Γλυκέ μου στρατιώτη. 
Δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ για αυτό που έγινε στις 5
Φεβρουαρίου του 1999. Εξαιτίας σου, καταστράφηκε η μου παιδική αθωότητά, έχασα
κάθε ελπίδα για μία ισορροπημένη σχέση και είμαι πια ανίκανος να εμπιστευτώ
οποιονδήποτε άνθρωπο. Λόγω δικής σου πράξης, δικού σου λάθους, είμαι ένα
ερείπιο, μία σκιά, ένα άδειο κέλυφος.
Άγγελος
ΜΑΡΙΝΑ
O Μεγάλος Αδελφός: Κι όμως, δεν νιώθω πίκρα. Έχω ένα χαμόγελο
στα χείλη. Θυμάσαι ότι η Μητέρα μας δεν μιλούσε καλά τα αραβικά και όταν
έστελνε τον θυρωρό να της αγοράσει κάποια πράγματα από τον μπακάλη η από το
σούπερ μάρκετ τα μισά που έφερνε ήταν λάθος, επειδή δεν τα πρόφερε σωστά, και
γινότανε χαμός μέχρι να συνεννοηθούν μεταξύ τους;
Κάποτε
σε ένα μυθιστόρημα, τότε που ακόμη δεν υπήρχαν ημερομηνίες να βάζουν σε τάξη
τις ημέρες, τις ώρες, τα χρόνια κι έτσι ο χρόνος μπορούσε να πηγαίνει όπου
ήθελε, μπροστά ή πίσω, χωρίς τίποτα ανθρώπινο να τον εμποδίζει και όταν
συμβαίνει αυτό δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για την αλήθεια, πόσο μάλλον για
το ψέμα που είναι το κρυμμένο φως κάθε αφήγησης, ένας πρωτότοκος γύριζε στο
σπίτι του μετά από μια μεγάλη περιπλάνηση στην έρημο του κόσμου. Το σπίτι του
ήταν άδειο, οι γονείς του είχαν φύγει, δεν θα ξαναγυρνούσαν πια. 
Πρόσωπα
ιστορίας
