"Σακούλα θέλετε παρακαλώ;" της Αφροδίτης Αλεξοπούλου

Στην Ελλάδα του σήμερα ο καθένας έχει να αντιμετωπίσει το δικό του γολγοθά και να ανταπεξέλθει επάξια αν θέλει να επιβιώσει. Εύρεση εργασίας, διαχείριση πενιχρών εισοδημάτων, απλήρωτοι λογαριασμοί, ενοίκια, φόροι, απομάκρυνση ανθρώπων μεταξύ τους, ηθική παρακμή και ο κατάλογος δεν έχει τέλος... Και όμως ο καθένας δίνει τον δικό του καθημερινό αγώνα επιβίωσης και όλοι πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Πρέπει να τα καταφέρουμε.

Ο καθένας προσπαθεί να περιορίσει τα περιττά θέλοντας να ανταπεξέλθει στην οικονομική δυσπραγία του. Κομμένες οι καθημερινές διασκεδάσεις, οι συχνές αγορές ρούχων και καλλυντικών, οι εκδρομές και τα ταξίδια. Και πάλι το πορτοφόλι παραμένει άδειο ή το περιεχόμενο του περιορισμένο. Το μόνο που δεν μπορούμε να κόψουμε είναι το σούπερ μάρκετ.

Σούπερ μάρκετ... αναγκαίο κακό. Η μόνη επιχείρηση που κερδοφορεί εν καιρω κρίσης. Ποιος θα σταματήσει την κατανάλωση αναγκαίων αγαθών όπως είναι το φαγητό; Τίθεται θέμα επιβίωσης. Και μπαίνοντας μέσα σε ένα σούπερ μάρκετ κρατώντας το καλαθάκι σου στο χέρι, νιώθεις πανίσχυρος. Έχεις τη δύναμη να πάρεις ότι θέλεις, να γυρίσεις τους φανταχτερούς διαδρόμους, με τα δελεαστικά προϊόντα τοποθετημένα προμελετημένα στο οπτικό σου πεδίο να σε καλούν να τα καταναλώσεις. Στην αρχή απλώνεις δειλά το χέρι σου, κρατάς το προϊόν, το κοιτάς, σκέφτεσαι αν το χρειάζεσαι και μετά αποφασιστικά το βάζεις στο καλάθι, νιώθωντας την ικανοποίηση ότι σου ανήκει, ακόμη και αν είναι περιττό, όπως ένα γλύκισμα. Η λίστα με τα ψώνια σου σπάνια συμπίπτει με το καλάθι σου. Μπαίνεις για ένα πράγμα και φτάνεις στο ταμείο με πολλαπλά. Σε συνεπαίρνει η μανία να καταναλώσεις! «Να πάρω και αυτό. Το χρειάζομαι» λες σιωπηρά στον εαυτό σου. Και όλη αυτή η μαγεία να γεμίζεις το μικρό καλάθι σου (δεν παίρνεις καρότσι μεγάλο γιατί δε θες να ψωνίσεις πολλά) χάνεται όταν φτάνεις στο ταμείο.

Απλώνεις τα «λάφυρα» σου στον ιμάντα του ταμείου περιμένοντας τη σειρά σου και στην αναμονή η χαρά σου εξανεμίζεται σιγά σιγά. Κοιτάς τις επιλογές σου και αρχίζεις και μετανιώνεις. Ξεκινάς να αφαιρείς κάποιες από αυτές. «Ας το αφήσω αυτό. Δε μου χρειάζεται τόσο. Θα το αγοράσω την επόμενη φορά» προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου. Κοιτάς τα χρήματα σου και προβληματίζεσαι αν θα σου φτάσουν. Η αρχική ευφορία που ένιωθες μπαίνοντας στο «ναό της κατανάλωσης» εξανεμίζεται και κυριεύεσαι από νευρικότητα. Τα έξοδα του μήνα, οι απλήρωτοι λογαριασμοί, ο πρωινός καυγάς στο λεωφορείο περνούν από το μυαλό σου και ο εκνευρισμός σου γίνεται αβάστακτος. Σε ενοχλεί ο μπροστινός που χαμογελά, η ουρά στο ταμείο που δεν προχωράει, η κυρία με το μωρό που κλαίει στο καρότσι πίσω σου και θέλεις να ξεσπάσεις. Να εξωτερικεύσεις όλα αυτά που σε πνίγουν, να βρεις τη γαλήνη μέσα σου αλλά που θα βρεις το δίκαιο σου; Ποιος θα σε καταλάβει; Νιώθεις μόνος στο τιμόνι της ζωής. Και όμως δεν είσαι φίλε μου. Όλοι περνούν τα ίδια, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Ο καθένας με τη δική του αγωνία που η ψυχούλα του το ξέρει.

Φτάνει η σειρά σου. Η ταμίας σου χαμογελά. «Καλησπέρα σας. Σακούλα θέλετε παρακαλώ;» και θέλεις να της ορμήσεις. Άλλο και τούτο. Να πληρώνεις και τη σακούλα τώρα. Από παντού να τα αρπάξουν. Και καλά προστασία προς το περιβάλλον σου λένε λόγω υπερκατανάλωσης πλαστικού. Δεν σε ενοχλούν τα περιττά αγαθά που έχεις επιλέξει, αλλά το χρέος της σακούλας το θεωρείς θράσος και ξεσπάς. Είτε ουρλιάζεις αγανακτησμένος που χρεώνουν ότι θέλουν, είτε ειρωνεύεσαι την ταμία, είτε απλά σιωπάς αρνούμενος να πάρεις μια. Προσπαθούν να σε βάλουν σε καλούπια χρόνια τώρα. Να κατευθύνουν τις επιλογές σου. Τι θα καταναλώσεις, πως θα αμοίβεσαι, πόσα αντέχεις να πληρώνεις σε φόρους, αν επιτρέπεται να κάνεις όνειρα για το μέλλον. Και εσύ παθητικά να τα δέχεσαι χωρίς να αντιδράς ή πως να αντιδράσεις με τα θηρία που τα βάζουν μαζί σου;

Τα «θηρία» όμως δεν είναι ο συνάνθρωπός σου από τον οποίο έχεις απομακρυνθεί και κλείνεσαι στον εαυτό σου, ούτε η οικογένεια και οι φίλοι σου. Αυτοί είναι το στήριγμα σου. Η ζεστή αγκαλιά τους, η τρυφερή κουβέντα τους, το χαμόγελο τους. Μην απομακρύνεσαι από τους ανθρώπους γύρω σου και χάσεις και εσύ την ανθρωπιά σου. Όλοι τον ίδιο αγώνα επιβίωσης δίνουμε σε αυτούς που κατευθύνουν τις ζωές μας, τους γνωστούς άγνωστους που μας εξουσιάζουν. Και συνέχισε να κάνεις όνειρα και να θέτεις στόχους στη ζωή σου. Ποτέ δεν ξέρεις! Μπορείς να τα καταφέρεις! 

Συγγραφέας: Αφροδίτη Αλεξοπούλου - Σπουδάστρια Tabula Rasa