Τι είπαν; Μ’ έπιασαν. Μαλακίες! Τις γνωστές μαλακίες! Και η λύση; Τον σκοτώνουμε και τέλος. Υπάρχει διαφορά; Ναι, ρε! Γι’ αυτούς, ναι. Έχουν τον νόμο με το μέρος τους. Μόνο αυτό.
Αύριο την ίδια ώρα με μια ένεση θα τελειώσουν όλα. Κι όμως. Δεν τελειώσαμε. Το όνομά μου θα υπάρχει στις λίστες των χειρότερων δολοφόνων! Ενώ η δικιά τους δολοφονία θα ξεχαστεί πιο γρήγορα απ’ όσο φαντάζονται.
Τζον Μίλερ ο serrial killer που κρέμασε 19 γυναίκες!
Τις έβλεπες να χτυπιούνται σαν χταπόδια όσο η θηλιά έσφιγγε τον λαιμό τους. Και μετά γουρλώνοντας τα μάτια έκαναν τις τελευταίες κινήσεις με τα πόδια. Και μετάααα... Hσυχία. Ω, ναι, τελικά η ψυχή του ανθρώπου βγαίνει από τα πόδια, αφήνοντας πίσω του το γαμημένο σώμα που τη φιλοξενούσε.
Άδεια κουφάρια, κενά σαν τσουβάλια, αλλά τόσο όμορφα. Έβγαλα και φωτογραφίες. Έργα τέχνης. Νεκρή φύση σε όλο της το μεγαλείο.
(Κλείνει τα μάτια και κουνάει τα χέρια του σαν ν’ ακούει μια μελωδία)
Είμαι καλλιτέχνης! Εντάξει, όχι, για πολύ ακόμα. Ε, και; (γέλιο που σιγά σιγά μετατρέπεται σ’ ένα βουβό κλάμα) ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, (με κραυγή)
(σιωπή)
Ιπτάμενα κορμιά, ιπτάμενα σακιά… (το λέει τραγουδιστά με κλειστά μάτια)
Τι μπορεί να ξέρουν όλοι αυτοί; Ποτέ δεν άκουσαν. Ποιος είναι ο λόγος του δολοφόνου; Σουτ. Τσιμουδιά, μη μιλάς. Και αυτοί σκοτώνουν αράδα. Κάνουν πολέμους. Ξεκληρίζουν οικογένειες. Καταστρέφουν περιουσίες. Και σε βάζουν να σκοτώνεις μ’ επαίνους λέγοντας πως είσαι ήρωας κι ας είσαι ένα σκατοπιόνι σε μια στημένη σκακιέρα, σ’ ένα στημένο παιχνίδι, που εξυπηρετεί μόνο τα δικά τους συμφέροντα.
19 γυναίκες. (ένα μικρό αγκομαχητό) Ποιες ήταν και τι μου έκαναν; Ενδιαφέρθηκε κανείς; Ρώτησε; Κι, όμως 19 γυναίκες που με ξεφτίλισαν, με πρόδωσαν και μ’ έκλεψαν. Τι; Τον ανδρισμό μου! Την υπόληψή μου!
Τι έκανε η δικαιοσύνη όταν αναζήτησα τη βοήθειά της;
(σιωπή)
19… Δεν ήταν όλες… Υπήρξαν ανάμεσά τους και στελέχη της δικαιοσύνης (Σηκώσει τα χέρια και κουνάει τον δείκτη και το μεσαίο δάκτυλο σαν να βάζει αποσιωπητικά στη λέξη δικαιοσύνης), ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. (ειρωνικό γέλιο) Η πρώτη όμως ήταν! Η Τζέσικα. Αυτή η ρουφιάνα. Μ’ έβγαλε φωτογραφίες! Με τίτλο! Μ’ επικεφαλίδα! ‘Ο ανίκανος Τζον’, ‘ο μικρούλης Τζον’. Κι άλλα, κι άλλα…(κλείνοντας τα μάτια).
Πήραν όλες φωτογραφίες μου. Τις ανέβαζαν και τις κατέβαζαν στα social. Περπατούσα έξω. Με κοιτούσαν και γελούσαν. Όλοι! Και η δικαιοσύνη. Ω, ναι! Την είδα. Τη δικαστίνα που γελούσε. Και αυτή…(με παράπονο) Τα έβγαζα όλα από το μυαλό μου. Είπαν, ρε μ’ ακούτε; Μ’ ακούει κανείς; (φωνάζοντας)
Τώρα; Χμ…
Τώρα γελάω εγώ. Πήρα τη δικαιοσύνη στα χέρια μου. Άργησα να τις εντοπίσω όλες αλλά μετά την Τζέσικα είδα τι μπορούσα να κάνω. Δεν ήταν μόνο το σώμα της βλαμμένης αλλά και ένα έργο τέχνης. Κρέμονταν από μια τριχιά ένα ολόκληρο κορμί. Ασάλευτο. Σαν μαριονέτα. Μια μαριονέτα που έφτιαξα εγώ με τα ίδια μου τα χέρια.
Αυτός είναι ο καλλιτέχνης!
Μόνο αυτή ήταν ίσως δολοφονία. Δίκαιη; Όλες οι υπόλοιπες ήταν μέρος του έργου μου. Ω, ναι! Θα φύγω ως καλλιτέχνης και ως δολοφόνος. Στα δικά τους μόνο μάτια. Ε, και; Απέδειξα κιόλας την ανικανότητα της αστυνομίας να σταματήσουν τα εγκλήματα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν ήταν εγκλήματα αλλά ένα καλλιτέχνημα. Μια δημιουργία!
Ελπίζω οι φωτογραφίες των πτωμάτων να βρουν μια θέση στα μουσεία μοντέρνας τέχνης του κόσμου.
Για να θυμούνται το όνομά μου και το έργο μου!
Τζον Μίλερ ο καλλιτέχνης των πτωμάτων.
Μονολογεί στο κελί του ξέροντας πως τον ακούνε οι δυο δεσμοφύλακες που βρίσκονται έξω από αυτό. Η ώρα είναι 18:00 την Πέμπτη και αύριο θα τον σκοτώσουν μετά από την καταδίκη του για τη δολοφονία 19 γυναικών.
Συγγραφέας: Αλέξανδρος Ιβανίδης - Σπουδάστης Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου