“Γράμμα στον δεκάχρονο εαυτό μου” του Παναγιώτη Κυριακού

Γεια σου μικρούλη!

Είμαι κάποιος που έχει να σε δει καμιά τριανταπενταριά χρόνια, αλλά αυτό δεν έχει και πολλή σημασία γιατί από τότε σε έχει δει αρκετές φορές σε φωτογραφίες! Βέβαια είναι λίγο περίεργο να είσαι μόνο δέκα ετών και να έχει να σε δει κάποιος τριανταπέντε χρόνια. Όμως στον χωροχρόνο που βρισκόμαστε τώρα, όλα είναι ....σχετικά!

Δεν θα σε ζαλίσω με ιστορικά στοιχεία, ή με προσωπικά ή οικογενειακά γεγονότα.  ‘Όχι ότι δεν έχουν την σημασία τους αλλά μην φοβάσαι. Μέχρι τα σαράντα πέντε σου δεν θα γίνουν τρομερές και απότομες αλλαγές. Για να σε καθησυχάσω, άκου σε γενικές γραμμές τι «παίζει» από εδώ και πέρα (το τι «παίζει» είναι έκφραση των ‘00s, πιθανόν εκεί στα ‘70s να μην το έχεις ξανά ακούσει. Θα πει «τι έγινε να πούμε» ή «άκου πως έχουν τα πράγματα») Επίσης δεν ξέχασα τις οξείες τις δασείες και τις περισπωμένες... Σε λίγο θα καταργηθούν!

Λοιπόν, τελειώνεις με σχολεία, σπουδές και λοιπά γύρω στα εικοσιένα. Μετά θα περάσεις 2 χρόνια στο ναυτικό, θα δουλέψεις σε διάφορες δουλειές (άλλες καλές, άλλες βαρετές) μέχρι που στα είκοσι εννιά που θα παντρευτείς και θα «σοβαρευτείς!». Πλάκα σου κάνω... Ποτέ δεν θα σοβαρευτείς. Eίναι μια έκφραση απλώς, που συνηθίζεται. Για να μη σου τα πολυλογώ μέχρι τα σαράντα πέντε θα έχεις σύζυγο, δύο παιδιά στο Λύκειο και πάρα πολλούς λογαριασμούς να σε κυνηγάνε κάθε μήνα! Θα έχεις και δύο ανίψια, ναι αυτό το ούφο η αδερφή σου θα παντρευτεί... Τώρα μπαμπάς και μαμά θα μείνουν μαζί για πάντα αλλά πως να σου το πω, κάποια στιγμή θα περάσουν σε «άλλη διάσταση».

 

Αυτό που θα πρέπει πάντως να ξέρεις είναι πως η ζωή είναι ένα ωραίο ταξίδι, το οποίο ανάλογα με τις επιλογές που κάνουμε σε κάθε του φάση, γίνεται πιο ενδιαφέρον ή πιο ανιαρό, πιο περιπετειώδες ή πιο πεζό. Συνήθως δεν ξέρουμε από πριν το αποτέλεσμα που θα φέρει η κάθε επιλογή, η κάθε απόφαση που παίρνουμε. Πάντα όμως, μετρώντας της συνέπειες της κάθε μας πράξης, μαθαίνουμε κάτι παραπάνω, κερδίζουμε σε εμπειρία, γινόμαστε πιο σοφοί.

Κατά την διάρκεια των χρόνων περνάμε διάφορες δοκιμασίες, ας πούμε προβλήματα, οικογενειακά, ερωτικά, οικονομικά. Η ζωή μικρέ μου φίλε, δεν είναι εύκολη. Αλλά ούτε και πολύ δύσκολη τελικά. Απλώς είναι απρόβλεπτη. Κάθε μέρα που ζούμε είναι μοναδική και κάθε ώρα, κάθε λεπτό μπορεί να φέρει τρομερές αλλαγές, μπορεί να μας αλλάξει τον τρόπο που μέχρι τότε γνωρίζαμε, να μας αλλάξει την γνώμη που είχαμε, να μας αλλάξει εμάς τους ίδιους για πάντα. Έχει πάντως μεγάλη πλάκα. Η ζωή έχει την τάση να περιφρονεί τις ιδέες που έχουμε γι αυτή. Έχει την τάση να ακυρώνει συχνά τις βεβαιότητές μας, της αρέσει να δημιουργεί τρελές συμπτώσεις και μπερδέματα, παίζει μαζί μας παιχνίδια, μας κάνει να γελάμε, να κλαίμε, να ντρεπόμαστε, να καμαρώνουμε, να αγαπάμε και να μισούμε. Αυτά τα δύο τελευταία θέλουν προσοχή. 

Να μην φοβηθείς να αγαπήσεις, αν και είναι λίγο επικίνδυνο «άθλημα», να μην φοβάσαι να εκφράζεις τα συναισθήματά σου στους άλλους, να είσαι όσο μπορείς ευγενικός και γενναιόδωρος. Και να συγχωρείς. Να μην κρατήσεις κακία σε αυτούς που θα σε αγνοήσουν ή θα σε πληγώσουν. Να μην μισήσεις πολύ δυνατά και για πολύ καιρό. Γιατί το μίσος είναι ένα άχρηστο φορτίο για αυτόν που το νιώθει και σιγά σιγά του κατατρώει τα σπλάχνα. Ίσως έχεις ακούσει τους μεγάλους που λένε «Αυτός μου γυρίζει τα άντερα...». Αυτό θα πει ότι τα αρνητικά συναισθήματα που έχω για κάποιον, στην πραγματικότητα κάνουν πρώτα σε εμένα τον ίδιο κακό. Θα σου πρότεινα τελικά να αγαπάς σπάταλα και να μισείς μίζερα, διστακτικά, ψεύτικα, λίγο ή και καθόλου. Με αυτόν το τρόπο θα έχεις περισσότερο χρόνο για δημιουργικές δραστηριότητες, θα αργήσεις να κάνεις ρυτίδες έκφρασης, θα έχεις λιγότερους εχθρούς και γενικά η ζωή σου θα κυλάει πιο ήρεμα. Θα μπορείς να χαίρεσαι με τις χαρές τον άλλων, να συμπαραστέκεσαι στις λύπες τους, θα έχεις χρόνο για να απολαμβάνεις τα μικρά καθημερινά θαύματα που συμβαίνουν γύρω μας (ναι, να πιστεύεις στα θαύματα!) και τελικά θα δεις φιλαράκο ότι η ζωή σου θα είναι καλύτερη.

Επειδή δεν θα έχεις την ευκαιρία να ταξιδεύεις και να συλλέγεις πάντα από πρώτο χέρι εμπειρίες, θα σου πρότεινα να ακούς πολύ μουσική, να βλέπεις ταινίες και να διαβάζεις όσο μπορείς περισσότερα βιβλία. Όλα αυτά θα είναι μικρές οάσεις όταν καμιά φορά η πραγματικότητα θα σφίγγει γύρω σου και τα προβλήματα και οι αναποδιές θα στέκουν απέναντί σου απειλητικά. Βέβαια η προτεραιότητά σου θα είναι η σχέση σου με τους άλλους. Θα πρέπει να έχεις φίλους, φίλους αληθινούς και όχι ευκαιριακούς. Σαν και αυτούς που έχεις τώρα στα δέκα όμως, δεν θα έχεις ποτέ, αλλά θα γνωρίσεις τόσο, μα τόσο πολύ κόσμο που σίγουρα με κάποιους ανθρώπους θα έρθεις πιο κοντά.

Και όταν θα τα έχεις κάνει όλα και θα νομίζεις ότι έχεις πια μάθει την ζωή απέξω κι ανακατωτά, θα έρθει κάτι που θα σου τα κάνει όλα άνω κάτω. Θα σε κάνει να ξεχάσεις το όνομά σου, θα σε κάνει να παραμιλάς, να ακούς ουράνιες μελωδίες στο κέντρο της πόλης και να βλέπεις ροζ ελεφαντάκια μέσα στα λεωφορεία και τα ταξί. Ο έρωτας φιλαράκο! Αυτό το πράγμα που θα σε κάνει να χάσεις τον ύπνο σου, να χάσεις το χρώμα σου, τα λογικά σου, την αίσθηση της μέρας και της νύχτας. Αυτό που θα σε κάνει να φεύγεις με το επόμενο πλοίο, να ανεβαίνεις στο επόμενο τραίνο, να πηγαίνεις σε αυτόν με ποδήλατο, πατίνι, αερόστατο, με τα πόδια. Όχι τρέχοντας. Πετώντας!

Αυτό λοιπόν το τελευταίο θα είναι ο καταλύτης σε ότι κάνεις, σε όποια απόφαση πάρεις, σε ότι τελικά συμβεί στην ζωή σου. Και όσο λογικές και τετραγωνισμένες και τακτοποιημένες σκέψεις κάνεις, όσο μεγαλεπήβολα και συγκλονιστικά και θεαματικά σχέδια καταστρώσεις, τίποτα δεν θα προχωρήσει στην ζωή σου, αν δεν υπάρχει έρωτας. Δεν γίνεται χωρίς αυτόν. Ο έρωτας δίνει έμπνευση, δίνει δύναμη, δίνει ώθηση σε κάθε μικρό και μεγάλο βήμα που κάνουμε στην ζωή. Η ένταση, η διάρκεια, η παρουσία ή η απουσία του έρωτα στην ζωή, μας κάνει άλλοτε να πετάμε στα σύννεφα με τις πάπιες του Νιλς Χολγκερσον και άλλοτε να κυλιόμαστε στα πατώματα. Και η πλάκα είναι ότι αυτή η συμπεριφορά δεν εξαρτάται από τους άλλους. Ούτε καν από το αντικείμενο του έρωτα μας. Είναι κάτι που συμβαίνει μέσα στο μυαλό μας, την ώρα που χιλιάδες ξετρελαμένα, αφηνιασμένα, ερωτοχτυπημένα εγκεφαλικά κύτταρα, συνωστίζονται, χτυπιούνται, κοπανιούνται πάνω κάτω και πλαγίως και μας οδηγούν σε έντονες συναισθηματικές μεταπτώσεις, μας σπρώχνουν στο γκρεμό η μας εκτοξεύουν στο ήλιο, όλα αυτά μέσα στην ίδια μέρα, μέσα στην ίδια ώρα!

Έτσι λοιπόν θα περάσουν τα επόμενα χρόνια μικρέ δεκάχρονε εαυτέ μου. Θα είναι μια ωραία βόλτα μέσα στην ζωή. Θα ζήσεις πολλές ένδοξες ήττες, αλλά και κάποιες νερόβραστες νίκες, νομίζω όμως ότι το ταξίδι θα έχει ενδιαφέρον.

Καλή αντάμωση!         

  




   Συγγραφέας: Παναγιώτης Κυριακού – Φοιτητής Tabula Rasa