"Μέσα σου" της Ευαγγελίας Θεοδωρίδου - Μέρος β

Όσο πύκνωναν οι ομιλίες τόσο πιο δύσκολη γίνονταν η κίνηση του δωματίου. Έτσι όπως ήταν ακουμπισμένη πάνω του, ένιωσε ένα αδύναμο, ''απελπισμένο'' θα μπορούσε να πει χτύπημα. Και μετά ησυχία. Τίποτα. Ο μονότονος ήχος ενός μηχανήματος που σφύριζε εκεί έξω έστελνε άσχημα προμηνύματα. Από το σημείο που στέκονταν, το αυτί της έπιανε τις τελευταίες νότες ενός βαλς που έσβηνε, δίνοντας ένα δραματικό τόνο στη στιγμή.

«Οι ενδείξεις στο μόνιτορ δεν είναι καλές γιατρέ».

«Κοντεύω να σταματήσω τη διαφυγή».

Η φωνή του Δρ. Φίλλερ ήταν ήρεμη και απαλή, όπως πάντα. Γιατί έτσι έπρεπε να είναι. Γιατί αυτός που χειρουργούσε δεν έπρεπε να τα χάσει. Δεν έπρεπε να αγχωθεί. Δεν είχε το δικαίωμα να πανικοβληθεί και να αφήσει ένα μηχάνημα να αποφασίσει για αυτόν. Γιατί αυτός κρατούσε αυτή τη στιγμή στα χέρια του τη ζωή κάποιου.  Κρατούσε τη ζωή του...

Μια στιγμή! Δεν μπορεί! Δεν είναι δυνατόν!

Ο Δρ. Φίλλερ βρίσκονταν εκεί έξω; Για αυτό της είχε φανεί γνώριμη η φωνή που είχε ακούσει. Μα αν ο γιατρός τους ήταν εδώ, αυτό σήμαινε ότι...

Το τελευταίο κομμάτι του παζλ μπήκε στη θέση του. Η αγαπημένη μουσική που μόλις είχε σταματήσει, ο γιατρός που τους παρακολουθούσε τα τελευταία πέντε χρόνια, η στιγμή που μεταφέρθηκε εδώ. Όλα ταίριαζαν. Έκλεισε τα βλέφαρά της για λίγο και τα άνοιξε αργά. Αυτή τη φορά έβλεπε το χώρο διαφορετικά. Τον έβλεπε με τα μάτια της καρδιάς.

Αναγνώρισε το σχήμα, θυμήθηκε το χτύπο. Άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε με τρυφερότητα το τοίχωμα, το οποίο άρχιζε να αλλάζει μορφή και χρώμα. Γινόταν πιο  μαλακό, πιο θολό και το βαθύ κόκκινο χρώμα ξεθώριαζε. Έχανε τη λάμψη του και μεταμορφωνόταν σε κάτι άχρωμο και θαμπό. Κάτι συνέβαινε. Και δεν ήτανε καλό.

«Ανακοπή!»

Η φωνή του γιατρού την έβγαλε από τις σκέψεις της.

Όχι! Αυτό δεν μπορούσε να γίνει! Δεν έπρεπε να γίνει! Της είχε υποσχεθεί ότι δε θα την άφηνε ποτέ. Η φωνή της έσπασε και τα δάκρυα που έτρεχαν σα βροχή στάλαζαν γύρω της.

«Μη φύγεις!» φώναξε. «Σε παρακαλώ, γύρισε πίσω! Γύρισε σε μένα!»

Άρχισε να τριγυρίζει βιαστικά μέσα στο δωμάτιο. Δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή της. Έπρεπε  να κάνει κάτι. Τα μαλλιά της έπεφταν ανακατεμένα στο χλωμό πρόσωπό της. Τα έκανε πέρα με μανία.

«Άουτς!»

Μια κραυγή πόνου της ξέφυγε.

Κάποιες τούφες της είχανε μπλεχτεί στη χρυσή αλυσίδα που στόλιζε το λαιμό της. Το βλέμμα της πήγε ενστικτωδώς στο κλειδί που κρέμονταν σε αυτήν. Μια σκέψη άρχισε να παίρνει σχήμα στο μυαλό της.

«Είναι δυνατόν να είναι τόσο απλό;» αναρωτήθηκε.

Δεν είχε τίποτα να χάσει. Με γρήγορες κινήσεις έβγαλε την αλυσίδα και πλησίασε προς την πόρτα που είχε συναντήσει νωρίτερα. Την έκλεισε απαλά και έβαλε το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Ταίριαζε. Με μια αποφασιστική κίνηση το γύρισε. Ο ήχος που ακούστηκε όταν κλείδωσε η πόρτα, έφτασε σα μουσική στα αυτιά της. Το κλειδί αποσπάστηκε από το μενταγιόν και έμεινε εκεί. Από την αλυσίδα που κρατούσε ακόμα στο χέρι της, κρεμόταν τώρα μόνο η καρδιά.

