"Η γειτονιά μου; Ίσως..." της Δώρας Παπασταύρου

     Είναι το σπίτι μας, μακριά από το σπίτι μας. Έτσι το λέμε. Μας περιμένει πάντα φτάνοντας στη Νέα Υόρκη. Περνάμε τη γέφυρά μας, όπως τη λέει ο dad και βγαίνουμε στην πρώτη λεωφόρο. Που φτάσαμε…; Να αποκαλούμε τη Queensboro Bridge γέφυρά μας. Μεγαλεία… Μπορεί και όχι, όπως το πάρει κανείς...

  Την αποκαλούν «η πανάκριβη περιοχή του Manhattan», Upper East Side πάνω στο ποτάμι. Για μένα είναι το σπίτι μου εκεί. Τρεις φαρδιές λωρίδες της First Avenue, που παρκάρουν δεξιά και αριστερά και στη γωνία με την 73rd βρίσκεται το σπίτι μας. Ένας μικρός ουρανοξύστης με 13 ορόφους, υπόγειο και πολλά δωμάτια, αλλά κυρίως πολλά παιδιά, μη υγιή.

     Φώτα πολλά, μαγαζιά, σούπερ μάρκετ, παρκάκια, στάσεις λεωφορείων. Το μετρό ξεκινά από τη 3rd avenue. Δύο στενά πιο κάτω, o East River, συνήθως παγωμένος αλλά καθαρός, καμία σχέση με τον Thames River. Δίπλα ακριβώς στο ποτάμι, το νοσοκομείο μας. Έχουμε λοιπόν μέχρι τώρα τη γέφυρά μας, το σπίτι μας, το νοσοκομείο μας, τη γειτονιά μας. Παράδεισος… Ίσως!

     Αν θυμάμαι καλά πέντε blocks πιο πάνω, ναι πέντε είναι, βρίσκεται το Central Park. 

Κανόνας: Τα κάθετα blocks είναι μεγάλα, τα οριζόντια είναι μικρά.

Και δεντράκια έχει εκεί και εδώ και πρασινάδα που και που. Τον ουρανό τον βλέπεις μόνο αν σηκώσεις πολύ ψηλά το κεφάλι σου αλλά τον βλέπεις. Ήχοι από κορναρίσματα, 500 δολάρια πρόστιμο για άσκοπο κορνάρισμα, σειρήνες από ασθενοφόρα και αστυνομικά οχήματα. Μια ζωντανή πολύβουη γειτονιά. Κόσμος περπατά συνέχεια. Δεν θυμάμαι να είδα δυο φορές γνωστό άνθρωπο στη γειτονιά. Ούτε στο φαρμακείο, ούτε στην ελληνική εκκλησία. Α, ναι! Και εκκλησία έχουμε τρία στενά παρακάτω. Τι άλλο θέλουμε;

     Μουσείο της γειτονιάς μας είναι το ΜΕΤ (metropolitan museum). Απίστευτο; Ίσως… Το Sotheby’s είναι ένα στενό παρακάτω. Τρομερό; Εγώ θυμάμαι να περπατάω στις πλάκες του πεζοδρομίου του ξημερώματα για να πάω στο νοσοκομείο και αυτές να λαμπιρίζουν. Νοσοκομείο της γειτονιάς μας το Cornell. Απίστευτο; Ίσως…

     Συνήθως φυσάει παγωμένος αέρας από το ποτάμι στα κάθετα στενά και τρέχουμε καθώς τα διασχίζουμε. Και όταν έχει ήλιο τρέχουμε να χωθούμε κάτω από τις ακτίνες του. Όταν βρέχει πάμε άκρη άκρη στα μαγαζιά μέχρι να φτάσουμε σπίτι μας.

     Κάπως έτσι είναι η γειτονιά μας, που μας περιμένει όποτε θέλουμε να πάμε. Τα έχει όλα και παραπάνω από όσα χρειαζόμαστε. Είναι εκεί και μας δίνει ελπίδα, φροντίδα, προστασία, άνεση. Δεν έχει όμως κάτι πολύ σημαντικό. Την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Χαζό; Ίσως…

Συγγραφέας: Δώρα Παπασταύρου - φοιτήτρια Tabula Rasa