"Δεν πίστευε στην μαγεία. . . " της Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ

Η Δικαία νιώθει πολύ κουρασμένη τώρα τελευταία,  δουλεύει ασταμάτητα ακόμα και
Σαββατοκύριακα για να βγάλει επιπλέον χρήματα τα οποία εξανεμίζονται με το που πληρώνεται.  Οι ανάγκες των δυο παιδιών της και το δάνειο του σπιτιού είναι σαν ένα αχόρταγο τέρας που όσα και να το ταΐζεις, αυτό τα καταπίνει αμάσητα και ζητάει και άλλα. Αυτή η συνεχής και άνιση πάλη την έχει αποστραγγίσει και ψυχικά και μη νιώθοντας καμία χαρά στη ζωή της, έχει φθάσει στα όρια της κατάθλιψης.

Η Δήμητρα, γειτόνισσα και καλή της φίλη, μόλις κέρδισε ένα σε ένα ραδιοφωνικό διαγωνισμό ένα δείπνο σε ένα πολυτελές, βραβευμένο με τρία αστέρια Μισελέν εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας. Σκέφτηκε αμέσως να πάρει την Δικαία, ώστε να της χαρίσει μια αξέχαστη βραδιά και να την βγάλει από το λούκι που έχει πέσει μέσα, να την κατεβάσει από την ρόδα που τρέχει, σαν το χαμστεράκι, τα τελευταία τρία χρόνια που έχει απομείνει μόνη της.

-Δεν έχω τίποτα να βάλω, προσπάθησε να αποφύγει την πρόσκληση.  Δεν έχω την διάθεση. Θα είναι πολύ κυριλέ, δεν θα νιώθω άνετα.

-Δεν θέλω δικαιολογίες. Θα σου δανείσω εγώ το φόρεμα. Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι, θα είμαι εγώ μαζί σου, θα περάσουμε χάρμα!

Το εστιατόριο στεγαζόταν σε ένα αναπαλαιωμένο αρχοντικό.  Δύο μαρμάρινες ημικυκλικές σκάλες οδηγούσαν στο χώρο υποδοχής και τα δωμάτια ήταν διατεταγμένα γύρω από το κεντρικό χολ με ένα τεράστιο πιάνο με ουρά. Όμορφη, χαλαρή, κλασσική μουσική διαχεόταν σε όλους τους χώρους από το μαύρο πιάνο. Κάθε δωμάτιο είχε ψιλόλιγνες μπαλκονόπορτες και ένα κεντρικό τραπέζι στρωμένο με λουλούδια,  φίνες πορσελάνες και κρύσταλλα. Το δείπνο ήταν μια γαστρονομική πανδαισία με είκοσι διαδοχικά πιάτα. Το σέρβις εξαιρετικό αλλά και πολύ διακριτικό.  Η όλη εμπειρία ήταν ονειρική και μαγευτική.

Η Δικαία δεν πίστευε ότι η μαγεία των αισθήσεων και των γεύσεων θα την έκανε να νιώσει έτσι.  Λύθηκε εντελώς, χαλάρωσε.  Ένιωσε ξεκούραστη,  ξένοιαστη με την παρέα της Δήμητρας, γέλασε και διασκέδασε με την ψυχή της. Ξέχασε τα βάσανα και τα προβλήματα της για λίγο και γεύτηκε την ωραία, γλυκιά και νόστιμη πλευρά της ζωής, πράγμα που είχε ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό.

Αυτό δείπνο της αναπτέρωσε το ηθικό της. Ήταν ένα φωτεινό διάλειμμα στην ανιαρή, κουραστική και καταθλιπτική ζωή της. Συνειδητοποίησε ότι χωρίς καθόλου χαρά δεν θα μπορούσε συνεχίσει την διαδρομή της ζωής της. Έκανε λάθος που προσπαθούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της δουλειάς της, στις ανάγκες των παιδιών της, στις δυσκολίες της ζωής τους, χωρίς να φροντίζει και τον εαυτό της. Άδειαζε συνεχώς της μπαταρίες της χωρίς ποτέ να τις γεμίζει. Γι’ αυτό ένιωθε κουρασμένη και «άδεια» μονίμως. Πρέπει να φροντίζει και την ίδια αλλιώς δεν θα τα βγάλει πέρα. Ακόμα και ο Χριστός στην διαδρομή του στον Γολγοθά, καθώς ανέβαινε σταματούσε για να ξεκουραστεί, για να βρει την δύναμη να συνεχίσει να κουβαλά τον Σταυρό του.

Όπως στα αεροπλάνα, αν πέσουν οι μάσκες οξυγόνου, πρέπει οι γονείς οι ίδιοι να τις φορέσουν και μετά να φροντίσουν να τις φορέσουν και τα παιδιά τους, γιατί ποιος θα τα φροντίσει αν αυτοί χάσουν τις αισθήσεις τους;

Θα πρέπει να φροντίζει πρώτα τον εαυτό της ώστε να είναι καλά ώστε να είναι σε θέση να φροντίσει για τα υπόλοιπα. Αυτό έκανε λάθος τόσο καιρό. Νόμιζε ότι ήταν εγωιστικό να σκέφτεται ή να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Εντελώς λάθος νοοτροπία.

Αυτό το μαγικό σχεδόν δείπνο, αυτή η μαγεία των αισθήσεων μέσω της υψηλής γαστρονομίας, αποτέλεσε το εφαλτήριο για να αλλάξει η αντίληψη του « φροντίζω» στην ζωή της.

Συγγραφέας: Λαμ Θι Κιμ Φουνγκ – Σπουδάστρια Tabula Rasa