"Ο βάτραχος" του Μάνου Σφυράκη

Βάτραχε μακροπόδαρε, αδέξιε ακροβάτη

μέσα στην νύχτα τριγυρνάς σαν άλλο υπνοβάτη...

Πηδάς σαν ελατήριο σε νούφαρα και βράχους

και σαν κοάζεις ακούγεσαι σ’ όλους τους γύρω βάλτους.

Έχεις μια γλώσσα τόση δα, και στόμα που σαν ανοίγει

η νύχτα θέλει από ντροπή γοργά-γοργά να φύγει.

Τα μάτια δεκατέσσερα, ορθάνοιχτα, μεγάλα

βλέπουν και μες την σκοτεινή του δέντρου την κουφάλα!

Καταβροχθίζεις ότι βρεις κι έχεις κοιλιά μεγάλη

που σου καλύπτει τον λαιμό έως και το κεφάλι.

Άμυαλε χωρατατζή, δεν είναι ιδεώδες

που σαν τον γυμνοσάλιαγκα είσαι κι εσύ γλοιώδες.

Κι όταν ντραπείς και εκτεθείς, χρώματα αλλάζεις

χάνεσαι απ’ τα βλέμματα και σκας πια να κοάζεις.

Δεν λέω, είναι όμορφα ν’ ακούγεσαι τα βράδια

σε λίμνες, βάλτους, ποταμούς και σε βαθιά πηγάδια,

μα γίνεσαι παράφωνος, δεν είσαι Παβαρότι,

κι όταν μεθάς, εκεί να δεις τραγούδια, μολονότι,

δεν ξέρεις ούτε αγγλικά and this is such a pain

μα παραδόξως ακούγεται, I’m singing in the rain!!!

Βρέχει δεν βρέχει, βάτραχε, σαν τον τρελό γυρίζεις

κοάζεις και χοροπηδάς, σταμάτα! Μας ζαλίζεις!!!

Συγγραφέας: Μάνος Σφυράκης - φοιτητής Tabula Rasa