Μια φορά κι έναν
καιρό υπήρχε ένα μικρό χωραφάκι όπου μέσα του ζούσαν πράσινες σαύρες. Εκεί
είχαν φτιάξει το δικό τους σπίτι, ενώ οι εχθροί τους δεν μπορούσαν να τις
ανακαλύψουν γιατί το χορτάρι ήταν πράσινο όπως κι αυτές. Ο ήλιος κάθε μέρα τις
ζέσταινε, για να μη μιλήσω για το φαγητό τους… Αυτό το χωράφι ήταν ο δικός τους
παράδεισος που σιγά, σιγά εξαπλωνόταν
όλο και πιο πολύ. Πολλές άλλες σαύρες ζήλευαν την τύχη τους, αλλά καμία δεν
είχε δοκιμάσει να ταράξει τη ζωή τους, ώσπου μια μέρα μία μικρή νεαρή σαύρα,
έφτασε στο χωριό τους...
«Μία
εικόνα στη παιδική χαρά ήταν ικανή για να σε φέρω ξανά στη μνήμη μου. Σε
θυμήθηκα ξανά. Θυμήθηκα την απουσία σου και την άδεια αγκαλιά μου. Αλήθεια, τι με τάραξε
τόσο πολύ; Ήταν οι στιγμές που δεν έζησα ποτέ μαζί σου...
Ο Γιάννης μπήκε φουριόζος στην καφετέρια
του σχολείου και αμέσως την εντόπισε. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο. Καθόταν μόνη
της. Δεν της είχε ξαναμιλήσει αλλά πλέον ένιωθε σίγουρος για τον εαυτό του. Την
πλησίασε και έφτιαξε την τούφα από τα μαλλιά του που πάντα πέταγε...
Ο Τίτο, απ’ τον φόβο του όρμησε στην ποδιά
του Παπά-Τσίφτη κι αυτός άρχισε να φταρνίζεται ασταμάτητα. Όσο για τον Ράμπιτ
το λαγό και τον Superman… αυτοί χώθηκαν ο
ένας στην αγκαλιά του άλλου και άρχισαν να σπαρταρούν απ’ την τρομάρα τους... 
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ο Ράμπιτ ο
λαγός, ο Παπά-Τσίφτης και ο Superman. Ζούσαν στην χώρα
Αϊχύτα ήρεμα κι ευτυχισμένα. Ώσπου ένα συνηθισμένο συννεφιασμένο απόγευμα
χάραξε και την ζωή τους τάραξε…