"Η πλατεία" του Μάνου Σφυράκη

Το παρελθόν μου, σαν της νύχτας τον μανδύα υψώθηκε μπροστά μου, ξανά! 
 Το άγγιγμα της νύχτας, θύμιζε τα κρύα κάγκελα της φυλακής.
Έτυχε κάποτε να βρεθώ σ’ αυτό άσπλαχνο μέρος! 

Τώρα όμως βρίσκομαι αλλού…

Ένοιωσα πάνω μου...
το μουδιασμένο βλέμμα των περαστικών, εκεί, στην πλατεία, εκεί που όλοι έμοιαζαν χαμένοι στον ίδιο τους τον μικρόκοσμο.

Ψίχουλα ελεημοσύνης, ανύπαρκτα...

Τα λόγια μιας θεούσας, που προτιμότερο άθεη ας λεγόταν, να θρέψουν μια άπορη ηλικιωμένη, δεν μπορούν! 
Ο καλός Σαμαρείτης· ένα πρόσωπο που ξέφτισε στο πέρασμα του χρόνου!
Άλλαξαν οι εποχές! Ο κόσμος άλλαξε! Εγώ άλλαξα!

Τι κι αν άπλωσα το χέρι μου από ανάγκη; Σημασία καμιά!

Συμπόνια; Μια λέξη μάλλον πεθαμένη!

Το χρώμα των νέων άλλαξε, μαύρο έγινε, σαν όλους εκείνους που συνεχώς μας τάζουν… και διαρκώς το χρώμα τους αλλάζει!

Κι αν τέχνη ονομάζουν, τοίχους μουτζουρωμένους, καθρέπτες ενός άλλου υπόκοσμου, ποιος θα σταθεί κριτής σε μια νεολαία, που μόνο κραυγές ακούει;
Κραυγές μιας αιθέριας μουσικής!

Τώρα πια οι άνθρωποι, μοιάζουν να έχουν έρθει από άλλον πλανήτη, διαφορετικό, από έναν ονειρικό κόσμο ίσως, που διαρκώς μεταλλάσσεται…

Οι δρόμοι έχουν γεμίσει εκκωφαντικές σειρήνες, που σαν λεπτές λεπίδες σκίζουν τον ζοφερό ουράνιο θόλο, για να στάξουν τα αστέρια πάνω μας!

Εικόνες θολές, τώρα αρχίζουν να βγάζουν νόημα!

Ο καθένας κουβαλούσε το δικό του σταυρό εκείνο το ψυχρό βράδυ, που δεν θύμιζε τίποτα περισσότερο από ένα αποτυχημένο παραμύθι… ένα παραμύθι που είχα ακούσει να λένε κάποτε πίσω από εκείνα τα άψυχα σίδερα…

  

Συγγραφέας: Μάνος Σφυράκης - φοιτητής Tabula Rasa