Θεσσαλονίκη 3/11/2013"Αγαπημένε μου θείε, είναι η πρώτη φορά που σου γράφω. Είσαι ο μόνος συγγενής που μου έχει απομείνει και πρέπει να μάθεις την πραγματική αλήθεια όλων όσων συνέβησαν."
Ο Αλέξανδρος δεν είχε
συγγενείς στη Θεσσαλονίκη. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το γράμμα που
βρήκε το πρωί κάτω από την πόρτα του σπιτιού του, σίγουρα δεν προοριζόταν για
αυτόν. Κάποιο λάθος θα έκανε ο ταχυδρόμος. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Αλέξανδρο
να ανοίξει τον φάκελο και να δει το γράμμα...
Ο αποστολέας ήθελε να πει πολλά στο θείο του. Ο Αλέξανδρος συνέχισε την ανάγνωση του γράμματος.
"Μετά την δολοφονία του αδερφού μου στάθηκες δίπλα σε μένα και την οικογένεια μου. Θυμάμαι τις στιγμές που με αγκάλιαζες και κλαίγαμε και οι δύο σιωπηλά. Όταν δύο αστυνομικοί ήρθαν για να συλλάβουν τον πατέρα μου, εσύ καθόσουν στη γωνία με βλέμμα απλανές. Πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο; Να στρέψει το μαχαίρι στο ίδιο το παιδί του; Ήταν ο αδερφός σου και ο κύριος ύποπτος για την δολοφονία του 17χρονου Αντρέα.
Θυμάμαι την μάνα μου να κλαίει με λυγμούς. Ποιος πατέρας μπορούσε να σκοτώσει τον ίδιο τον γιο του; Εγώ παραπέρα, σας έβλεπα σιωπηλή, σαν θεατής που παρακολουθεί μία δραματική ταινία στο σινεμά.
Και μετά την ισόβια καταδίκη του πατέρα μου, έγινες εσύ ο
προστάτης μας. Άνοιξες την τεράστια αγκαλιά σου και μας έβαλες μέσα. Ένοιωθα
τόσο ασφαλής με σένα δίπλα μου. Σε σένα έτρεξα όταν βρήκα νεκρή την μητέρα μου
μέσα στη μπανιέρα. Δεν άντεξε όσα είχαν συμβεί και αυτοκτόνησε.Μετά από αυτό έγινες μάνα και πατέρας για μένα.. Με την βοήθεια σου, προσπάθησα να συνεχίσω την ζωή μου. Σπούδασα, παντρεύτηκα. Και τώρα πρέπει να σου εξομολογηθώ αυτό που κρατάω για χρόνια μυστικό....
Ο Αλέξανδρος σκούπισε τα δάκρυα του. "Πόσο πολύ βασανίστηκε αυτή η οικογένεια" μονολόγησε και συνέχισε το διάβασμα.
Δεν σκότωσε ο πατέρας μου τον Αντρέα. Εγώ το έκανα. Εγώ μαχαίρωσα τον αδερφό μου. Ήμουν 16 και εκείνος ήταν 17. Ήμασταν δεμένα αδέρφια. Τον αγαπούσα. Ήταν καλός μαθητής. Ήθελε να μπει σε κάποια στρατιωτική σχολή. Το μόνο του ελάττωμα ήταν η αδυναμία που είχε στις γυναίκες. Την μία μέρα τον έβλεπες με μία γυναίκα και την επόμενη με άλλη. Όταν τις βαριόταν, τις παρατούσε, χωρίς να τον νοιάζει αν τις πλήγωνε.
Εκείνη την μέρα, είχα μάθει πως ο Αντρέας τα είχε φτιάξει με την καλύτερη μου φίλη. Θύμωσα. Δεν ήθελα να την πληγώσει. Πήγα στο σπίτι και του έβαλα τις φωνές. Τσακωθήκαμε. Του ζήτησα να την αφήσει. Να χωρίσει μαζί της. Δεν με άκουγε. Τον παρακάλεσα. Προσπάθησα να τον λογικέψω. Η φίλη μου ήταν τρελά ερωτευμένη με αυτόν και εκείνος απλά έπαιζε μαζί της.
Τότε, ο πατέρας μου με χτύπησε τόσο δυνατά που λιποθύμησα. Όταν ξύπνησα, είχε κρύψει το μαχαίρι του φόνου. Οι αστυνομικοί που ήρθαν στο σπίτι, αρχικά μίλησαν για ληστεία μετά φόνου. Κανένας δεν με υποπτευόταν. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες, κάτι δεν κολλούσε με την υπόθεση. Ο πατέρας μου φοβήθηκε πως αργά ή γρήγορα, οι έρευνες της αστυνομίας θα έφταναν σε μένα. Έτσι αποφάσισε να πάρει πάνω του την δολοφονία. Έδειξε το μαχαίρι που έκρυβε και ομολόγησε πως ο ίδιος σκότωσε τον Αντρέα.
Μπήκε στη φυλακή για να σώσει εμένα. Έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια, αγαπημένε μου θείε. Δεν αντέχω να κρατάω αυτό το μυστικό για πάντα. Πρέπει να ομολογήσω πως εγώ είμαι η πραγματική ένοχη, πρέπει να πληρώσω για όλα όσα προκάλεσα. Αυτό δεν πρέπει να κάνω;
Ο αδερφός μου "έφυγε" πάνω σε μία στιγμή θυμού, η μητέρα μου αυτοκτόνησε μη αντέχοντας την πραγματικότητα, ο πατέρας μου βασανίζεται τόσα χρόνια σε ένα κελί και εγώ είμαι ελεύθερη... Δεν μου αξίζει αυτή η ελευθερία. Θα μιλήσω στη αστυνομία. Πρέπει να το κάνω..."
Ο Αλέξανδρος, δεν μπορούσε να πιστέψει όσα είχε διαβάσει εντελώς τυχαία. Με τρεμάμενα χέρια, έψαξε να βρει το αναπτήρα του. Όταν τον βρήκε, έβαλε φωτιά στο γράμμα αυτής της κοπέλας. "Κάποια μυστικά πρέπει να μείνουν για πάντα μυστικά. Για το καλό όλων" σκέφτηκε.
Συγγραφέας: Μαίρη Κάντα - Φοιτήτρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου