"Η επίσκεψη" του Βασίλειου Δελή - Μέρος α

Περπάτησε με μεγάλη αλαζονεία ανάμεσα στους τέσσερις φύλακες και στάθηκε μπροστά στην πόρτα. Η αναπνοή του είχε τη δυσοσμία του αλκοόλ και το αριστερό του χέρι κρατούσε το τρόπαιο ενός άδειου μπουκαλιού. Πληκτρολόγησε τον εξαψήφιο κωδικό και εισήλθε στο διαμέρισμά του. Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσω του. Το δεξί του χέρι έψαξε στον τοίχο πίσω του και μετά από λίγο ένα αμυδρό φως έκανε το δωμάτιο πιο ορατό.

Ήταν μια μεγάλη σοφίτα με χοντρές τζαμαρίες. Δύο από αυτές είχαν σημάδια που έμοιαζαν με πυροβολισμούς, αποδεικνύοντας έτσι τα αλεξίσφαιρα χαρακτηριστικά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η διακόσμηση της μίνιμαλ. Στο καθιστικό ένας καναπές, μια πολυθρόνα, μια τηλεόραση και ένα μικρό τραπέζι μπροστά από τον καναπέ. Στην πίσω πλευρά του καναπέ ένα κόκκινο χαλί που οδηγούσε στην πόρτα και στην αριστερή του πλευρά ήταν τοποθετημένο ένα γυάλινο τραπέζι με πολλά μπουκάλια ρούμι, μπέρμπον και τζιν. Μια φορητή μεταλλική κρεμάστρα με πολλά κοστούμια και πουκάμισα του ίδιου χρώματος στεκόταν μεταξύ του πίσω μέρους της πολυθρόνας και του γυάλινου τοίχου. Οι εσωτερικοί τοίχοι είχαν μετατραπεί σε μια παράξενη βιβλιοθήκη, καθότι υπήρχαν κρεμασμένα πάνω τους μια ποικιλία όπλων και σπαθιών.

Πήγε στον καναπέ βγάζοντας το σακάκι του. Όταν έβγαλε και το πουκάμισό του, εμφανίστηκαν πολύχρωμα τατουάζ στο σώμα του. Ένα ψάρι Koi στο αριστερό του χέρι, άνθη κερασιού στο δεξί. Ένας σαμουράι διακοσμούσε το στήθος του και στην πλάτη του, απεικονίζονταν ένας δράκος και ένας φοίνικας. Πήρε το τηλεχειριστήριο από το τραπέζι μπροστά από τον καναπέ και έκλεισε το φως. Η σοφίτα δεν πνίγηκε στο σκοτάδι. Μικρές πηγές φωτός προέρχονταν από τα φώτα των κοντινών κτηρίων και των χώρων διαφήμισης. Σηκώθηκε για να σερβίρει στον εαυτό του ένα μισογεμάτο ποτήρι τζιν. Στη συνέχεια ξάπλωσε στον καναπέ και έκλεισε τα μάτια του.

Άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και πήρε μια βαθιά αναπνοή σαν να είχε μείνει για πολύ ώρα κάτω από το νερό και οι πνεύμονές του δεν άντεχαν άλλο. Ένιωθε λίγο αποπροσανατολισμένος και άρπαξε το κινητό του τηλέφωνο για να ελέγξει την ώρα. Διεπίστωσε ότι είχε κοιμηθεί για περισσότερο από δυο τέταρτα. Έκλεισε ξανά τα μάτια του, εκπνέοντας, αισθανόμενος μια ικανοποίηση ότι ήταν μόνο ένα κακό όνειρο. Το δεξί του χέρι έψαξε την επιφάνεια του τραπεζιού αναζητώντας τα τσιγάρα και έναν αναπτήρα, αλλά βρήκε μόνο το πρώτο. Σηκώθηκε και περπάτησε αργά μέχρι την κουζίνα πίσω από τον μισό τοίχο. Με το τσιγάρο στο στόμα του, κατευθύνθηκε προς το τραπέζι που ήταν γεμάτο από πεταμένα αντικείμενα. Προσωπικά πράγματα, συμβόλαια, φυλλάδια, δύο κινητά τηλέφωνα, χάρτες, όλα σε απόλυτη αταξία. Έψαξε για λίγα λεπτά στα τυφλά μέχρι να βρει έναν χρυσό αναπτήρα Zippo.

