"Το Σταντ-απ του Παραλόγου…" του Μάνου Σφυράκη

…Η Ατλαντίδα βυθίστηκε! Ναι, το ξέρω ότι το ξέρετε, εγώ όμως το έμαθα χθες!

Τι ήθελα να πω όμως…; Βασικά κάτι άλλο σκεφτόμουν να σας πω αλλά θυμήθηκα ξανά την Ατλαντίδα εξαιτίας της αδερφής μου!

Η αδερφή μου είναι χαζή, κάθετε και διαβάζει ότι βλακεία μπορείτε να φανταστείτε. Ανάμεσα λοιπόν σ’ όλα αυτά που διαβάζει, ήταν και ένα περιοδικό για την Ατλαντίδα που έτυχε να πέσει στα χέρια μου. Λέει πως ο Ποσειδώνας τσατίστηκε με τους κατοίκους της και την βούλιαξε!

«Τι λες μωρέ» της λέω, «η Ατλαντίδα βυθίστηκε, άμα έμαθε ότι η Μέρκελ έβαλε φόρεμα λαχανί»!!! Έλεος δηλαδή, τι άλλο θα ακούσω θεέ μου!!!

Α! μου είπε και το κορυφαίο… οι επιστήμονες ισχυρίζονται λέει, πως η Ατλαντίδα μάλλον βρίσκετε κάτω από την Σαντορίνη. Ε, μετά από αυτό, δε ξέρω τι άλλο να πω…

Αχ! Τι θυμήθηκα…! Θέλω να πάω στην Σαντορίνη… ξανά! Είχα πάει πιο παλιά για να δω κάποιους συγγενείς, μαζί με την χαζή!

Παραλία όλη μέρα, ηλιοθεραπεία, γκομενάκια και δε συμμαζεύετε… Είχα βρει και παρέα και περνούσα καταπληκτικά! Μόνο σ’ ένα Beach Party δεν πέρασα πολύ καλά… όχι δεν έφταιγε η χαζή, ο Βαγγέλης έφταιγε!

Δεν πάω τον Βαγγέλη ούτε με σφαίρες, πως το λένε, πείραξες γκομενάκι, για μένα τελείωσες!

Τι έγινε; Πάει και χουφτώνει την Γωγώ ο σιχαμένος, κι εκείνη του χώνει μια σφαλιάρα, που άρχισε να με βλέπει τριπλό!

«Η Γωγώ μας το παίζει βαρύ πεπόνι» μου λέει κρατώντας το μάγουλο του. 

«Τα ήθελε το κωλαράκι σου Βαγγελάκο» του λέω.

Η Γωγώ ήταν μια όμορφη Σαντορινιά, η οποία εδώ που τα λέμε τα είχε τα πιασίματα της! Μεταξύ μας πρέπει να είχε κάποιο crush on me, ξέρετε, έρωτα, αχ έρωτα… το λέω γιατί εκείνο το βράδυ με πλησίασε και μου είπε:

«Δε νομίζεις πως τώρα η ώρα πέρασε»…

«Ναι, όντως», της απαντώ.

«Ξέρεις, μου λείπει ο σκύλος μου» συνεχίζει να μου λέει.

«Εγώ δεν έχω, αλλά κι εμένα θα μου έλειπε αν είχα». της απάντησα αυθόρμητα.

«Ο σκύλος μου κατούρησε το γείτονα χθες το απόγευμα»!

Τότε της χαμογελάω και την κοιτάζω με πάθος.

«Θέλω να πάω σπίτι μου» μου λέει και τότε κατάλαβα πόσο την είχα ζαλίσει με το παθιασμένο μου το βλέμμα!

Έτσι φύγαμε, πήγε αυτή στο σπίτι της κι εγώ στο δικό μου. Ξαφνικά βλέπω την χαζή την αδερφή μου να κάθεται στα σκαλοπάτια και να κρατάει το δάχτυλο της. Τι άλλο θέλει από μένα, αναρωτήθηκα, σίγουρα να μου σπάσει τα νεύρα με την βλακεία της!

 
«Τι κάνεις εδώ έξω»; την ρωτάω κάπως αγριεμένος, ενθυμούμενος ξανά τον Βαγγέλη.
«Με δάγκωσε πετρόψαρο»! μου λέει.

Όπως καταλάβατε άρχισε πάλι… η βλακεία πήγαινε σύννεφο!

«Ποιο πετρόψαρο ρε, αφού τα πετρόψαρα δε δαγκώνουν»!

