτά που κάνουν Πάσχα και στις εκλογές ψηφίζουν.

Δεν θα το ακούσετε γιατί δεν το παίζουν. Μιλούσε για μένα αλλά και για όλους εσάς.

Μη φοβάστε το θάνατο γιατί έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ζήσατε.

Αυτό που ονομάζαμε ΖΩΗ ήταν στην πραγματικότητα μία “γραφειοκρατική διεκπεραίωση” εκκρεμοτήτων και υποχρεώσεων. Μια ζωή στην ουρά αναμονής να περιμένεις αγόγγυστα στο στριμωξίδι να έρθει η σειρά σου στο γκισέ.

Ποιος βρίσκεται τελικά στο γκισέ;

Δεν θέλει και πολύ σκέψη.

Ο Χάρος είναι με το δρεπάνι του και με μια σφραγίδα.

Τυπικό το θέμα...

Έτσι για να πάρεις αριθμό πρωτοκόλλου με τη δεύτερη ημερομηνία και χρονολογία δίπλα από το όνομά σου.

“Ζωή διεκπεραιώθηκε επιτυχώς και μπαίνει στο αρχείο”.

Είστε ήδη νεκροί. Απλώς περιμένετε το Χάρο να το επικυρώσει.

Γιατί οι μόνοι άνθρωποι που βλέπατε καθημερινά ήταν αυτοί στη στάση του λεωφορείου στο ασανσέρ, στην ουρά, στα κυλικεία. Αλλά δεν τους λέγατε ποτέ καλημέρα ούτε μάθατε το όνομά τους. Γιατί δεν έπρεπε.

Γιατί λέγατε καλημέρα και Χρόνια Πολλά σε πρόσωπα που αντιπαθούσατε έτσι για να μη σας παρεξηγήσουν. Κάνατε άχρηστα δώρα και τραπέζια για να βγάλετε την υποχρέωση. Γραμμάτια ήταν και αυτοί και εσείς και εγώ.

Είστε νεκροί από τη μέρα που “ωριμάσατε”.

Γιατί αυτό που λέμε ωριμότητα από τη μια πλευρά είναι ένας δειλός συμβιβασμός από μια άλλη.

Οι στιγμές της “κοπάνας” μέσα από το σχολείο αλλά και έξω από αυτό ήταν στιγμές αληθινής ζωής.

Οι μόνες στιγμές που ζεις στ αλήθεια γιατί ζεις στο τώρα.

Ζεις τη στιγμή. Ζεις άμεσα και με τους ανθρώπους που πραγματικά αγαπάς αλλά δεν τους βλέπεις γιατί σε “τρέχουν” οι δουλειές.

Η ζωή είναι στη στιγμή. Ούτε στο χθες ούτε στο αύριο, ούτε στο όταν πληρωθούμε.

Η αληθινή ζωή είναι στην ανυπακοή στην κοπάνα στην απόδραση.

Εκεί στην άλλη όχθη που όλα φαίνονται αστεία σαν γελοιογραφίες.

Στον κόσμο όλων αυτών που οι “άλλοι” οι σοβαροί και “τυπικοί” αποκαλούν τρελούς.

Όλων αυτών που μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι και ελεύθεροι σε κόσμους που οι σοβαροί και νομοταγείς φοβούνται και τρέχουν σαν τρελοί για να αποφύγουν.

Δεν θέλω στεφάνια και ... “ψαρόσουπες”.

Σε κανέναν δεν αρέσει η ψαρόσουπα και καταλήγει όπως όλα τα πράγματα σε κάποιο σκουπιδοτενεκέ μαζί με τα στεφάνια και τα λουλούδια.

Πιείτε στην υγειά των τρελών και καλέστε τους σε τραπέζι.

Γιατί αν έμεινε ακόμα μια ελπίδα τη χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμία.

Συγγραφέας: Μαρία Κονιάρη - Σπουδάστρια Tabula Rasa