“Bullying και κοινή (συγ)γνώμη” του Γιώργου Γκουτζαμάνη

Συγκλονισμένη και κάπως αγουροξυπνημένη η κοινή γνώμη από τα όσα έλαβαν χώρα στα Ιωάννινα και την τραγική, όπως αποδείχτηκε, κατάληξη της ιστορίας του νεαρού Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ο Βαγγέλης βρέθηκε τελικά νεκρός, θύμα του αδηφάγου καιρού.  Πριν όμως πεθάνει, έζησε μια σειρά από ατυχείς, ίσως, βίαιες, σίγουρα, καταστάσεις. Τον έδερναν, τον απειλούσαν, τον εξευτέλιζαν δημοσίως, του έσπαγαν τα πράγματα του, «του έσπαγαν τον τσαμπουκά» (συστηματικά). Εύχομαι, Θεούλη μου, να μπορούσαμε να τα πούμε όλα αυτά με μια λέξη. Και αμέσως οι αγγλόφωνοι σώζουν την κατάσταση… με το «Bullying»! Όλα σε ένα! 80 σελίδες κατηγορητήριο σε μια μόνο λέξη! (Κι αν χαθεί καμία σελιδούλα, δε βαριέσαι μωρέ.) 

Και κάπως έτσι η ζωή μας έγινε ευκολότερη και η λέξη bullying πλημύρισε διαδίκτυο και τηλεόραση. Και κάθε φορά που την άκουγε, η κοινή γνώμη έπεφτε απ’ τα σύννεφα. Κάθε φορά! Και τότε το φιλοθεάμον κοινό νοιώθει ότι ζει σε αμερικάνικη ταινία όπου υπάρχει ο geek (ο αδύναμος κρίκος), οι νταήδες (bullies) και η όμορφη, ξανθιά πρωταγωνίστρια, όπου οι νταήδες δέρνουν τον geek, αυτός στο τέλος τους νικά και τον ερωτεύεται η όμορφη ξανθιά πρωταγωνίστρια… Αν όλοι αυτοί οι πεσμένοι-από-τα-σύννεφα είχαν τόση ανάγκη τέτοια θεάματα, δεν είχαν παρά να έρθουν στο σχολείο της γειτονιάς, όπου τα τελευταία 30 χρόνια, ζούμε τη δική μας ταινία, με τους δικούς μας νταήδες, τα δικά μας geeks και τις δικές μας όμορφες, ξανθές πρωταγωνίστριες, που όμως οι geek δε νικούν στο τέλος, οι όμορφες, ξανθές πρωταγωνίστριες σίγουρα δεν τους ερωτεύονται, αλλά οι νταήδες τους λυσσάνε στο ξύλο, τους κλέβουν φαγητό, λεφτά κ.α., τους ξεφτιλίζουν δημοσίως και λένε κι ευχαριστώ. 

Κι αν ο κόσμος αηδιάζει τόσο με τέτοια περιστατικά, πώς άφησε, αυτοί, που είναι φύσει κι θέσει αρμόδιοι να ανακόψουν τέτοια φαινόμενα, να πληρώνονται με ψίχουλα και να ωθούνται με το ζόρι σε δημοσιοϋπαλληλικές συμπεριφορές;  Και γιατί μας εκπλήσσουν τέτοια περιστατικά, όταν συμβαίνουν καθημερινά σε εκατοντάδες φαντάρους και θεωρούνται και αξιέπαινα; Και δε μιλάω για τα καψόνια από τους ανώτερους, αλλά από τους έστω και κατά 2μήνο παλαιότερους.  Χιλιάδες περιστατικά που αναπαύονται σιωπηλά στα συρτάρια των διοικητών. Όσα υποψιάζεστε αλλά φοβόσαστε να ρωτήσετε για το στρατό.  

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι αν δείχναμε σε όλους τη μισή ευαισθησία που δείξαμε σε αυτή την υπόθεση, μάλλον θα είχαμε έναν καλύτερο κόσμο και μάλλον θα έμενε χωρίς δουλειά η Τατιάνα. Αντίο λοιπόν Βαγγέλη. Όπως λέει και το τραγούδι: «με ασθενοφόρα και με περιπολικά ξυπνάνε απ’ το όνειρο τους οι ευτυχισμένοι»

Υ.Γ. Κάποιος να ‘χει το νου του στο Βουλή TV.

Συγγραφέας: Γιώργος Γκουτζαμάνης – Φοιτητής Tabula Rasa