"Το Θαύμα μου" του Μάνου Σφυράκη

Το φως του φεγγαριού αντανακλούσε στα ήρεμα νερά της θάλασσας. Στεκόμουν πολύ ώρα εκεί, μόνος στην αρκετά οικεία και φιλόξενη αμμουδιά, στην αμμουδιά εκείνη όπου κάποτε έκανα όνειρα μαζί σου. Δεν κρατήθηκα όμως και αμέσως το πρώτο δάκρυ κύλισε από τα βουρκωμένα μου μάτια.

Το φεγγάρι από ψηλά, είδε το δάκρυ μου να γίνεται ένα με τα γαλήνια νερά της θάλασσας και το λαμπρό παιχνίδισμα του πάγωσε μέσα στην ατέλειωτη, νοσταλγική αυτή νύχτα όπου όλα θύμιζαν εσένα. Έκανε για λίγο να κρυφτεί πίσω από ένα σύννεφο περαστικό, το οποίο σαν άλλος νυχτερινός ταξιδιώτης εμφανίστηκε στον σκοτεινό ουρανό, όμως δεν τα κατάφερε. Ήξερα πως βρισκόταν εκεί. Μπορεί για λίγο να είχε χαθεί, πάραυτα η παρουσία του ήταν αισθητή, όπως ήταν κάποτε και η δική σου...

Ασάλευτο και χλωμό το φεγγάρι, έμεινε να κοιτάει τα δακρυσμένα μάτια μου να χάνονται σ' ένα πέλαγος πόνου και πίκρας. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που εγώ και εσύ αγναντεύαμε μαζί το φεγγάρι. Πόσο μπορεί να μας έχει πεθυμήσει;

Αν μπορούσε να μιλήσει, θα μας θύμιζε ξανά όλα εκείνα που χάθηκαν σε μια στιγμή μέσα στο θολό μας παρόν…

Άδειοι λογισμοί. Σκέψεις που μοιάζουν να έχουν χάσει το κάθε τους νόημα… Τώρα είμαι εδώ, μόνος, να κοιτάζω το λαμπρό του φωτοστέφανο και να κάνω όνειρα κενά.

Ένα θαύμα μονάχα θα μπορούσε να σε φέρει κοντά μου.

Έπαψα όμως να πιστεύω σ' αυτά όταν το θαύμα το δικό μου χάθηκε μες την ματαιοδοξία του κόσμου. Το μόνο που έχει μείνει πια από την σκονισμένη σου παρουσία, είναι μια σκιά. Μια σκιά που απεγνωσμένα προσπαθεί να πάρει την μορφή σου, καταδιώκοντας και στοιχειώνοντας τις μέρες μου, τα βράδια μου και το κάθε βήμα που κάνω…

Είχα μείνει ώρα αρκετή να κοιτάζω τα απαστράπτουσα νερά της θάλασσας, κάνοντας όλες αυτές τις σκέψεις. Τότε παρατήρησα πως τ’ άστρα άρχισαν να πλησιάζουν το ολόγιομο φεγγάρι όλο και πιο πολύ. Το φωτοστέφανο του μεμιάς μεταμορφώθηκε σ’ ένα υπέρλαμπρο στέμμα και ευθύς κάθε γωνιά στη γη αλλά και στον ουρανό φωτίστηκε.

Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη αφού συνέβη ακόμη κάτι πιο απίθανο!

Όλοι οι ουράνιοι φωστήρες με ένα απίστευτα καταπληκτικό ρυθμό, ράντιζαν την μαγική τους αστερόσκονη πάνω από το φεγγάρι με τρόπο τέτοιο, όπου μια αλλόκοσμη ερωτική μελωδία, άρχισε να απλώνετε γύρω μου. Αδυνατούσα να πιστέψω πως μπροστά μου συνέβαινε ένα Θαύμα, ξανά.

Η πανέμορφη Σελήνη είχε πάρει την μορφή σου…

Δεν ήταν κάποια ψευδαίσθηση, ήσουν αληθινά εσύ και βρισκόσουν εδώ, κοντά μου.

Έτσι, εντελώς απρόσμενα σε είδα να κατεβαίνεις την ιριδίζουσα σκάλα του ουρανού ενώ ένα εκθαμβωτικό πέπλο από έκπτωτους κομήτες την κάλυπταν ομοιόμορφα. Έμεινα να σε κοιτάζω εκστασιασμένος ενώ δάκρυα μου πλήθυναν από δέος!

Με πλησίασες με νάζι και δίχως δισταγμό μου χάρισες αυτό που λαχταρούσα περισσότερο... ένα σου φιλί.

Όλο μου το παρελθόν, είχε μόλις πάρει την θέση του στο μουντό και κρύο μου παρόν, κάνοντας το πια να φαντάζει με όνειρο πανέμορφο, βγαλμένο από κάποια ουτοπία.

Τα πάντα είχαν αλλάξει...

Ο ουρανός έβγαλε αργά τον ζοφερό μανδύα από πάνω του, τα άστρα χαμήλωσαν την λάμψη τους και το φως της καινούριας μέρας άρχισε απαλά να χαϊδεύει το πέπλο του ορίζοντα. Ο ήλιος βγήκε δειλά πίσω από τους μικρούς λόφους και αγουροξυπνημένος όπως ήταν μου χαμογέλασε.

Το πρόσωπο σου φωτίστηκε. Γύρισα και σε κοίταξα που είχες χωθεί στην αγκαλιά μου και δίχως δεύτερη σκέψη έγειρα και ακούμπησα πάνω σου απαλά. Η νύχτα στον πηγαιμό της δεν σε πήρε μαζί της ενώ η μέρα στον ερχομό της σε διαδέχτηκε ως ένα της καινούριο απόκτημα...

Αν μου ζητούσαν να επιλέξω ανάμεσα σε εσένα και την Αιωνιότητα, θα επέλεγα το πρώτο. 

Καμιά αιωνιότητα δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί με το δικό μου Θαύμα...

Συγγραφέας: Μάνος Σφυράκης - φοιτητής Tabula Rasa