"Χαλασμένο κέρμα" της Μαρίας Κούτσου

Δεν ζητούσε τα πάντα.

Ζητούσε ακόμα περισσότερα.

Ένα δόσιμο, πέρα απ’ τα ανθρώπινα αποθέματα.

Μια ισορροπία πλαστή, συνεχώς να ταλαντεύεται, της έδινε το κάθε δικαίωμα να βάζει τον εαυτό της στη θέση του θύματος.

Κουφάρι πια, περιπλανιέται ένα σώμα που δεν μπορεί να αναγνωρίσει.

Στέγνωσε. Άδειασε.

Θα έπρεπε η πληρότητα να έχει επέλθει. Να βρίσκεται σε κάποιον τερματισμό, όποιος και να είναι αυτός.

Όχι.

Γιατί όλα αυτά που εκείνος πήρε, δεν της τα ζήτησε.

Μονάχη της θέλησε να του τα δώσει και τώρα ο εγωισμός της τα θέλει πίσω.

Είναι αλαζόνας και τίποτα δεν τον ευχαριστεί.

Κάποτε τον ευχαριστούσε ακόμα και ο πόνος της απουσίας.

Πλέον και αυτή η ένταση, ξεθώριασε. Αργά και αναπόφευκτα, όπως ο χρόνος.

Μένει να επιθυμεί έναν κύκλο φαύλο, να εκμηδενίζεται μέσα του.

Γνωρίζει. Η ματαιότητα αναιρεί την προσπάθεια.

Ίσως να μην τον αγάπησε ποτέ και απλά θέλησε να τον κατακτήσει.

Όπως την κατέκτησε εκείνος.

Δεν μπορούσε να δεχτεί πως μόνο ένας, είναι ο νικητής.

Ούτε πως, τελικά, δεν είναι μάχη.

«Η αγάπη αυτή είναι ανίκητη», σκέφτεται.

Ή μπορεί να ισχύει αυτό με την ελπίδα, που ψόφο δεν έχει.

Πλέον όμως, τίποτα δεν δίνει.

Τίποτα δεν ζητά.

Μονάχα η πλάτη της να κοιτά την δική του.

Ίσως να λέει ψέματα.

Αυτό πράγματι, ξέρει να το κάνει αληθινά.

Αληθινό ψέμα ή ψεύτικη αλήθεια;

Δεν έχει σημασία.

Διπλή η όψη, γυρνά το κέρμα μέχρι να πετύχει αυτό που θέλει.

Όμως μέσα της, ξέρει.

Πρέπει να πετάξει το κέρμα στην τουαλέτα.

Χάλασε.

Να το κοιτά καθώς κυλά,

μεθυσμένα χαρούμενο,

προς την δίνη της εξαφάνισής του.

Και ίσως, μέσα σ’ αυτή τη δίνη, να χαθεί επιτέλους και η ίδια.

Συγγραφέας: Μαρία Κούτσου - φοιτήτρια Tabula Rasa