Ο σπουδαστής του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa, Ηλίας Χριστοδούλου, που παρακολούθησε το σεμινάριο Τεχνικές στιχουργικής με τον Αντώνη Παππά, κυκλοφόρησε το πρώτο του τραγούδι με τίτλο “Το ‘χω πληρώσει ακριβά” σε μουσική Άκη Δείξιμου. Ερμηνεύει ο Γιώργος Σπετσιώτης.
Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου Tabula Rasa, συγχαίρει τον Ηλία Χριστοδούλου και του εύχεται: «Καλοτάξιδο»!
Μήπως ήρθε η ώρα… να μάθεις γιατί γράφεις έτσι τη δική σου ιστορία;
Λίγα λόγια για το μάθημα:
Σ’ αυτό το σεμινάριο θα μάθεις να διαβάζεις αυτά που οι άλλοι (ή κι εσύ ο ίδιος) γράφουν αλλά δεν μπορούν να δουν. Σε αυτό το σεμινάριο θα μάθεις να διαβάζεις ανάμεσα από τις γραμμές, να μελετάς τα λευκά σημάδια, να αποσυμβολίζεις τα γραφικά σύμβολα, να φανερώνεις το κρυμμένο εγώ. Και για τους πιο πρακτικούς, θα μάθεις πώς να διαλέγεις συνεργάτες, θα γνωρίσεις τον τρόπο να ανιχνεύεις αλλοιώσεις από παθολογικά αίτια, να δημιουργείς χαρακτήρες για τα σενάρια σου, να βλέπεις αν δύο άνθρωποι ταιριάζουν, να μάθεις πως σε βλέπουν οι άλλοι. Μολύβι, χαρτί κι αρχίζουμε.
Μήπως ήρθε η ώρα… να γράψεις το δικό σου σενάριο;
Λίγα λόγια για το μάθημα:
Στο συγκεκριμένο σεμινάριο θα
διδαχτείτε τις βασικές αρχές του σεναρίου και θα μάθετε πώς από την αρχική ιδέα
θα καταφέρετε να φτιάξετε τη σωστή πλοκή και τη δομή ώστε να γράψετε το σενάριο
σας. Θα αναλύσουμε παρέα τα διαφορετικά φορμάτ σεναρίου, τις μορφές αφήγησης,
τις πράξεις, τη σκαλέτα του σεναρίου, τις σεκάνς, τις σκηνές και όλα εκείνα τα
στάδια προετοιμασίας ενός σεναρίου. Θα μάθετε βασικές τεχνικές γραφής ενώ
παράλληλα θα εξασκηθείτε σε πληθώρα πρακτικών ασκήσεων ώστε να αναγνωρίσετε το
δικό σας στυλ. Τέλος, θα μάθετε την σπουδαιότητα μίας της σύγκρουσης, των
ανατροπών αλλά και του διαλόγου στο σενάριο. Φυσικά θα αναφερθούμε και σε όλα
τα τεχνικά μέρη ενός σεναρίου αλλά και στην παρουσίαση του σε μία εταιρία
παραγωγής.
Τα διηγήματά τους συμπεριλαμβάνονται σε συλλογική έκδοση.
Ο συλλογικός τόμος “Αναζητώντας μιαν άλλη Γη” προέκυψε από τον σχετικό διαγωνισμό των Εκδόσεων Πηγή. Δεκάδες Έλληνες συγγραφείς της Επιστημονικής Φαντασίας ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά για την αποστολή ενός πρωτότυπου διηγήματος με φόντο τη μελλοντική εκπλήρωση του ανθρώπινου οράματος για την ανακάλυψη ενός άλλου κόσμου που θα δώσει διεξόδους τόσο ως προς την επιβίωση του είδους μας, αλλά και ως προς τη γενικότερη εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα στον χώρο και τον χρόνο. Το συλλογικό έργο θα κυκλοφορήσει στα τέλη του Οκτωβρίου 2021.
Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Μαίρη Χαρπαντίδου, τον Γιάννη Καστρίτη, την Ελπίδα Πέτροβα, την Ελένη Μπινιάρη και τον Γιώργο Βογιατζή και τους εύχεται: «Καλοτάξιδο»!
Την αρχική επιμέλεια του βιβλίου έκανε η καθηγήτρια της σχολής, Αντιγόνη Πόμμερ στη διάρκεια των ιδιαίτερων μαθημάτων – coaching.
H Ευαγγελία Θεοδωρίδου, παρακολούθησε τα μαθήματα της λογοτεχνικής γραφής στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa.
Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Ευαγγελία Θεοδωρίδου και της εύχεται: «Πάντα επιτυχίες»!
Δεν έπρεπε να επιλέξει την διαδρομή του δάσους, αν και ήξερε κάθε μονοπάτι του, κάθε πεσμένο κορμό, κάθε υδατοφάγωμα, κάθε σπιθαμή του. Έπρεπε να δανειστεί ένα ποδήλατο για να πάει στην πόλη. Το δελτίο καιρού έλεγε, ότι υπήρχε πιθανότητα μπόρας στην περιοχή του, αλλά η επιθυμία του να πάει γρήγορα στο λιμάνι ήταν πιο δυνατή από τον φόβο του, για την φθινοπωρινή μπόρα. Κάθε φορά που βιαζόταν, ακολουθούσε το μονοπάτι μέσα από το δάσος και όχι τον δρόμο που συνέδεε το χωριό του με την πόλη. Τι δασοφύλακας θα ήταν, αν φοβόταν το δάσος. Από την άλλη δεν πίστευε, ότι θα γινόταν τέτοιος χαλασμός.
Το πλοίο που έφτανε σήμερα στην πόλη, έφερνε μαζί το καινούργιο του όπλο. Του το έστελνε η κεντρική διοίκηση και βιαζόταν να το πάρει στα χέρια του. Ένα καινούριο σύγχρονο όπλο, όχι σαν αυτό το παλιό τρίκανο, που ήταν λες και είχε βγει από μουσείο. Αλλάξαμε δεκαετία, είχαμε μπει στο χίλια εννιακόσια πενήντα. Αυτό που κουβαλούσε ήταν κατασκευασμένο πριν από τον μεγάλο πόλεμο. Ήταν βαρύ και του έκοβε τον ώμο καθώς περπατούσε στο δάσος. Οι λαθροθήρες σίγουρα τον κορόιδευαν, που τον έβλεπαν με αυτή την αντίκα. Να όμως, που ο καιρός είχε άλλα σχέδια, δεν θα έφτανε στο λιμάνι έγκαιρα και ήταν υποχρεωμένος να το παραλάβει την επόμενη μέρα από το γραφείο του πράκτορα, κρίμα.¨ Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει¨ σκέφθηκε.
Το πρώτο φως άρχισε να ροδίζει, ο Πέτερ ήταν έτοιμος να ξεκινήσει για την πόλη. Είχε κοιμηθεί σε έναν από τους φαρδύς ξύλινους πάγκους που υπήρχαν. Το πανωφόρι του και οι μπότες του είχαν στεγνώσει κοντά στην σόμπα. Έσβησε προσεκτικά την σόμπα και την λάμπα πετρελαίου, που τον συντρόφευαν όλο το βράδυ. Φόρεσε το πανωφόρι και πήρε το όπλο του, ήταν ώρα να ξεκινήσει για την πόλη.
Στο πλάι του μονοπατιού είδε τα σημάδια που είχαν αφήσει τα αγριογούρουνα ψάχνοντας να βρουν βολβούς , τώρα που το χώμα ήταν μαλακό. Πίσω από τους θάμνους δύο μικρές αλεπούδες κοίταζαν προς την καλύβα μήπως μπορέσουν να βρουν φαγητό , αφού είχαν καταλάβει την παρουσία κάποιου ανθρώπου σε αυτήν .
