"Δάσκαλος" της Άννας Λαΐτσα

Τελείωσαν τα σχολεία και οι μαθητές έκλεισαν τη σχολική χρονιά με παραπάνω γνώσεις, μαθητικές αλληλεπιδράσεις και διαφόρων ειδών αναμνήσεις.

Παρότι οι πρωταγωνιστές είναι τα παιδιά, σήμερα επέλεξα να γράψω για τους δασκάλους. Όχι για όλους, μα για έναν. Γιατί φέτος βρέθηκα μπροστά σε έναν δάσκαλο που δε μοιάζει με άλλον.

Σε ένα δημοτικό σχολείο, λοιπόν, πήγε ένας δάσκαλος ως αναπληρωτής και ανέλαβε την Α’ τάξη του δημοτικού. Αρχικά πολλοί από τους γονείς ένιωσαν ιδιαίτερα συγκρατημένοι απέναντι σε έναν νέο εκπαιδευτικό. Γρήγορα, όμως, το ξεπέρασαν και, παιδιά και γονείς σαν ένα, έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά.

Καθ’όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, ασχολήθηκε με τη διδακτική ύλη και τις αδυναμίες που μπορεί να είχε κάποιο παιδί, ακόμα κι αν χρειαζόταν να θυσιάσει το διάλειμμά του για να το βοηθήσει λιγάκι παραπάνω. Αγκάλιασε τα παιδιά με μαθησιακές αδυναμίες και στήριξε κάθε λεπτό παιδιά με ιδιαιτερότητες, σε μία τάξη με εικοσιδύο πολύ ζωηρά παιδιά, από τα οποία τα δεκαεπτά ήταν αγόρια. Τα παρακολουθούσε στη διάρκεια των μαθημάτων αλλά και των διαλειμμάτων, στα οποία, αν χρειαζόταν, ήταν μαζί.

Στήριξε και συμβούλεψε τους γονείς όλων των παιδιών και βοήθησε τους γονείς που χρειάζονταν παράλληλη στήριξη για τα παιδιά τους, μένοντας στο πλάι των παιδιών μέχρι να οριστεί βοηθητικό προσωπικό, αλλά και αφού πήγε.

Αυτό, όμως, δε φαίνεται παράξενο, είναι συνηθισμένο και αναμενόμενο για κάθε εκπαιδευτικο στο μυαλό των γονέων, ακόμα κι αν στη πραγματικότητα πολλοί από τους εκπαιδευτικούς δεν το εφαρμόζουν. Γιατί ο άνθρωπος έμαθε μέσα από την κρίση να κάνει τη δουλειά του μισή, να ξεριζώνει από μέσα του κάθε συναίσθημα και να στέκεται βράχος αγέλαστος μπροστά στον συνάνθρωπό του. Να μην τον ενδιαφέρει καμία δυσκολία που μπορεί να έχει ο διπλανός του, γιατί απλά δεν έτυχε στον ίδιο και δεν τον αφορά. Ναι, ισχύει, μα και στα παιδιά;

Εκείνος  ήταν αλλιώς. Παρατηρούσε λεπτομερώς κάθε παιδί. Γνώριζε όλη τη συναισθηματική κλίμακα, τις ανάγκες ,τα «θέλω» και τα «χρειάζομαι» των παιδιών και τα αντιμετώπιζε πάντα με σοφία. Πολλές φορές σε θέματα ήθους και ασφάλειας, τα αντιμετώπιζε με αυστηρότητα, σταθερότητα και συμβουλές. Άλλες φορές έλεγε αστεία παραμύθια για να τα συμβουλέψει. Στο παραπονιάρικο παιδάκι που όλο κάτι το πονούσε και δε μπορούσε να γράψει, έβρισκε αστείες λύσεις. Στο παιδάκι που δυσκολευόταν με το φαγητό, παρότι πάντα είχε μαζί του, μοιράστηκε το φρούτο του. Το αδύναμο παιδί το βοήθησε να νιώσει αυτοπεποίθηση. Το ντροπαλό τόλμη. Αφανής ήρωας.

Τα συνδύαζε όλα.

Τελείωσαν τα σχολεία και οι μαθητές έκλεισαν τη σχολική χρονιά με παραπάνω γνώσεις, μαθητικές αλληλεπιδράσεις και διαφόρων ειδών αναμνήσεις. Τελείωσαν και τόσο οι γονείς, όσο και τα παιδιά κινούσαν όλα τα νήματα μήπως μείνει. Κλάματα, συγκινήσεις, λόγια. Παιδιά τόσο μικρά να προσπαθούν να βρουν κάθε λόγο που θα ήταν κίνητρο γι αυτόν να μείνει. Όλοι γονείς το ίδιο. Όλοι είχαν μία ιστορία να διηγηθούν, μία ιστορία να συγκινηθούν. Μα όλοι; Μπορεί να είναι τυχαίο;

Για τους γονείς, πέρα από το άγχος των βαθμών και των τελευταίων ενημερώσεων, βαθιά μέσα του υπάρχει και μία αυστηρή κριτική απέναντι στον δάσκαλο, στον διευθυντή, στη σχολική μονάδα. Κάθε ένας που θα βρεθεί μπροστά στο παιδί τους για να το σακατέψει σαν μαθητή ή σαν άνθρωπο, διάβολος θα φαίνεται στα μάτια τους και θα τον πολεμήσουν με κάθε τρόπο. Τέτοιοι άνθρωποι ,όμως, θα φαίνονται μικροί Θεοί και πάντα έτσι θα τους αντιμετωπίζουν.

Τι σημαίνει, λοιπόν, «πέτυχα τον στόχο μου σαν εκπαιδευτικός»; Για μένα είναι αυτός ο δάσκαλος που δε μοιάζει με άλλον. 

Συγγραφέας: Άννα Λαΐτσα - Σπουδάστρια Tabula Rasa