Ένας ήχος από την άλλη αίθουσα υπέπεσε στην προσοχή του. Δεν ήταν απότομος ή συνεχής, αλλά είχε ακουστεί εύκολα μέσα στην απόλυτη σιωπή. Επέστρεψε στο σαλόνι και καθώς τα μάτια του είχαν προσαρμοστεί εν μέρει στο σκοτάδι, σάρωσε γρήγορα το δωμάτιο. Οι προσπάθειές του ήταν άκαρπες και δεν έδωσε επιπλέον προσοχή. Στάθηκε μπροστά στο αλεξίσφαιρο τζάμι, κοίταξε τον χωρίς αστέρια νυχτερινό ουρανό και χρησιμοποίησε τον αναπτήρα για να ανάψει το τσιγάρο. Εμφανίστηκε η αντανάκλαση ενός μεσήλικου, φαλακρού ανθρώπου. Η ματιά του συγκεντρώθηκε στο τζάμι και ο αναπτήρας παρέμεινε να καίει για αρκετή ώρα. Δεν ήταν για το δικό του πορτρέτο, αλλά για εκείνο που στεκόταν πίσω του, γιατί μπορούσε να δει καθαρά, στην αντανάκλαση του γυαλιού, μια σιωπηλή φιγούρα δίπλα στην πόρτα.

Δεν έκανε την παραμικρή κίνηση πριν τελειώσει το τσιγάρο, ούτε ο εισβολέας. Περπάτησε στο καναπέ και έσβησε το τσιγάρο σε ένα τασάκι στο τραπέζι. Στη συνέχεια, πήρε το τηλεχειριστήριο και το δωμάτιο απέκτησε ξανά ένα αμυδρό φως. Τώρα μπορούσε να δει την φιγούρα πιο καθαρά, αν και τα χαρακτηριστικά της ήταν κρυμμένα. Ήταν καλυμμένος με μαύρα από τα παπούτσια μέχρι τα μακριά μαλλιά του, τα οποία έπεφταν μπροστά στο μέτωπό του. Ένα μαντήλι κάλυπτε το πρόσωπό του από τη μύτη και κάτω και ένα μακρύ μαύρο δερμάτινο παλτό ήταν η τελική πινελιά στην γκαρνταρόμπα του.

Ο άνθρωπος με τα τατουάζ παρέμεινε σιωπηλός, αλλά δεν οφειλόταν στο φόβο. Παρατηρούσε τον εχθρό του από κοντά, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, προσπαθώντας να αναγνωρίσει κάτι σε αυτόν, κάτι που θα πρόδιδε τον λόγο πίσω από αυτή την αυθάδεια, αυτή την εισβολή. Ήταν σίγουρος ότι τα βλέμματά τους συναντιόντουσαν για πρώτη φορά, αλλά δεν ήταν σε θέση να το διακρίνει, διότι τα μακριά μαλλιά λειτουργούσαν ως αδιαπέραστο τείχος. Ωστόσο, η ένταση μεταξύ τους αυξανόταν γρήγορα και αυτές οι στιγμές πριν από την τελική έκρηξη ήταν μόνο η ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Η στάση του ένοικου ήταν ένα αμάλγαμα ειρήνης και θυμού. Ήταν χαλαρός, μετά την αρχική έκπληξη, αλλά ο μύες του προσώπου του απέδιδαν ένα ζοφερό τόνο και έθεταν μια άμεση ερώτηση στον εισβολέα για το ποιος ήταν και μια απειλή ότι αυτό δεν θα λαμβανόταν ελαφρά την καρδία.

Ήπιε δύο γουλιές τζιν, ενώ περίμενε μια απάντηση ή οποιοδήποτε σημάδι από τον ξένο. Ο τελευταίος παρέμεινε σιωπηλός και ακίνητος σαν να ήταν ήδη νεκρός σε όρθια θέση. Ανέπνεε μόνο βαριά, αφήνοντας τις προθέσεις του να παραμένουν ένα μυστήριο, ένα καλά φυλαγμένο μυστικό. Ήταν σαν να μην ενδιαφέρεται καθόλου για τα μηνύματα που λάμβανε από τον άλλον. Στο δεξί του χέρι αποκαλύφθηκε ένα πιστόλι με σιγαστήρα.

Ο ένοικος χαμογέλασε. Είχε υπάρξει σε χειρότερες καταστάσεις από αυτή και σίγουρα ένα όπλο δεν θα τον εκφοβίζε. Η πρόθεση του εισβολέα είχε αποκαλυφθεί, αλλά ο ίδιος δεν εκπλησσόταν. Δεν ήταν ο πρώτος που απειλούσε τη ζωή του, αλλά θα είχε την ίδια μοίρα με τους προκατόχους του. Άδειασε το ποτήρι του και το πέταξε με δύναμη πάνω στο τραπέζι. Και τα δύο τζάμια έγιναν θρύψαλα και τα μάτια του άρχισαν να φλέγονται με το μίσος.

Σε απάντηση αυτής της πράξης βίας, η μαυροντυμένη φιγούρα παρέμεινε εκνευριστικά ακίνητη, χωρίς την παραμικρή έκφραση, σαν ένα φάντασμα που δεν έδινε προσοχή στις θνητές ιδιοτροπίες. Παρακολουθούσε μόνο τον αντίπαλό του καθώς άρχιζε να τρέχει προς τον τοίχο με τα όπλα. Σήκωσε το δεξί του χέρι και τον πυροβόλησε δύο φορές. Οι σφαίρες δεν τον τραυμάτισαν καθόλου - μάλλον, τον προειδοποίησαν να μην πάρει ένα από τα όπλα.

Ο άνθρωπος με τα τατουάζ σταμάτησε και είδε τη σιωπηλή φιγούρα. Αν ο θάνατος ήταν αυτό που αναζητούσε, τότε γιατί ήταν ακόμα ζωντανός; Σίγουρα, δεν ήταν στις προθέσεις του οποιαδήποτε συζήτηση. Αυτή η ασάφεια τον εξόργιζε καθώς το πρόσωπό του είχε τώρα τα χαρακτηριστικά ενός τραυματισμένου, μανιακού ζώου που επιθυμούσε να χυμήξει. Χτύπησε τα χέρια του μεταξύ τους και, σε αυτή την ανοιχτή πρόκληση, απαίτησε μια απάντηση.

Το μαύρο άγαλμα επιτέλους κινήθηκε. Κρατώντας το όπλο με το δεξί του χέρι, χτύπησε δυο φορές το στήθος του. Ο ένοικος τον κοίταξε καχύποπτα, διότι για μια στιγμή δεν μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει τη χειρονομία του αντιπάλου του. Σαφώς, δεν ήταν μια χειρονομία γνωστή στο οργανωμένο έγκλημα. Θα τη γνώριζε. Η χειρονομία επαναλήφθηκε και έπειτα κοίταξε το δικό του στήθος. Ώστε, αυτό θα ήταν το όπλο της επιλογής του. Πήγε προς τα σπαθιά και πήρε ένα Katana. Το έπιασε σφιχτά με τα δύο του χέρια και αισθάνθηκε αρκετά σίγουρος. Έπειτα, περίμενε την απάντηση του εισβολέα. Ο τελευταίος άφησε το όπλο από το χέρι του και έβγαλε το δερμάτινο παλτό του. Στη συνέχεια, τα χέρια του ξεθηκάρωσαν δύο μεγάλα οδοντωτά μαχαίρια από την πίσω πλευρά της μέσης του.

Οι μονομάχοι άρχισαν να περπατούν στο σαλόνι, κρατώντας πάντα απόσταση μεταξύ τους. Και οι δύο προσπαθούσαν να παρατηρήσουν τον αντίπαλό τους για οποιαδήποτε αδύναμα σημεία, περιμένοντας τον σωστό χρόνο να χτυπήσουν. Όταν ο καναπές βρέθηκε ανάμεσα τους, ο χειριστής των μαχαιριών έβγαλε μια φωτογραφία από την τσέπη του μαύρου πουκάμισού του και την έριξε στον καναπέ. Ο αντίπαλός του ήταν περίεργος. Ίσως αυτή η κιτρινισμένη, μερικώς σχισμένη φωτογραφία θα μπορούσε να αποκαλύψει τους λόγους αυτής της απόπειρας δολοφονίας καθώς επίσης και την ταυτότητα του δράστη.

Ακολουθεί Μερός β

Συγγραφέας: Βασίλειος Δελής - Σπουδαστής Tabula Rasa