Ο Πέτερ κοίταζε αυτήν την εικόνα, που είχε ανοιχτεί μπροστά του. Δεν πίστευε στην μαγεία, που μπορούσε να χαρίσει η φύση μέσα σε λίγη ώρα. Έκλεισε προσεκτικά την πόρτα, κρέμασε το όπλο στον ώμο του και ξεκίνησε για την πόλη. Η φύση για ακόμα μια φορά, είχε καταφέρει να τον μαγέψει.
Συγγραφέας: Δέδες Τσούκας - Σπουδαστής Tabula Rasa
Ο Λεοπόλδος ανοίγει βιαστικά την πόρτα του εστιατορίου «Το κουλουράκι της τύχης», περπατά με γοργό βήμα προς το γωνιακό τραπέζι και κάθεται αμίλητος στην θέση που είχε πλέον πάρει το σχήμα του σώματός του. Με τρεμάμενη φωνή και μηχανικό ρυθμό ομιλίας, σαν παιδάκι που απαγγέλει μάθημα στο σχολείο, παραγγέλνει με προσοχή ακριβώς τα ίδια πιάτα. Έπειτα από κάποια λεπτά που του φάνηκαν αιώνες μέσα στο προβληματισμένο μυαλουδάκι του, καταφθάνει η παραγγελία του.
«Η ζωή σου βρίσκεται σε κίνδυνο. Μην πεις σε κανέναν τίποτα. Πρέπει να φύγεις από την πόλη αμέσως και να μην ξαναγυρίσεις». Ο Λεοπόλδος αφήνει ψύχραιμα το χαρτάκι στο τραπέζι, αρπάζει το μαχαίρι και το καρφώνει στο λαιμό του με όλη του την δύναμη. Πίδακες αίματος πιτσίλισαν το λευκό τραπεζομάντηλο και τα χρυσά πλακάκια του εστιατορίου. Πέφτει στο πάτωμα, και παρατηρεί ατάραχος το χάος που επικρατεί από τον πανικό των άτυχων θεατών. Ο Λεοπόλδος έπειτα από λίγο αφήνει άμαχα την τελευταία του πνοή. Game Over.
Ο Λεοπόλδος τινάζεται απότομα από το κρεβάτι του, και με μια κραυγή απελπισίας βγάζει και πετάει τα γυαλιά εικονικής πραγματικότητας στο πάτωμα. Αρχίζει και περπατάει πάνω κάτω στο δωμάτιο αναψοκοκκινισμένος και ισοπεδώνει ότι βρίσκει στο διάβα του. Ασύνδετες λέξεις και προτάσεις χωρίς νόημα βγαίνουν από το στόμα του. Σταματά, σιωπαίνει, κατεβάζει το κεφάλι του και πιέζει τα δάχτυλά του στο κεφάλι. Έχοντας καρφώσει το βλέμμα του στο πάτωμα προστάζει με δικτατορικό τόνο τον εαυτό του να συγκεντρωθεί.
«Το έχουμε» λέει ήρεμα και αποφασισμένα. «Η τελευταία πίστα είναι, λογικό είναι να είναι δύσκολη. Κάτι κάνουμε με λάθος τρόπο. Συγκεντρώσου λίγο παραπάνω και το έχουμε»
Ο Λεοπόλδος σηκώνει το κεφάλι του και με σίγουρο βήμα προσεγγίζει το γραφείο του. Ανοίγει το σκονισμένο συρτάρι και ψαχουλεύει με τα βρώμικα χέρια του το περιεχόμενό του. Πιάνοντας το πολύτιμο κουτάκι του ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο λευκό σαν πανί πρόσωπό του. Το ανοίγει προσεχτικά και με ευλάβεια βγάζει 2 κίτρινα χαπάκια αυτήν την φορά στην παλάμη του αντί για ένα. Τα καταπίνει αμέσως δίχως να κατεβάσει γουλιά από το αναψυκτικό του, σηκώνει τα γυαλιά εικονικής πραγματικότητας από το πάτωμα, τα τοποθετεί και πάλι στο λιγδιασμένο τριχωτό της κεφαλής του και ξαπλώνει και πάλι στο κρεβάτι του. Game On.
Τελευταία πίστα «Τυχερός μπάσταρδος». 27
Φεβρουαρίου του 2048, τελευταία μέρα της Γιορτής των Φαναριών στην Κίνα. O
Λεοπόλδος ξυπνά για 13η φορά σήμερα στο κακόφημο ξενοδοχείο Dǎoméi de. Έχει 13
ώρες να ανακαλύψει που έχει κρύψει η κινέζικη μαφία τα λεφτά που του έκλεψαν
στην προηγούμενη πίστα. Σηκώνεται, πηγαίνει απευθείας στο μπάνιο και βάζει το
χέρι του στο θολό νερό της λεκάνης. Κρατώντας την ανάσα του το βάζει όσο πιο
βαθιά μπορεί και βγάζει ένα πλαστικό σακουλάκι. Το ανοίγει, και παίρνει
προσεχτικά τον χάρτη από μέσα.
Παίρνει ένα στυλό και σημειώνει με μανία όλες τις τοποθεσίες από τις οποίες πέρασε τις προηγούμενες φορές και σβήνει τα μέρη που επισκέφθηκε για να πάρει στοιχεία σχετικά με την αποστολή του. «Ελπίζω να μην πρόλαβαν να αλλάξουν τον κώδικα προγραμματισμού» σκέφτεται ενώ σχηματίζει μια νέα διαδρομή δράσης. Την κοιτά με ένα κενό βλέμμα ξανά και ξανά ενώ λέει στον εαυτό του «Δεν πρέπει να έχει γίνει ακόμα η επανεκκίνηση του συστήματος. Ίσως έχω ακόμα μια τελευταία ευκαιρία για σήμερα».
Γυρνάει τον χάρτη και γράφει αναλυτικά από πίσω όλα τα στοιχεία που είχε μαζέψει εκείνη την ημέρα. Ήταν σίγουρος ότι το «Κουλουράκι της τύχης» ήταν ο τελευταίος του σταθμός, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πως γινόταν κάθε φορά αντιληπτός από την κινέζικη μαφία ούτε τον ακριβή συνδυασμό πιάτων που έπρεπε να παραγγείλει ώστε να ενεργοποιηθεί η εντολή αποκάλυψης της τοποθεσίας των χρημάτων. Γνώριζε ότι κάποιο κομβικό στοιχείο έλειπε ώστε να ολοκληρώσει την αποστολή του, και δυστυχώς για τον ίδιο δεν είχε πολύ χρόνο στην διάθεσή του για να τα βγάλει εις πέρας.
«Πως γίνεται να είμαι τόσο άτυχος;” αναρωτιέται «Όλα ανάποδα μου πάνε σε αυτήν την αποστολή». Και τότε, σαν να τον ηλέκτρισε ηλεκτροφόρο χέλι πετάγεται επάνω φωνάζοντας σαν να μιλά στον ίδιο τον Θεό «Θα τα κάνω όλα ανάποδα για να τα κάνω σωστά! Αφού με την τρέχουσα ροή των εντολών που εκτελώ η κινέζικη μαφία με πιάνει κάθε φορά, και αφού ξέρω όλα τα στοιχεία, εάν αντιστρέψω την ροή των εντολών και τις εκτελέσω με την αντίθετη σειρά θα μου ενεργοποιηθεί η αποκάλυψη τοποθεσίας»
Τρέχει με ορμή προς την πόρτα, την ανοίγει διάπλατα και τρέχει να προλάβει να μαζέψει τα αντικείμενα της αποστολής προτού σημάνει η λήξη του χρονικού περιθωρίου της ημερήσιας αποστολής. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι την επόμενη μέρα θα έπρεπε να ψάχνει καινούργια στοιχεία ώστε να ολοκληρώσει την ίδια αποστολή. Θα ήταν καταστροφικό για τον ίδιο καθώς δεν του είχαν απομείνει πολλά από τα πολύτιμα μαγικά του χάπια. Ακολουθεί γεμάτος αδρεναλίνη την καινούργια διαδρομή και μαζεύει σε χρόνο ντε τε τα απαραίτητα αντικείμενα, ενώ καταφθάνει ιδρωμένος έξω από τoν τελικό του προορισμό.
