αγκαλιασμένοι δίπλα στη γαλαζοπράσινη θάλασσα;
Θυμάσαι πόσο ερωτευμένοι ήμασταν;
Θυμάσαι που ξαφνικά σταμάτησες, έσκυψες και σήκωσες από την
χρυσαφένια αμμουδιά το πιο μεγάλο κοχύλι που είχα δει ποτέ μου;
«Για σένα», μου είπες απλά και μου το πρόσφερες.
Έτεινα το χέρι μου, το πήρα και το έκρυψα απαλά ανάμεσα στις χούφτες μου.
Έκλεισα για μια στιγμή τα μάτια μου κι ύστερα άνοιξα αργά – αργά τα χέρια μου και το κοίταξα.
«Είναι το πιο όμορφο δώρο που μου έχουν χαρίσει», σου είχα πει.
Σε κοίταξα τρυφερά και εσύ μου χαμογέλασες, με εκείνο το μεγάλο
χαμόγελό σου που πάντα με έκανε να λάμπω από ευτυχία.
«Θα σε προσέχω πάντα», μου ψιθύρισες γλυκά στο αυτί.
«Αυτό το κοχύλι, είναι μοναδικό, σαν την αγάπη μας».
Θυμάσαι; Όχι, δε θυμάσαι.
Δυο μέρες μετά, μου έδωσες τη χαριστική βολή.
Μου ζήτησες να χωρίσουμε και
χάθηκες μια για πάντα από τη ζωή μου.
Συγγραφέας: Άννα Ούρσουλα Χρόνη - Σπουδάστρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου