"Forever Alone" της Στρατονίκης Καλφοπούλου

Με ρώτησε προχθές η πεντάχρονη ανιψιά μου τι είναι το σεξ. Αναρωτήθηκα για λίγο κι ύστερα θυμήθηκα πως πρέπει να αλλάξω στρώμα που το χάλασα προχθές πηδώντας… για να φτάσω μια αράχνη στο ταβάνι. Γιατί στο σπίτι μου, οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί  που μπαίνουν σε διαδικασία αναπαραγωγής είναι τα ζωύφια. Βρήκε άνθρωπο, το καημένο, να ρωτήσει… Εμένα! Που η τελευταία φορά, που σήκωσα τα πόδια μου ήταν για να κυκλοφορήσει το αίμα, μετά από 5 ώρες περπάτημα στην Ερμού στις εκπτώσεις. Αφήστε τα… δράμα… 

«Γιατί δε ρωτάς τη μάμα σου αγαπούλα μου, να σου πει;» Τη ρωτάω.  

«Η μαμά, δεν μπορεί τώρα, έχει πονοκέφαλο» μου λέει «το άκουσα που το έλεγε στο μπαμπά.» 

Καταλάβατε; Όσες έχουν άνδρα, έχουν πονοκέφαλο κι όσες δεν έχουν πονοκέφαλο, δεν έχουν άνδρα. Αυτά είναι τα πραγματικά μυστήρια της φύσης! Και μαζί με τα μυστήρια της φύσης, έρχεται να προστεθεί και το σύμπαν, που όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι μας, πάντα το σύμπαν…! 

Έτσι λοιπόν όπως το σύμπαν…, όπου και να πάω, όπου και να κοιτάξω, υπάρχει και κάτι, να μου θυμίζει πόσο «Forever alone» είμαι σε αυτήν την άπονη ζωή, που με πέταξε στου κρεβατιού την άκρη. Σε άδειο λεωφορείο βρίσκομαι; Θα έρθει το κεραυνοβολημένο ζευγαράκι μες στα σιρόπια να κάτσει μπροστά μου. Στο δρόμο βρίσκομαι; Άλλοι κεραυνοβολημένοι θα σταθούν μπροστά μου για να ζήσουν τον έρωτά τους. 

Στο σούπερ μάρκετ;  Θα χαζολογάνε ακριβώς μπροστά από το συγκεκριμένο λάδι που θέλω να ψωνίσω. Το αγνό παρθένο ελαιόλαδο! ΕΛΕΟΣ! Την άλλη φορά στο μετρό, φιλιόντουσαν, με τέτοιο πάθος, όταν εκείνη έπρεπε να κατέβει Σύνταγμα, λες κι εκείνος θα συνέχιζε με την κόκκινη γραμμή για Τανγκανίκα. 

Σαρδανάπαλοι… Πρόστυχοι… Δεν αισχύνεστε, λέω εγώ… Στο πυρ το εξώτερο! Έτσι όπως είμαι  μες στα νεύρα, μπαίνω σε ένα κατάστημα εσωρούχων να χαζέψω μπας και ξεχαστώ. Εκεί που κρατώ το βαμβακερό βρακάκι στην ουρά για να πληρώσω και σκέφτομαι πόσο ζουζουνιάρικα είναι αυτά τα ροζ αρκουδάκια που το στολίζουν, έρχεται η άλλη με αέρα πορνοστάρ και αραδειάζει πάνω στο πάγκο του ταμείου, ότι πιο μικροσκοπικό διέθετε το κατάστημα. Από βινίλ μέχρι φτερά και πούπουλα.  

«Είναι κάποιο για δωράκι;» Ρωτάει η ταμίας.  

«Όλα! Μαζί με το περιεχόμενο εννοείται…» Της απαντάει η άλλη μες στο υπονοούμενο. 

Εντάξει κοπελιά το πιάσαμε… Ναι! Έχεις γκόμενο. Ναι. Το καταλάβαμε. Ναι. Τα μισά θα σου σκιστούν το βράδυ. Πάρε όμως τώρα τα πίπουλα και εξαφανίσου, γιατί τα νεύρα μου δεν είναι και πολύ καλά τις τελευταίες μέρες… τις τελευταίες βδομάδες… μήνες… τον τελευταίο καιρό τέλος πάντων. Δεν έχει σημασία! 

Παίρνω το βρακί και βγαίνω τρέχοντας από το κατάστημα. Τα μάτια μου κάνουν καρδούλες. Νιώθω μια ναυτία. Μια κρυάδα με διαπερνάει όσο βλέπω το.. χεράκι - χεράκι στους δρόμους. Ώσπου φτάνει στα αυτιά μου η γλυκιά αρμονία από φωνές και τσιρίδες. Δεν πιστεύω σε αυτό που ακούω. Ναι είναι καβγάς. Ναι. Ερωτευμένο ζευγαράκι τσακώνεται. Ναι. Μια αγάπη διαλύεται. Επιτέλους λίγο δράμα να ανασάνουμε βρε αδερφέ! Τι απερίγραπτη χαρά είναι τούτη;! Να 'ναι καλά τα παιδιά! Μου φτιάξανε τη διάθεση! 

Μπαίνω στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο, παίρνω το μεγαλύτερο μπολ προφιτερόλ που υπάρχει και γυρίζω σπίτι να πνίξω τον πόνο μου στη σοκολάτα. Σοκολάτα! Σοκολάτα είναι η λύση! Σοκολάτα είναι η απάντηση σε όλα! Την έχεις πάντα όποτε τη χρειάζεσαι, δεν σου το παίζει δύσκολη και δεν σου λέει ποτέ όχι! Σοκολάτα!

Συγγραφέας: Στρατονίκη Καλφοπούλου - Φοιτήτρια Tabula Rasa