Δίχως να χάσει χρόνο, και με το που προσγειώνονται τα πρώτα πιάτα στο τραπέζι του, ο Λεοπόλδος τεντώνει σβέλτα το χέρι του και αρπάζει τα περιβόητο κουλουράκι της τύχης. Το κάνει θρύψαλα σε κλάσματα δευτερολέπτου και ξεδιπλώνει το χαρτάκι που είχε τοποθετηθεί με επαγγελματική ακρίβεια μέσα του. Το βλέμμα του παγώνει καθώς βλέπει το περιεχόμενό του. Ήταν κενό. Κοιτά με μεγαλύτερη προσοχή και παρατηρεί ότι μέσα στο χαρτάκι φαίνεται αχνά το περίγραμμα του πρόσωπό του και κάποια χαρακτηριστικά του.
Σαστίζει λίγο αλλά έπειτα από κάποια δευτερόλεπτα αναλογίζεται «Μα φυσικά, αφού αντέστρεψα την διαδοχή των εντολών της αποστολής σωστά, τα χρήματα θα βρίσκονται πίσω στην αρχική μου κρυψώνα». Σηκώνεται βεβιασμένα και τρέχει προς την πόρτα, πάει να την ανοίξει αλλά δεν μπορεί. Η εικόνα του πιξελιάζει, το σώμα του αρχίζει να μην υπακούει τις εγκεφαλικές διαταγές του, και τότε συνειδητοποιεί ότι ο χρόνος τελείωσε. Game over.
Ο Λεοπόλδος τινάζεται απότομα από το κρεβάτι του, και με μια κραυγή απελπισίας βγάζει και πετάει τα γυαλιά εικονικής πραγματικότητας στο πάτωμα. Αποφασίζει να παραγγείλει κινέζικο και προσπαθήσει ξανά την επόμενη μέρα. Ούτως η άλλως κάθε μέρα ίδια ήταν για αυτόν. Μια αβάσταχτη επανάληψη αποτυχίας ή επιτυχίας που στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαζε.
Συγγραφέας: Ενένη Μακρή - Σπουδάστρια Tabula Rasa
Τι θα συνέβαινε όμως, αν το όνειρό της ήταν διαφορετικό;
Τι θα συμβεί όταν απαρνηθεί τη μοίρα της μάγισσας, τη στιγμή που το αρχαιότερο κακό επιστρέφει για ν΄ αφανίσει τους μάγους;
Θα καταφέρει να αποχαιρετήσει το όνειρό της ή η μοίρα της επιφυλάσσει μια έκπληξη που δεν θα μπορούσε να σκεφτεί;
Η Μαρία Συλαϊδή, είναι σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής, Tabula Rasa.
Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Μαρία Συλαϊδή και της εύχεται: «Καλοτάξιδο»!
Το επιτελείο των καθηγητών και των σπουδαστών του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, συγχαίρει την Σωτηρία Ψευτούδη και της εύχεται: «Πάντα επιτυχίες»!
Μαύρες σκέψεις τον συνόδευαν σε όλο το ταξίδι από τη Συρία. Αναρωτιόταν πώς θα ήταν ο νέος τόπος που θα ζούσε, πώς θα ήταν το νέο τους σπίτι, με ποιους θα έκανε παρέα, αν θα έβρισκε νέους φίλους στη νέα του πατρίδα!
