"Athens by night" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     Χτες και πάλι δεν κοιμήθηκα. Είναι η Τρίτη μέρα σερί. Δεν είναι ότι έχω πρόβλημα με τον ύπνο ή πίνω πολλούς καφέδες ή δεν κάνω σεξ… Μεταξύ μας… ένα μικρό πρόβλημα με τον ύπνο το έχω. Είναι και οι γείτονες. Όλη μέρα το κάνουν. Σαν τα σκυλιά. Και «τι σου κάνω μάνα μου» ο ένας και «τι μου κάνεις μάνα μου» η άλλη… Ρε παιδιά αν δεν ξέρετε τι κάνετε, μην το κάνετε τέλοσπαντων. Και από τα πολλά «αχ βαχ βρρρρρ μπρρρ ωχ», τσουπ έρχεται η αναθεματισμένη εκείνη ώρα που περνάει το σκουπιδιάρικο, ποιος το σκέφτηκε να περνάει το σκουπιδιάρικο 3 η ώρα τη νύχτα, πολύ θα ήθελα να το μάθω. 

 

     Και μετά το σκουπιδιάρικο το καλύτερο...
κουφή γριά 108 ετών βλέπει επανάληψη τη «Λάμψη» στις 3και μισή τη νύχτα. Που να λάμψει και να αστράψει και να της πέσει η αστραπή πάνω της και να γλιτώσει κι αυτή και εμείς και όλο το οικοσύστημα. Αφού μια μέρα έπεσα πάνω σε μια διαφήμιση telemarketing, ξέρετε από αυτές τις μεταμεσονύχτιες, που όσοι δεν ξενυχτάτε νομίζετε ότι telemarketing είναι μάρκα ψυγείου. Τέλοσπάντων είδα τη διαφήμιση με το μαγικό ακουστικό. Σου λέει φοβερή τεχνολογία. Είναι αυτό το μικρό πραγματάκι, το στουμπώνεις μες τ’ αυτί και ακούς μέχρι και το θρόισμα των φύλλων, μέχρι και το πέσιμο μιας καρφίτσας, μέχρι και την κλανιά του απέναντι. Και εκεί επάνω λες, ας φτιάξω ένα καφεδάκι να περάσει η νύχτα αφού και απόψε δε θα κοιμηθώ… Αλλά ούτε και σεξ θα κάνω. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Όχι, γιατί σας είπα δεν είναι αυτά τα προβλήματα μου. Ένα είναι το μεγάλο μου πρόβλημα, πέρα από την κουφή γρια που έχω ήδη παραγγείλει το δώρο για τα 109 γενέθλια της. Το πρόβλημα είναι άλλο. Μεγάλο. Άλυτο. Και πολύ υπαρξιακό. Ποιοι είμαστε; Πώς ήρθαμε; Και κυρίως που πηγαίνουμε; Το ξέρω ότι όλοι τώρα θα σκεφτείτε, ο τρελός από την πολύ αϋπνία (κι όχι μόνο αϋπνία), του σάλεψε. 

     Αυτό σκέφτηκε κι ο διαχειριστής μου όταν του χτύπησα το κουδούνι και του το είπα. Νομίζω 5 παρά θα ήταν. Το ξημέρωμα. «Κύριε διαχειριστά» του λέω, «ως διαχειριστής της πολυκατοικίας αυτής πρέπει να λύσετε ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα». Που μεταξύ μας ο διαχειριστής, όχι πρόβλημα δεν μπορεί να λύσει…. Mr bean! Δε θα ξεχάσω τότε που είχε έρθει να μου φτιάξει το laptop, δήθεν μου ότι ξέρει κι εγώ ο τρελός τον εμπιστεύτηκα. Και σε μια στιγμή μπουμ… κάηκε το laptop, κάηκε κι αυτός, παραλίγο να καεί το σπίτι όλο. Κι έκανε ένα μαλλί Tina Turner στα νιάτα της. Αλλά όταν του είπα το πρόβλημα μου, αυτή την υπαρξιακή μου αναζήτηση όχι μόνο δε με βοήθησε, με έβρισε, μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα και την επόμενη μέρα βρήκα αυτό το χαρτάκι κάτω από την πόρτα. «Αίξοσι», σου λέει. Βασικά ο κακομοίρης μόνο δημοτικό έχει βγάλει. Για να καταλάβω το αίξοσι χρειάστηκα ένα τέταρτο. Το αι με μπέρδευε πιο πολύ. «Είστε απαράδεκτος, αγενής και πάντα κακοντυμένος». Ε, όχι και κακοντυμένος, του λέω. Τέτοιο fashion icon ούτε η Τάμτα. Μιλάει ο Mr Bean, που από το στραβισμό το ένα μάτι κοιτάει στην ανατολή και το άλλο στη δύση, που από τις πολλές μπίρες και τα κοψίδια πρώτα βγαίνει η κοιλιά του από την πόρτα και μετά αυτός. Και να μην αναφέρω την ανάσα του. Που είσαι μαζί του στο ασανσέρ και αν μένεις πάνω από τον 4^ο έχεις πεθάνει. Γιατί, πόσο να κρατήσεις την αναπνοή σου; Γι’ αυτό κι εγώ μένω στο 2^ο. Τη θέλω τη ζωή μου. Κι ας μην κάνω σεξ. Κι ας μην κοιμάμαι τα βράδια. Κι ας μην έχω κανέναν να τη μοιραστώ. Αλλά τώρα τουλάχιστον έχω ένα σοβαρό λόγο να μην κοιμάμαι. Ούτε υπαρξιακά ούτε τίποτα. 

