Συνέντευξη στην καθηγήτρια ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ

Η Κατερίνα Γιαννάκου είναι σεναριογράφος, και θεατρική συγγραφέας.

Τη σπουδαστική χρονιά 2016-17 θα διδάξει το μάθημα «Σεναριογραφία: από το Α έως το άπειρο».

Έχει γράψει σειρές για την τηλεόραση («Κούκλες», «Γοργόνες» κλπ.), θεατρικά έργα, ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους.

Έχει κάνει master στο σενάριο στο National film and television school (NFTS) και δραστηριοποιείται τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Τη φετινή χρονιά θα απολαύσουμε την πένα της στο σίριαλ «Η λέξη που δεν λες» που θα προβληθεί στον Alpha.

Μας εξομολογήθηκε ότι είναι απίστευτα ξεχασιάρα και θέλει να της μιλάνε πάντα στον ενικό.

1)Κάνατε Master στη σεναριογραφία στο Λονδίνο. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για κάποιον σεναριογράφο να γράφει σε μία άλλη γλώσσα και να πρέπει να μάθει όλες τις τεχνικές και τους κώδικες της τέχνης του σχεδόν από την αρχή;

Είναι τόσο δύσκολο όσο να σε ιντριγκάρει να το κάνεις. Βεβαίως πρέπει να ομολογήσω πως για μένα τα Αγγλικά είναι πιο εύκολη «σεναριακή» γλώσσα. Οι λέξεις «κουμπώνουν» πιο εύκολα. Ίσως γιατί έχει εξασκηθεί το αυτί μας με τις σειρές και τις ταινίες στα Αγγλικά. Όσο για τις τεχνικές και τους κώδικες ... ούτως ή άλλως ξενόφερτα είναι οπότε περισσότερη δυσκολία έχει η προσαρμογή τους στα ελληνικά δεδομένα. Και στην ουσία και τα δυο μένουν παντού ίδια πάνω κάτω από τα χρόνια του Αριστοτέλη ακόμα. 

2) Μία κοινωνική σειρά, «Η λέξη που δεν λες» που μιλάει για τον αυτισμό όπως τον βιώνει ένα μικρό παιδί και μία high concept φουτουριστική σειρά για το εξωτερικό. Πώς είναι να εμπλέκεται ένας σεναριογράφος σε δύο τόσο διαφορετικά project;

Κατ’ αρχάς το «Η λέξη που δεν λες» έχει φύγει από τα δικά μου χέρια εδώ και καιρό και είμαστε πια στο post production. Είχα την ευτυχία αυτή η σειρά να γυριστεί από τον Alpha με όρους ταινίας κι έτσι ήταν γραμμένη προτού αρχίσουν τα γυρίσματα. Γενικά τώρα, στο πως δουλεύει ένας σεναριογράφος σε δυο project ταυτόχρονα ... Πολύ δύσκολο, αν σκεφτεί κανείς ότι σε κάθε ιστορία βουτάς τόσο βαθιά ώστε γίνεσαι ένα με τον κόσμο. Όμως ο επαγγελματίας σεναριογράφος οφείλει να βρει τεχνικές και κλειδιά που του δίνουν αυτή τη δυνατότητα. Χρειάζεται πολλή οργάνωση και εξάσκηση το να βγαίνεις από μια ιστορία και να βουτάς σε μια άλλη πριν καλά καλά στεγνώσεις από την πρώτη. Πρέπει να σετάρεις το μυαλό σου με τέτοιο τρόπο που να τα αφήνει όλα πίσω για να μη λερώνεις τον ένα κόσμο με λόγια, εικόνες και συμπεριφορές από τον άλλο. Αν αγαπάς εξίσου τους χαρακτήρες του κάθε κόσμου και τους ξέρεις πολύ καλά γίνεται. Είναι ξεκάθαρο βέβαια πως πάντα, για μένα τουλάχιστον, είναι προτιμότερο να υπάρχει ένα project τη φορά όπου δίνεις όλη σου την ενέργεια.

3)Που πιστεύετε ότι υστερούν οι τηλεοπτικές σειρές στην Ελλάδα (αν ισχύει κάτι τέτοιο). Και δεν εννοούμε μόνο οικονομικά.

Μεγάλο θέμα γιατί δε μας λείπει ούτε το ταλέντο ούτε η ικανότητα – όσο για την τεχνική είναι κάτι που εύκολα μαθαίνεται. Το οικονομικό δεν είναι στοιχείο που μπορεί να μείνει απ΄ έξω γιατί σου δίνει χρόνο και ευχέρεια να δουλέψεις αλλιώς. Πιο ουσιαστικά, με μεγαλύτερη οργάνωση και άλλους ρυθμούς. Πέρα από αυτό νομίζω πως δεν υστερούν όλες οι σειρές (σε σχέση με το θέμα και τη διαχείριση των χαρακτήρων εννοώ). Υπάρχουν ορισμένες ελληνικές σειρές που αν παραγωγικά γίνονταν στο εξωτερικό (ή με όρους παγκόσμιας παραγωγής) θα μπορούσαν να σταθούν άνετα. Η λογική των μας λείπει. Στην Αμερική, για παράδειγμα, οι σειρές λειτουργούν με την εξής ιεραρχία: παραγωγός, σενάριο, σκηνοθεσία. Στην Ελλάδα είναι σκηνοθεσία, σκηνοθεσία, παραγωγός ... σενάριο. Δυστυχώς η εγχώρια παραγωγή, εκτός εξαιρέσεων, υποτιμά ακόμα τη δουλειά που πρέπει να αφιερώνεται στα σενάρια και το pre production. Τέλος, πιστεύω πως ένα άλλο μειονέκτημα κάποιων ελληνικών παραγωγών είναι το γεγονός πως επίσης δεν δίνεται ο απαραίτητος χρόνος και χώρος στους ηθοποιούς. Συχνά αντιμετωπίζονται μόνο σαν όργανα που απλώς κλήθηκαν να κάνουν μια δουλειά και κάποιες φορές, δουλεύουν σε πολύ αντίξοες συνθήκες που θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί με μια σωστότερη παραγωγική οργάνωση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η κούρασή τους στο set να ξεπερνά την όρεξή τους. Είναι υπεράνθρωπες οι προσπάθειες που κάνουν οι ηθοποιοί από μόνοι τους ώστε να μπορέσουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους και συχνά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Γενικότερα, γνώμη μου είναι πως στην Ελλάδα πρέπει να συνηθίσουμε να σεβόμαστε πιο πολύ τη σπουδαιότητα του ρόλου κάθε κρίκου μιας ομάδας και έπειτα να είμαστε πιο ανοιχτοί στη συνεργασία ανάμεσα στους κρίκους αυτούς με στόχο ένα κοινό όνειρο. Πρέπει να φύγει λίγος εγωισμός και να μπει περισσότερη ομαδικότητα.

4)Ποιο είναι το πρώτο και σημαντικότερο μάθημα που θα προσπαθήσετε να μεταδώσετε στους μαθητές σας σε ότι αφορά το σενάριο;

Ο χαρακτήρας ως κινητήριος δύναμη όλων. Και λέγοντας χαρακτήρα αναφέρομαι τόσο στους ήρωες των ιστοριών όσο και στο χαρακτήρα και το ήθος του σεναριογράφου.

5)Γιατί δεν έχουμε δει ακόμη στην Ελλάδα σειρές με ζόμπι, όπως το The walking dead ή νεανικά μιούζικαλ όπως το Glee; Γιατί πιστεύετε ότι δεν υπάρχουν άλλες κατηγορίες σίριαλ στην Ελλάδα πέρα από τις γνωστές (κωμωδία, δράμα, οικογενειακό κλπ.);

Έχουν γίνει προσπάθειες αλλά δυστυχώς είμαστε λίγο φοβισμένοι. Αυτό έχει μια λογική μια και η αγορά είναι πολύ μικρή και δεν υπάρχουν μεγάλα περιθώρια πειραματισμών. Τα slots είναι πολύ συγκεκριμένα και δεν έχουμε συνδρομητικά κανάλια μυθοπλασίας που θα μπορούσαν να χωρέσουν τέτοιου είδους πειράματα. Με αυτή τη λογική, οι ιθύνοντες, κυνηγάνε τις mainstream ιστορίες με την ελπίδα να “βολέψουν” πιο πολύ κοινό μέσα σε αυτές. Δυστυχώς είναι μικρή η αγορά. Δε νομίζω όμως πως λείπει η διάθεση από κάποιους. Ωστόσο θα συμφωνήσω πως ακόμα κι αν δεν πάει στα άκρα το πράγμα θεματικά, θα μπορούσαμε τουλάχιστον να έχουμε την ευκαιρία να ανοίξουμε και άλλα παράθυρα να αλλάξουμε λίγο τον αέρα μας. Να βλέπουμε καινούρια πράγματα, καινούριες ιστορίες και να μην αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια μοτίβα σειρών που έχουν λειτουργήσει στο παρελθόν. Γιατί έτσι υποτιμάμε το κοινό που πάντα είναι έτοιμο για καινούρια πράγματα αν είναι αληθινά και καλοφτιαγμένα. Τέλος, πάντα πίστευα και ακόμα το πρεσβεύω σε κάθε ευκαιρία, πως πρέπει να φτιάχνουμε ιστορίες και δουλειές με πιο Ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Δεν υστερούμε σε τίποτα ώστε να εξάγουμε. Μόνοι μας κλείνουμε τους εαυτούς μας έξω από τη διεθνή αγορά. Θα μπορούσαμε να δημιουργούμε σειρές με το νου στραμμένο και σε μεγαλύτερες αγορές και κατά τη γνώμη μου αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να βγάλουν τα λεφτά τους. Κι όμως η θεματολογία που επιλέγουμε συνήθως είναι λίγο τοπικιστική και ο τρόπος διαχείρισης των παραγωγών είναι κάποιες φορές πρόχειρος (μεροδούλι – μεροφάι). Η λίγο συντηρητική και φοβισμένη λογική μας έχει κλείσει την πόρτα μας για έξω. Κανείς από τους διεθνείς παίκτες δε μας την έκλεισε. Οι παραγωγοί σε κάθε μήκος και πλάτος θα ψάχνουν πάντα νέες, καλές ιστορίες απ΄ όπου κι αν προέρχονται.    

Πληροφορίες για το μάθημα που διδάσκει θα βρείτε παρακάτω:

Σεναριογραφία: Από το Α έως το Άπειρο

Για το βιογραφικό της καθηγήτριας ακολουθήστε το σύνδεσμο

http://www.tabula.gr/Pages/giannakou.html

Ευχαριστούμε την κα Γιαννάκου για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε και της ευχόμαστε να έχει μία δημιουργική χρονιά.