"Καταγγελία" της Αγγελικής Δρίτσα

     Το να μεγαλώνεις είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη παγίδα που μπορείς να πέσει ο άνθρωπος. Θα ήθελα να καταγγείλω ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος απατεώνας...

   Όταν ήμασταν μικρά παιδιά είχαμε άλλη αίσθηση του χρόνου. Σηκωνόμασταν το πρωί και όλη τη μέρα την περνούσαμε έξω με τα ποδήλατα ή στις αλάνες (ναι τις πρόλαβα). Θέλαμε τόσο πολύ να μπούμε στο κόσμο των μεγάλων και κάναμε όνειρα για το τι θέλαμε να κάνουμε όταν θα μεγαλώναμε (δεν ξέραμε και δεν ρωτούσαμε). Θυμάμαι τις μεγάλες και ατελείωτες ώρες στο ποδήλατο μόνη μου ή με τα παιδιά να γυρνάμε το Μαρούσι ανακαλύπτοντας την κάθε γειτονιά. Τα παιχνίδια στη γειτονιά, το σκοινάκι, το λάστιχο, τα μήλα, το κρυφτό προλαβαίναμε και παίζαμε μέσα σε μία ολόκληρη μέρα. Ο παιδικός χρόνος περνούσε τόσο αργά, τόσο ανέμελα συνάμα. Ένα ατέλειωτο παιχνίδι!!

     Όταν τελείωσα το σχολείο μέσα μου, για κάποιο λόγο, ένιωθα λύπη για τα χρόνια που ξαφνικά έμπαινε η τελεία. Ήξερα ενδόμυχα ότι ένα άλλο μεγάλο γράμμα θα μπει στην καινούρια, στη νέα παράγραφο και αν και είχα ένα μικρό ενθουσιασμό για το καινούριο, το άγνωστο, το τι υπάρχει παραπέρα δεν θα μπορούσα να μη λησμονώ τους φίλους μου στη γειτονιά και τα παιχνίδια μας. 

  Το μεγάλο γράμμα στη νέα παράγραφο σα να άρχιζε από Δ όπως δυσκολίες. Να προλάβεις να τα κάνεις όλα! Να μάθεις, να σπουδάσεις, να δουλέψεις, να διασκεδάσεις, να τα καταφέρεις! Δεν φτάνουν μόνο αυτά θα πρέπει να αντιμετωπίσεις τη ζωή, να την πιάσεις από τα μαλλιά, να έχεις να κάνεις με ανθρώπους! Αυτό ήταν το πιο δύσκολο γιατί ήξερα ότι όλοι οι άνθρωποι αποτελούνται από σάρκα και οστά αλλά δεν ήξερα ότι τα αισθήματα και οι προθέσεις διαφέρουν. Έπρεπε να μάθω να τους σκανάρω για να μπορώ να προστατεύσω τον εαυτό μου, έπρεπε να γίνω καχύποπτη όπου πρέπει, να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου την υποψία ότι αυτός που έχω απέναντί μου ενδέχεται να μη μου φερθεί σωστά. Δύσκολα όλα αυτά και πώς να τα καταφέρω; Αναρωτιόμουν καθημερινά και έβρισκα διέξοδο στο μικρό ραδιοφωνάκι, ακούγοντας μουσική περισσότερο για να μη καταλαβαίνω τι γίνεται γύρω μου. Μου λείπει… το ραδιοφωνάκι μου.

     Κάθε άνθρωπος και μία στάση, μία εμπειρία, ένας σταθμός. Κάτι παίρνεις, κάτι δίνεις! Από τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι έρχεσαι μόνος σε αυτή τη ζωή και ότι και να γίνει μόνος και γυμνός φεύγεις σταματάς να νιώθεις, σταματάς να εκπλήσσεσαι, σταματάς να στεναχωριέσαι.

    Εγώ προτιμούσα το «Α» ανεμελιά, αλλά αυτή ήταν η πρώτη παράγραφος της ζωής μου, τώρα φτάσαμε στο «Δ» και δεν ξέρω η τύχη ποιο άλλο γράμμα επέλεξε και με ποια σειρά, μέχρι να φτάσω στην άλλη άκρη της κλωστής, στο τέλος της ζωής μου. Είναι μερικές φορές που ξαπλώνω το βράδυ στο κρεβάτι κουρασμένη από μια δύσκολη ημέρα και θυμάμαι τη γειτονιά, τα παιδιά, τα γέλια, το σχολείο, τα μπουγέλα και ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου.

     Από τη στιγμή που τελείωσε το σχολείο, τελείωσε και ο χρόνος. Από τη στιγμή που μπήκα στο κόσμο των μεγάλων ο χρόνος με εκδικήθηκε και καθημερινά, συρρικνώνει τον εαυτό του!

     Θέλω τόσα πολλά να κάνω, να τα προλάβω όλα, αλλά αυτός δεν μου δίνει λίγο από τον εαυτό του, λίγο χρόνο δηλαδή παραπάνω! Και πάντα μένω από χρόνο, και πάντα τρέχω να τα προλάβω όλα! Όσο μεγαλώνω ο χρόνος μικραίνει. Γιατί να μη συμβαίνει το αντίθετο; Εγώ δηλαδή να μικραίνω και αυτός να μεγαλώνει αλλά να μη διαγραφούν οι εμπειρίες μου, οι γνώσεις μου και ότι έχω μάθει μέχρι τώρα! Αμ πως;

Συγγραφέας: Αγγελική Δρίτσα - φοιτήτρια Tabula Rasa