"Χρονογράφημα" της Άννας Λαίτσα

Είναι όμορφο το να έχεις οικογένεια, ναι.

Αρχικά παντρεύεσαι. Όχι πάντα, αλλά συνήθως έτσι πάει. Ύστερα σκέφτεσαι: «Αχ μωρέ να κάνω ένα παιδάκι… οικογένεια χωρίς παιδί γινεται; Άλλωστε γιατί παντρεύεται ο κόσμος; Για να κάνει ένα παιδί». Κι αυτό άλλες φορές το σκέφτεσαι μόνος σου, άλλες φορές πάλι είναι δρομολογημένη σκέψη κάτω από την αδιάκοπη,συνεχόμενη πίεση από γιαγιάδες, θείες, ξαδερφες, γειτόνισσες κλπ που ακόμα δεν παντρεύτηκες ρωτούν… «Πότε; Πότε; Πότε; Πότε;». Κι αν δεν απαντήσεις, ακούς κουτσομπολιά καθώς περνάς από δίπλα τους με χίλια δύο σενάρια. «Προσπαθούν για παιδάκι αλλά η κακομοίρα δεν μπορεί», «Αυτός δεν μπορεί να κάνει παιδί κι εκείνη πού να το ξέρει»; «Μάγια τους έχουν κάνει, εγώ τους ξέρω είναι καλά, παιδιά αλλά γύρω τους πολύ ζήλια», «Δεν κάνουν παιδί γιατί αυτήν την ενδιαφέρει η καριέρα της, όχι ένα μωρό που να κλαψουρίζει όλο το βράδυ» και πόσα ακόμα, πόσα…

Είναι οι ίδιοι που μόλις έρθει το πολυπόθητο, ευλογημένο παιδί σε ρωτούν «Πάνα ακόμα; Δε στα λέει;», «Καλέ βγάλε τη πιπίλα θα στραβώσουν τα δοντάκια σου», «Μιλάει; Μιλάει»; Και φυσικά έχουν πάντα παράδειγμα ένα δικό τους εγγονάκι, ανηψάκι, παιδάκι κλπ που τα έχει κάνει όλα απίστευτα γρήγορα και σωστά και που φυσικά σου εξιστορούν ιστορίες από αυτό με κάθε λεπτομέρεια και με έμφαση πάντα του πόσο καλοί γονείς, παππουδογιαγιάδες, νταντάδες κλπ ήταν οι ιδιοι!!

Ύστερα απ’ όλα αυτά έρχονται επόμενες σκέψεις… «Μωρέ να το αφήσω μόνο του; Να μην του κάνω ένα αδερφάκι; Το ίδιο είναι να είναι κανείς μοναχοπαίδι, το ίδιο να έχει αδέρφια; Να παίζουν μαζί, να έχουν παρέα στο δωμάτιο, να έχουν έναν άνθρωπο να μοιραστούν τις σκέψεις τους, ένα δεύτερο μισό, βρε αδερφέ. Κι ύστερα ένα ίσον κανένα. Και στο κάτω κάτω σιγά τα έξοδα. Μαζί θα μεγαλώνουν. Εμείς θα φύγουμε κάποια στιγμή να μην έχει μια παρέα»; Κι έρχεται και το δεύτερο. Και ζεις απίστευτες οικογενειακές στιγμές που ξεκινούν μόλις φέρεις το μωρό στο σπίτι μαζί με ένα δώρο για το αδερφάκι, που ( κατά λάθος πάντα) του έρχεται στο κεφάλι, μέχρι το μαλλιοτράβηγμα που είναι η κατάληξη του «Ποιος θέλει λίγο ζελεδάκι»; Ύστερα έρχεται το γνωστό  «αυτό το παιχνίδι που έχει, είναι το δικό μου» κι ας είναι ίδιο. Αυτά το ξεχωρίζουν. Κι αν μπεις ανάμεσά τους για να μη μαλώσουν; Αλίμονό σου!! Θα υποστηρίξει ο ένας τον άλλον σε κάτι που μόλις πριν τσακώνονταν και θα βγεις εσύ η υστερική μάνα που φωνάζεις!!

Πέντε βασικοί λόγοι που συνήθως μαλώνουν είναι: «μαμά κάθεται στη θέση μου», «μαμά αναπνέει τον αέρα μου», «μαμά με ακουμπάει», «μαμά με κοιτάει», «μαμά λέει αυτό που λέω» με πολλές, πάρα  πολλές, παραλλαγές.

Κι έτσι το όνειρο της όμορφης, οικογενειακής ζωής είναι πλέον η τρέλλα του: Ξυπνάω, τρέχω να ετοιμάσω τα παιδιά για το σχολείο, μετά πίσω σπίτι. Σκούπισμα, σφουγγάρισμα, ξεσκόνισμα, αμέτρητα  πλυντήρια, ασιδέρωτα ρούχα για σιδέρωμα, πιάτα για πλύσιμο.Ύστερα  παίρνω τα παιδιά απ’ το σχολείο και τα διαβάζω στο πολύ γρήγορο γιατί ξεκινούν οι δραστηριότητες…και μετά μπάνια…όλα αυτά φυσικά συνοδεύονται από αμέτρητα «μαμά» ανά δευτερόλεπτο…  πέφτω για ύπνο από τις επτά το βράδυ, πριν τα παιδιά  εννοείται, ενώ εκείνα ακόμα κάνουν στο κρεβάτι μου κολοτούμπες και τραμπολίνο! Και πάλι το ίδιο απ’ την αρχή.

Ύστερα εμφανίζονται οι ίδιες θείες, γειτόνισσες κλπ που θα σου πουν πόσο έχεις παραμελήσει τον εαυτό σου και πως πρέπει να το κοιτάξεις αυτό, για να κρατάς «ζωντανό» τον γάμο σου. Οπότε στο πρόγραμμα προστίθεται και το γυμναστήριο.

Κάθομαι και τα σκέφτομαι όλα αυτά και λέω «Όχι.. δεν είναι αυτή η οικογενειακή ζωή που ονειρεύτηκα». Δεν είναι γιατί κάθε όμορφο μετετράπη σε πιεστικό και απάνθρωπο και δεν μπορώ να το απολαύσω, να το χαρώ. Μετετράπη και φταίω εγώ, γιατί άφησα άλλους ανθρώπους  στη ζωή μου να εισβαλλουν και να τη δρομολογήσουν με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, όπως εκείνοι επιθυμούσαν ή έκριναν σωστό και χωρίς ποτέ να με ρωτήσουν.

Τα δικά μου όνειρα, όμως, μου ανήκουν. Και μόλις αποφάσισα να μην πάρω την άδεια κανενός για το πώς και πότε θα τα πραγματοποιήσω…

Γιατί ναι. Είναι πολύ όμορφο το να έχεις οικογένεια.  

Συγγραφέας: Άννα Λαίτσα - Σπουδάστρια Tabula Rasa