“Εμείς” της Δανάης Δημητρακοπούλου

Βλέπεις.

Έχεις τον ήλιο οδηγό και βλέπεις.

Κι αν τον χάσεις, τρέχεις. Τον ψάχνεις, Τον ψάχνεις, τον ψάχνεις ανυπόμονα.

Κάθε βράδυ, για λίγο σβήνεις. Δε μπορείς να καταλάβεις και τίποτα δε βγάζει νόημα.

Κάνεις δυο κινήσεις, τρεις τέσσερις. Καμία που να μην έκανες χθες.

Και ο ήλιος θα βγει το πρωί κι εσύ θα δεις ξανά. Θ' αρχίσεις να ζεις πάλι, σα να μη σταμάτησες ποτέ.

Νιώθω.

Με το φεγγάρι περνάμε τα βράδια μας μαζί.

Και το πρωί ακόμα, το βλέπω. Με βλέπει κι αυτό.

Κλείνουμε παιχνιδιάρικα το μάτι και περιμένουμε τις ώρες που θα μας βρουν μαζί.

Κάθε αυγή, νιώθω μια θλίψη. Μπροστά στα μάτια μου είναι όλα ζωντανά, Τίποτα που δεν υπήρχε στο μυαλό μου κι όμως όλα, τόσο αλλιώτικα.

Στη δύση σκάω ένα χαμόγελο και περιμένω τη συντροφιά μου, που μου χει γράψει ήδη ένα νέο σενάριο για τη μικρή μου ουτοπία.

Δε νιώθεις. Εγώ, προτιμώ να μη βλέπω.

Στο άγγιγμά μας, το πρόσωπό μου έκαιγε.

Στο άγγιγμά μας, κοιτούσες τα μάτια μου.

Τις μέρες μας, τις υπολόγιζες με τις κινήσεις μου. Και τις δικές σου.

Τις μέρες μας, τις μυρίζω ακόμα.

Κι όσο έβλεπες, το λέω πως τη μορφή μου, την έχεις ξεχάσει.

Κι όσο ένιωθα, ακόμα θα σε νιώσω πάνω μου στο πρώτο ανοιξιάτικο αεράκι.

 

Τι κι αν δεν έβλεπα; Εσύ δεν είδες ποτέ αυτά που έπρεπε.

Τι κι αν δεν ένιωθες; Ένιωσα εγώ αρκετά και για τους δυο μας.

Συγγραφέας: Δανάη Δημητρακοπούλου - Φοιτήτρια Tabula Rasa