Και τότε το ένιωσε. Κάποιος τη σκούντηξε απαλά, τόσο απαλά που δεν ήταν σίγουρη ότι το είχε αισθανθεί. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Και έγινε ξανά. Πιο έντονα αυτή τη φορά. Και ξανά...και ξανά. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά. Ο χτύπος δεν ήταν αργός, ασθενικός, βασανιστικός. Ήταν γρήγορος, δυνατός, σταθερός, σαν περήφανο άλογο που κάλπαζε κόντρα στον άνεμο. Τα χρώματα γύρω της άρχισαν να γίνονται πιο ζωηρά. Έπαιρναν ξανά ζωή.

Ο κάθε χτύπος την πήγαινε πέρα δώθε αλλά δεν την ένοιαζε. Ένιωθε ευτυχισμένη. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε σε αυτή τη ρυθμική κίνηση. Ήταν το πιο όμορφο νανούρισμα. Με τα χέρια της χάιδευε τη ζωντανή επιφάνεια και ψιθύριζε λόγια αγάπης.

«Σ΄ αγαπάω».

«Και εγώ σ΄ αγαπάω γλυκιά μου».

Η ταραχή της ήταν τόσο μεγάλη που λίγο έλειψε να τσακιστεί από την καρέκλα, όταν άκουσε τη φωνή του Δρ. Φίλλερ. Με την έκπληξη ζωγραφισμένη στα μάτια της γύρισε και αντίκρισε το κουρασμένο αλλά χαμογελαστό πρόσωπό του. Τα είχε εντελώς χαμένα. Κοίταξε γύρω της. Ο ήλιος έλουζε με τα χρώματα του δειλινού τους λευκούς τοίχους της αίθουσας αναμονής. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά λεπτά μέχρι να καταλάβει ότι όλα αυτά ήταν απλά ένα όνειρο.

«Η καρδιά λειτουργεί κανονικά» την ενημέρωσε χωρίς καθυστέρηση. «Η επέμβαση πήγε πολύ καλά. Μένει τώρα να περιμένουμε».

Οι μέρες της ανάρρωσης πέρασαν γρήγορα. Η ανάμνηση όμως εκείνου του ονείρου την κυνηγούσε ακόμη. Δεν ήξερε πού σταματούσε το όνειρο και πού ξεκινούσε η πραγματικότητα.

«Τι σκέφτεσαι;»

Η φωνή του, αυτή η φωνή που τόσο λάτρευε, έφτασε σα χάδι στα αυτιά της. Ήταν ξαπλωμένη δίπλα του στο κρεβάτι και τα δάχτυλά της άγγιζαν την ουλή στο στήθος του.

«Ένα παράξενο όνειρο που είδα πριν καιρό».

«Θέλεις να σου πω εγώ κάτι που είναι πραγματικά παράξενο;»

«Αμέ!»

Βολεύτηκε καλύτερα στη ζεστή αγκαλιά του και περίμενε. Το βλέμμα του, όταν άρχισε να μιλάει, ήταν απόμακρο, σα να ταξίδευε σε κάποιο μέρος, όπου εκείνη δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει.

«Ο γιατρός μού είπε ότι κάποια στιγμή, την ώρα της επέμβασης, λίγο προτού ολοκληρώσει τη συρραφή της βαλβίδας, είχε μια ανεξέλεγκτη αιμορραγία. Η καρδιά μου σταμάτησε και εγώ ''έφευγα''. Κάτι όμως έγινε τότε και ''ξαναγύρισα''. Δεν μπορεί να το εξηγήσει επιστημονικώς αλλά εγώ νομίζω πως ξέρω».

Βύθισε το πρόσωπό του μέσα στο χείμαρρο των χρυσοκόκκινων μαλλιών της που ήταν απλωμένα σαν ηλιαχτίδες πάνω του. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεστόμισε αυτό που η ίδια γνώριζε ήδη.

«Αυτό που με γύρισε πίσω ήσουν ΕΣΥ. Ήταν η φωνή σου που μου φώναζε να γυρίσω πίσω. Και εγώ το έκανα. Γύρισα πίσω. Γύρισα σε σένα. Περίεργο ε;».

Τα γαλάζια μάτια της ήταν καρφωμένα πάνω του ενώ το χέρι της έσφιγγε με δύναμη το μενταγιόν που κρέμονταν στο λαιμό της. Από τη θέση που βρίσκονταν μπορούσε να ακούσει το ρυθμικό, γρήγορο χτύπο της καρδιάς του. Και αυτό μόνο είχε σημασία. Ποιος νοιάζονταν αν αυτό που έζησε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα; Όχι αυτή πάντως.

«Πράγματι. Πολύ περίεργο» αποκρίθηκε απαλά και κούρνιασε ακόμα πιο κοντά του.

«Αλήθεια...» η φωνή του είχε γίνει ένας ψίθυρος έτσι όπως είχε σκύψει και τα χείλη του είχαν πλησιάσει τα δικά της, «...πού ήσουν εσύ κατά τη διάρκεια του χειρουργείου;».

«Μα εκεί που μ΄ άφησες. Στην καρδιά σου».

Συγγραφέας: Ευαγγελία Θεοδωρίδου - Σπουδάστρια Tabula Rasa