"Η κιθάρα" της Εύας Κουλιαρίδου

Είμαι μια όμορφη κλασική κιθάρα που στην πλάτη μου έχω ζωγραφισμένο ένα τριαντάφυλλο. Ο ήχος μου ήταν μοναδικός. Πόσους ανθρώπους είχα κάνει χαρούμενους στις παραστάσεις που με πήγαινε το αφεντικό μου.  Για ώρες ο κόσμος άκουγε την μελωδία που έβγαινε από τις χορδές μου. Όταν ο ρυθμός δυνάμωνε, με χτυπούσε ρυθμικά, στο τέλος του τραγουδιού, στην πλάτη. Προέρχομαι από την Γρανάδα της Ισπανίας και φυσικά έπαιζα ισπανικά τραγούδια.  Η διαφορετικότητα μου είναι στο δέσιμο και στις διαστάσεις στο πάνω καπάκι, το οποίο με έκαναν να έχω καλύτερο ήχο. Πέρασαν δεκαπέντε αξέχαστα χρόνια. Το αφεντικό μου πάντα με περιποιόταν και μου άλλαζε τις χορδές άμα κάποια έσπαζε αλλά όχι πια. Μεγάλωσε μου είπε και ήθελε να αποσυρθεί. Αποσύρθηκε και μαζί του και εγώ.

Ζω μόνη πλέον, χωρίς την παλιά μου αίγλη, σ' ένα σκοτεινό και σκονισμένο υπόγειο. Τραυματισμένη, με σπασμένη χορδή. Χωρίς το ειδικό λάδι πάνω στο ξύλινο μου κορμί, ξεθώριασα. Το κόκκινο μου τριαντάφυλλο, το τατουάζ στην πλάτη μου, μαράζωσε ακόμα και αυτό.  Της προάλλες πήραν κάτι πράγματα από δίπλα από όπου στέκομαι για να τα δώσουν στον παλιατζή. Θέλει, είπε, να τα δώσει όλα. Περιμένω να έρθει και η δικιά μου σειρά. Άσε που με έσπρωξε και δε με έδωσε σημασία και τώρα έχω στα πλάγια μια γρατζουνιά. Με έλεγε κορίτσι μου όμορφο και τώρα με άφησε να με φάει η μούχλα.

Γεννήθηκα για να διασκεδάζω τα πλήθη. Να με πιάνει κάποιος με μαεστρία στην μουσική και να κάνει μαγικά καθώς θα γρατζουνά τις γλυκιές μου χορδές. Έχω δει ανθρώπους μαζί μου να ονειρεύονται, να πηγαίνουν νοητικά ταξίδια. Να χορεύουν με πάθος, μόνοι ή με παρτενέρ και κάθε βήμα να παίρνει φωτιά. Έχω δει ανθρώπους να ερωτεύονται, με κάθε νότα, με κάθε γύρισμα και κάθε τσαχπινιά. Να παθιάζονται με εκείνο το χτυπηματάκι στην πλάτη. Άνθρωποι να μονιάζουν και να χωρίζουν. Να φεύγουν και να έρχονται.  Ατελείωτα βράδια με χορό και γέλια. Έχω δει τα γέλια των μικρών παιδιών και την χαρά δίχως αύριο ηλικιωμένων ανθρώπων. Έχω δει την ζωντάνια των νέων και την συγκρατημένη λαχτάρα των μεσηλίκων.

Βέβαια όλα αυτά πάνε, αλλά αυτό που μου συμβαίνει είναι αδικία. Πονάω για την χορδή που μου έσπασε, για την γρατζουνιά, για την σκόνη, για την χαρά που δεν θα δώσω πια. Πονάω που δε περνάω και εγώ τα γεράματα μου σε μια γωνιά δίπλα από το τζάκι, με ιστορίες από τα επιτεύγματα που κάναμε οι δυο μας. Πονάω που απλά είμαι πια ένα άχρηστο περιττό αντικείμενο του παρελθόντος και όχι η  ιστορία που γράψαμε μαζί. Όλα αυτά θα στα συγχωρούσα στην στιγμή, αν ερχόσουν εδώ και τώρα και μου ξανά έλεγε το πόσο μ' αγαπάς. Να με ξανά πεις, κοριτσάκι μου όμορφο. Δε θα έρθεις όμως και εγώ θα πεταχτώ, με μια σπασμένη χορδή.

Συγγραφέας: Εύα Κουλιαρίδου - Σπουδάστρια Tabula Rasa