     Τώρα μου έκανε έξωση η νυφίτσα. Και δεν ξέρω τι να κάνω. Γιατί εγώ τους αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Κι ας μου σπάνε τα νεύρα. Κι ας τους βρίζω. Κι ας ρίχνω κατάρες κάθε φορά που τους βλέπω. Ακόμα και τη στρίγγλα του ισογείου, που μας πρήζει να κλειδώνουμε την πόρτα. Μήπως την κλέψουν. Σιγά μωρή τι έχεις σπίτι σου. Τους θησαυρούς της Σμύρνης; Καθηγητριούλα αδιόριστη, ψηλομύτα και σίγουρα παρθένα. Αμ, η άλλη. Καλά η άλλη είναι πιάσ’ τ’ αυγό και κούρεφτο. Και ρίξε ένα κούρεμα και σ’ αυτήν γιατί έχει μείνει 3 δεκαετίες πίσω. Βρομιάρα, έχει μαζέψει 10 γάτες μπροστά από την είσοδο που όλη μέρα τις ταΐζει και το βράδυ πηδιούνται. Ναι, μέχρι και οι γάτες. Αφού οι γείτονες εύχονται στην επόμενη ζωή να είναι γάτες. Και μάλιστα να είναι γάτες αυτής της γειτονιάς. Άσε που το έχουν βρει και αφορμή τώρα κάποιοι. 

     Ο άλλος, ο σεξομανής από τον 5^ο. «Ρε μωρό μου, άκου τις γάτες… δε σε φτιάχνουν…» «Όχι έχω πονοκέφαλο», η άλλη 55 ξανάγινε παρθένα τόσο καιρό που έχει να… «Μα δε θες κι εσύ λίγο να νιαουρίσεις…να νιώσεις λίγο γάτα… να βγάλεις λίγο νύχια» «Α, νύχια θες και δεν το λες τόση ώρα», την επομένη με τσιρότα ο Σωτηράκης. 5 στον αριθμό. 1 για κάθε νύχι. Έριξε νιαούρισμα εκείνο το βράδυ η Κυρα Σούλα. Γιατί η σατανίστρια του 3^ου. Γλυκό κοριτσάκι. 33 χρονών τα χρόνια του Χριστού αλλά την κάνεις βίαια 25. Ο διαχειριστής βέβαια που είναι μεγάλος κουτσομπόλης μου είπε ότι έχει πουλήσει την ψυχή της στον εξαποδώ. Αλλά εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Φήμες είναι του Mr Bean. Γιατί δηλαδή επειδή έχει μια τεράστια πεντάλφα στην εξώπορτα, επειδή όποτε έχει πανσέληνο ακούγονται ουρλιαχτά από νεαρές ξανθές παρθένες ή επειδή ακούει τα cd της Βανδή ανάποδα. Που μεταξύ μας μην το επιχειρήσετε ποτέ. Δεν υπάρχει χειρότερο να ακούς τη Βανδή να λέει ανάποδα (με φωνή περίεργη σαν σπαστά ελληνικά αλλοδαπού, σαν δαιμονισμένος, με ανάλογη κίνηση) «Είμαι καλύτερη απ’ τη Βίσση, είμαι καλύτερη απ’ τη Βίσση, είμαι καλύτερη απ’ τη Βίσση». 

     Πάντως για μένα ο καλύτερος ένοικος της πολυκατοικίας, ο πιο ήσυχος και καθόλου κουτσομπόλης είναι ο ένοικος του 5^ου. Δεν ενοχλεί ποτέ με μουσική, δεν πετάει τα σκουπίδια από το μπαλκόνι και το κυριότερο δεν βλέπει Αυτιά. Αυτός ο άνθρωπος είναι υπόδειγμα προς μίμηση. Κι ας έχει να φανεί σε συνέλευση 2 μήνες. Ή δεν είναι εκεί ή κάτι άλλο σοβαρό τον ταλαιπωρεί το δύστυχο. Αλλά εγώ δεν είμαι κουτσομπόλης. Δεν ασχολήθηκα περαιτέρω. Τώρα που το σκέφτομαι κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Μέχρι και ο διαχειριστής τελευταία φορά τον είδε πριν 2 βδομάδες περίπου. Έτσι μας είπε τουλάχιστον στη συνέλευση. Ήταν μαζί στο ισόγειο και του φάνηκε λίγο βιαστικός. Τουαλέτα σκέφτηκε. Δεν υπάρχει χειρότερο να σου έρχονται και να είσαι ήδη στην πολυκατοικία. Νιώθεις ότι το ασανσέρ πηγαίνει τόσο αργά. Βασανιστικά. Σαν ταινία του Αγγελόπουλου. Ο διαχειριστής δεν μπορούσε να τον βλέπει να βασανίζεται. Και έτσι πήγε μαζί του μέχρι τον 5^ο. Να του κάνει παρέα μας είπε. Να ξεχαστεί. Εγώ είμαι σίγουρος ότι πάλι του έλεγε για τα κοινόχρηστα. Πώς κάνεις έτσι μωρέ καρμίρη. Θα στα φάμε; Απορώ πάντως πως άντεξε τη βρώμα, της ανάσας. Τώρα που είπα βρώμα, άσχετο, χτες ερχόταν μία βρώμα από τον 5^ο. Μία περίεργη μυρωδιά, σαν πεθαμενατζίδικη. Ποιος ξέρει; 

 

     Πω πω, κοίτα! Ξημέρωσε έξω! Πάλι δεν κοιμηθήκαμε απόψε...

 Συγγραφέας: Αργύρης Γιαμάλογλου - φοιτητής Tabula Rasa