«Και τότε τι ήταν καρχαρίας»; με ρώτησε με απορία.

«Ο καρχαρίας είναι επικίνδυνο ψάρι και το ξέρεις! Δεν ζουν εδώ, απ’ όσο ξέρω δηλαδή, κι αν σου είχε επιτεθεί, εγώ τώρα θα έκανα πάρτι»!

Αυτή αμέσως κατσούφιασε και σηκώθηκε να φύγει.

«Στάσου ρε που πας, σε πειράζω»! της λέω, μα εκείνη με κοίταξε με ένα πολύ σοβαρό ύφος.

 «Αλήθεια κρέμασα τώρα με αυτό που άκουσα» μου λέει.

«Αμάν μωρέ, μια πλάκα σου έκανα»! της λέω χαριτολογώντας.

«Είδες το επόμενο επεισόδιο του SHARK ATTACK στο Animal Planet;! Πως μπόρεσες»;;; μου λέει τσατισμένη.

«Συγγνώμη, αυτό σε πείραξε»; την ρωτάω

«Ναι, τι να με πείραζε, το πάρτι που θα έκανες; Χέστηκα, αφού ποτέ δεν με καλείς»!

Πραγματικά, με όλα αυτά έμεινα speechless,που λέμε!

Δε φταίει κανείς άλλος μόνο εγώ που κάθομαι και ασχολούμαι μαζί της και συγχύζομαι κάθε φορά!

Κοιτάξτε, επειδή κάτι ήθελα να σας πω εξαρχής αλλά δεν δύναμαι να θυμηθώ τι, θα σας πω το εξής: Δεν ξέρω αν η Ατλαντίδα βούλιαξε τελικά ή όχι, αν έφταιγε ο Ποσειδώνας ή το λαχανί της Μέρκελ ή αν βρίσκεται κάτω από την Σαντορίνη κι αν έχει πετρόψαρα εκεί, που δαγκώνουν δάχτυλα, γιατί το θέμα αυτό με αφήνει παντελώς αδιάφορο,  εκείνο που ξέρω είναι πως σιχαίνομαι το STAND UP COMEDY!!! Εκνευρίζομαι όταν μου λένε:
«Ρε συ, ανέβα να μας κάνεις να γελάσουμε»!

Σκέφτομαι: «Πάλι εγώ; Τόσοι χιλιάδες κωμικοί υπάρχουν, εγώ μόνο έχω τόση πέραση»;

Κοιτάξτε από την μία είναι καλό να είναι κανείς μοναδικός στο είδος του, από την άλλη όμως έχουμε και μια προσωπική ζωή βρε αδερφέ!
Οπότε ανεβάζω στην σκηνή τον κολλητό μου, ο οποίος μεταξύ μας είναι δευτεροκλασάτος, και που συνεχώς ψάχνεται…

Προτού λοιπόν ξεκινήσει, του φωνάζω: «Εεε, Μάρκο! Θα κάθομαι πίσω»… δείχνοντας του το μπαρ, όμως πάντα πριν καλά-καλά αρχίσει εγώ την κάνω, γιατί εδώ που τα λέμε, δεν είμαι και πολύ μεγάλος φαν της σαλάτας, ξέρετε, ντοματούλες, μαρουλάκια κι αν τύχουν κάνα δυο λεμονάκια, γιατί βλέπετε έχει ανέβει και η τιμή τους!

Ευτυχώς ο κολλητός μου δεν ενοχλείται γιατί ξέρει πόσο τον εκτιμώ! Κάθε φορά του λέω: «Ζηλεύουν το ταλέντο σου ρε! Αυτά που λες εκεί πάνω είναι για Χόλυγουντ, δε σε καταλαβαίνουν εδώ, έχουν στενό μυαλό»! και αμέσως ηρεμεί.

Όμως πραγματικά πείτε μου, εσάς τώρα τι σας ενδιαφέρει για τον κολλητό μου και κάθομαι και σας πρήζω;

Είμαι απαράδεκτος το ξέρω! Πάλι φλυάρησα… κι όμως αισθάνομαι πως κάτι ξεχνάω, κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει οπωσδήποτε να σας το πω…

Άντε μωρέ, να, τώρα θυμήθηκα τι ήθελα να σας πω από την αρχή:
«Καλό Καλοκαίρι παίδες»!

ΤΕΛΟΣ.

Συγγραφέας: Μάνις Σφυράκης - Φοιτητής Tabula Rasa