Γρήγορα τακτοποιήθηκαν σε ένα μικρό διαμέρισμα που είχαν φροντίσει κάποιοι φίλοι τους να βρουν. Από συζητήσεις που έπιασε το αυτί του, κατάλαβε ότι η μητέρα του θα τον έστελνε στο νηπιαγωγείο, προκειμένου να ψάξει η ίδια για δουλειά.
Μια βδομάδα αργότερα, η μητέρα του τον πήρε να τον πάει στο σχολείο. Κρατούσε το χέρι της μαμάς του σφιχτά και η καρδούλα του χτυπούσε γρήγορα. Φοβόταν τόσο πολύ! Πώς θα τα κατάφερνε να επικοινωνήσει με τα παιδιά και τη δασκάλα του, αφού δε μιλούσαν τη γλώσσα του;
Το καλωσόρισμα της δασκάλας ωστόσο ήταν ανακουφιστικό. Χαιρέτησε τη μητέρα του στα Αγγλικά, αντάλλαξαν κάποιες πληροφορίες και ύστερα γονάτισε μπροστά του και τον αγκάλιασε ανοίγοντας τα χέρια της διάπλατα. Με βαριά καρδιά αποχαιρέτησε τη μητέρα του και μπήκε στην τάξη.
Στην τάξη η δασκάλα του, εξήγησε στα παιδιά ποιος ήταν και από που καταγόταν, μα ο ίδιος δεν καταλάβαινε τη γλώσσα τους. Όσο κι αν προσπάθησε να συγκεντρωθεί το μυαλό του γυρνούσε στην πατρίδα του. Του έλειπαν όλοι, οι φίλοι του, οι συγγενείς του, το σπίτι του!
Στο σπίτι καθόταν για αρκετή ώρα σιωπηλός. Δεν ήθελε να φάει. Με αγκαλιά έναν μικρό αρκούδο καθόταν και κοίταζε έξω από το παράθυρο. Η μητέρα τουτον πλησίασε. Τον κάθισε στα γόνατά της, του χάιδεψε για λίγο την πλατούλα του και άρχισε να του μιλά. Σε λιγάκι τον είχε ηρεμήσει κι εκείνος της εξήγησε τι είχε συμβεί στο σχολείο, που δεν καταλάβαινε τη γλώσσα τους, που τον κορόιδευαν οι συμμαθητές του, που δεν είχε φίλους.
Το άλλο πρωί με βαριά καρδιά ακολούθησε θέλοντας και μη τη μητέρα του κι έφτασαν στο Νηπιαγωγείο. Η μητέρα είπε στη δασκάλα δυο λόγια πάλι στα Αγγλικά και εκείνη έδειξε ότι συνεννοήθηκαν. Στο μεταξύ ένα κοριτσάκι, η Άννα, σήκωσε το χέρι της και τον προσκάλεσε να καθίσει δίπλα της στο μικρό τραπεζάκι, όπου ήδη καθόταν και άλλοι δυο συμμαθητές τους. Τον είχε προσέξει από την προηγούμενη μέρα πόσο στεναχωρημένος έδειχνε και φαίνεται πως κάτι είχε ετοιμάσει από το σπίτι της για αυτόν. Κάθισε δίπλα της κι η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Κι αν του μιλούσε; Πως θα της απαντούσε αφού δεν την καταλάβαινε;Εκείνη έβγαλε από την τσέπη της μια ζωγραφιά τυλιγμένη και του την έβαλε στο χέρι του. Την άνοιξε και είδε ότι είχε ζωγραφίσει ένα αγόρι που κρατούσε μια σημαία, τη συριακή και ένα κορίτσι που κρατούσε την ελληνική σημαία.. Η Άννα είχε καταλάβει ότι δε θα μπορούσαν να συνεννοηθούν με λέξεις και του έδειχνε με το δάχτυλό της ότι το αγόρι ήταν αυτός και το κορίτσι αυτή.. Κι ενώ συμβαίναν όλα αυτά, εκείνο το αγόρι που τον είχε ρίξει επίτηδες στο προαύλιο, σηκώθηκε από τη θέση του καθώς τους παρακολουθούσε, βούτηξε απότομα από τα χέρια του Λάρυ τη ζωγραφιά κι άρχισε να τρέχει γύρω – γύρω από την τάξη. Ο Λάρυ πάγωσε. Δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, ενώ η Άννα διαμαρτυρήθηκε στη δασκάλα για τη συμπεριφορά του συμμαθητή της.
Εκείνη κατάλαβε ότι ήταν ώρα να επέμβει και να βοηθήσει την κατάσταση με την αποδοχή του Λάρυ στην τάξη, χωρίς να δημιουργούνται παρεξηγήσεις εξαιτίας της καταγωγής του. Άνοιξε τον υπολογιστή, έβαλε τα παιδιά σε ημικύκλιο στη μοκέτα και τους εξήγησε ότιθα μάθαιναν πολλές λέξεις και πράγματα από την πατρίδα του Λάρυ, τη Συρία. Αρχικά έβαλε να παίζει ένα συριακό τραγούδι. Η δασκάλα τα παρότρυνε να σηκωθούν και να χορέψουν ελεύθερα στο χώρο επαναλαμβάνοντας μία μόνο λέξη: «ΜΑΡΧΑΜΠΑΝ» που σήμαινε το γεια στα ελληνικά και να ενώνουν τα χέρια σαν να χαιρετιούνται. Όλα ξεσηκώθηκαν και χόρευαν, φωνάζοντας ρυθμικά αυτή τη λέξη. Μετά από λίγο η δασκάλα οργάνωσε το χώρο με πινακίδες που έδειχναν εικόνες. Ρωτούσε το Λάρυ, κι εκείνος απαντούσε στα αραβικά πως λεγόταν η λέξη.
Πέρασαν πολλές μέρες και στην τάξη του Λάρυ πλέον τα παιδιά είχαν εμπλουτίσει το λεξιλόγιό τους με πολλές αραβικές λέξεις. Τώρα πλέον δεν υπήρχε φόβος στα μάτια και στην ψυχή του, γιατί από εκείνη την ημέρα όλοι προσπαθούσαν να μιλήσουν τη γλώσσα του, αλλά και να του μάθουν τη δική τους. Ήταν το νέο τους παιχνίδι που τα ένωνε να γίνουν όλοι φίλοι καλοί στη νέα του πατρίδα!
Συγγραφέας: Ασπασία Κοντούλη – Σπουδάστρια Tabula Rasa
κάθε σιωπή μου,
λέξη μου.
Φλόγα μυστική μου,
όνειρο του νου μου,
σκέψη μου.
Όλα είσαι εσύ...
Πάθος στη ζωή...
Όλα είσαι εσύ
Μια ζεστή φωνή...
Είσαι όνειρό μου που κυρίευσες
κάθε κομμάτι και ρυθμό.
Είσαι όνειρο μου που σαγήνευσες
εσύ ατελείωτα το "εγώ"
Όνειρο μέγα τι μου χάρισες.
Πόσο ζωντάνεψες γλυκά
ό, τι ολοκλήρωνε την ύπαρξη
κι ό, τι ζητούσε η καρδιά.
Μέσα στο μυαλό μου,
το αντίδοτό μου...
Η λύτρωση...
Μόνο εσύ σημαίνεις
και μου ομορφαίνεις
την ύπαρξη...
Όλα είσαι εσύ...
Μέρας μου αρχή...
Όλα είσαι εσύ
Μια ζεστή φωνή...
Είσαι όνειρό μου που κυρίευσες
κάθε κομμάτι και ρυθμό.
Είσαι όνειρο μου που σαγήνευσες
εσύ ατελείωτα το "εγώ"
Όνειρο μέγα τι μου χάρισες.
Πόσο ζωντάνεψες γλυκά
ό, τι ολοκλήρωνε την ύπαρξη
κι ό, τι ζητούσε η καρδιά.
Συγγραφέας: Ευαγγελία Γραμματοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa
