“Je sυis Paris!” της Αφένδρας Τσιάκα

Τα λόγια χάνουν την αξία τους μπροστά στις εικόνες! 

Τόσος πόνος, τόσο αίμα, τόσες αθώες ψυχές που έφυγαν χωρίς να ξέρουν το γιατί. 

Για άλλη μια φορά τα αντίποινα υπερίσχυσαν της λογικής. Οι ανθρώπινες ζωές φαντάζουν μόνο ως νούμερα στις παγκόσμιες οθόνες. 

Και όλοι εμείς βουβοί παρατηρητές, νιώθοντας μια κρυφή βαθιά ανακούφιση που δεν συνέβη στο «σπίτι μας».  

Κι όμως το ίδιο ακριβώς σκέφτονταν και όσοι θυσιάστηκαν στο βωμό της πολεμικής τρέλας. 

Μόνο που η δική τους τύχη, τους εγκατέλειψε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή που βρέθηκαν στο λάθος μέρος! 

Τι κι αν δηλώνουμε συγκλονισμένοι, μουδιασμένοι, απορημένοι, φοβισμένοι; 

Η ουσία είναι μία: Είμαστε ανήμποροι μπροστά σε τόσο μίσος και σε αυτόν τον άνισο πόλεμο που ξεκίνησε από την αναλγησία των ισχυρών να βρουν τις υποτιθέμενες λύσεις για τους ανίσχυρους. 

Η μοιρασιά του κόσμου «βρωμάει» πετρέλαια, φυσικό αέριο, συμφέροντα, δισεκατομμύρια, χρυσό, μετοχές, τράπεζες, πολέμους, ξεριζωμούς, κτηνωδίες, φτώχεια, πείνα, εξαθλίωση. Ενας μακρύς κατάλογος που δεν έχει τέλος. 

Στο όνομα της θρησκείας έχουν γίνει τα μεγαλύτερα αίσχη πάνω σε τούτο εδώ τον μικρό πλανήτη. Είναι ο «φερετζές και το άλλοθι» για όλους τους συμμετέχοντες. 

Οι άνθρωποι ασήμαντα πιόνια των παρανοϊκών που κινούν τα νήματα, αλλάζουν τις συντεταγμένες και τα σύνορα χωρίς καμία απολύτως συνείδηση. 

Αραγε μέσα τους υπάρχει ψυχή ή μήπως είναι ανθρωποειδή καλυμμένα με ανθρώπινο σώμα; 

Δεν μπορεί να προκαλείς τόσο πόνο και να λέγεσαι άνθρωπος. 

Από κάποιο άλλο υλικό φτιάχτηκαν όλοι αυτοί. Δεν διαφέρουν σε τίποτα με τους εκτελεστές. Απλά φορούν κοστούμια χωρίς να κρατούν οι ίδιοι τα όπλα. 

Η εξουσία που τους δόθηκε χρησιμοποιείται με τον χειρότερο τρόπο. Η απώλεια εκατομμυρίων ψυχών είναι μέρος του σχεδίου. Η ιστορία κάθε φορά γράφεται με αίμα και η ελευθερία γίνεται προνόμιο για τους λίγους εκλεκτούς. 

Κοιτώ ψηλά και απολογούμαι στο Θεό γιατί Εκείνος μας έπλασε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Του». Πόσο απογοητευμένος πρέπει να είναι για το δημιούργημά του; 

Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων εκείνων που με τόση ευκολία θυσιάζουν αξίες, ήθος, συναισθήματα, δικαιοσύνη σε ένα πρόσκαιρο παραλογισμό. Όπως κι αν ονομάζεται για τον καθένα! 

Τραγική διαπίστωση ότι αυτοί που προξενούν το κακό γνωρίζουν ότι η ανθρώπινη μνήμη διαγράφει πολύ εύκολα. Η ατιμωρησία ήταν και θα παραμείνει η κύρια αιτία της συνέχισης σε ένα δράμα που δεν έχει τελειωμό. 

Θέλω να φωνάξω δυνατά: «Ξυπνήστε! Δώστε ένα τέλος στη δύναμη των ανθρωποειδών. Η μάζα έχει τη δύναμη όχι η μειοψηφία. Όλα είναι ένα καλό μάρκετινγκ για να μένουμε ακίνητοι και εγκλωβισμένοι μέσα στο φόβο»!

Σήμερα είναι το Παρίσι, αύριο η Ρώμη, μεθαύριο η Αθήνα… 

Δεν έχει σημασία η γλώσσα, η ταυτότητα, το χρώμα. Εμείς επιλέγουμε τη λήθη και την απάθεια. Είναι η βολή μας που δεν θέλουμε να χάσουμε και η ανασφάλεια της απώλειας των κεκτημένων. 

Υπάρχουν δικαιολογίες που συγκλίνουν σε αυτή τη συμπεριφορά αλλά ως πότε θα μας καλύπτουν;  

Ευτυχώς ακόμη σε τούτη εδώ την άκρη της Γης, που λέγεται Ελλάδα έχει μείνει αλώβητη η αλληλεγγύη. Αξία που πρέπει να διατηρήσουμε ζωντανή και να την γιγαντώσουμε. 

Η ανθρωπότητα και ο καθένας μας ξεχωριστά οφείλει ένα μεγάλο συγνώμη σε όλες τις ανθρώπινες ψυχές που θυσιάζονται καθημερινά στο βωμό της δικής μας ελευθερίας. 

Δεν αρκεί το “Je suis Paris”! 

Εάν όλοι φωνάζαμε “Je suis homme”, τούτος ο κόσμος θα ήταν σίγουρα διαφορετικός!

 Συγγραφέας: Αφένδρα Τσιάκα - Φοιτήτρια Tabula Rasa