"Παντρεύομαι αλλά..." της Ζαχαρούλας Τσαπέκη

Έκλεισα για λίγο τα μάτια.

Θέλω να νιώσω τον ήχο της σιωπής. Ν’ αφουγκραστώ όσα έχει να μου πει. Ψιθυριστά.

Όχι, δε φοβάμαι. Ξέρω. Κι όταν κανείς γνωρίζει, ο φόβος χάνει έδαφος.

Τ’ ανοίγω πάλι και βλέπω το βλέμμα μου να με καρφώνει μέσα απ’ τον καθρέφτη. Με διαπερνά και με διαβάζει. Σαν ανοιχτό βιβλίο.

Το τραγούδι παραμένει το ίδιο. Σε επανάληψη.

Πόσες φορές;

Όσες χρειαστεί, υποθέτω.

«Ποτέ». Μανώλης Μητσιάς.

Εσύ μου το είχες αφιερώσει, δυο χρόνια πριν. Θυμάσαι;

Εγώ, ναι. Θυμάμαι.                                                                                                                                                              

«Ποτέ τόσες νύχτες για σένα… ποτέ τόσο εσύ πουθενά… κι εκεί που σε παίρνω για ψέμα… στο αίμα μου μπαίνεις ξανά.»               

Παντρεύομαι. Ναι, παντρεύομαι. Σε λίγο.

Γι’ αυτό σε κάλεσα εδώ. Να σου πω επιτέλους όσα δε σου είπα τότε. Τότε που είχα ακόμα την ευκαιρία. Τότε που χτυπούσε το τηλέφωνο και αναβόσβηνε το όνομά σου στην οθόνη. Τώρα, νεκρό. Άλλαξα και συσκευή. Άλλαξα και απόψεις. Άλλαξα και δεν είσαι εδώ να με δεις.

                                                                                                                                       

«Κι εγώ που χρόνια ζω για σένα… ποτέ δε θα μπω σ’ άλλο σώμα… ποτέ κι ας γυρνώ σα σκιά… ποτέ κι ας μοιράζομαι ακόμα… στο πριν, στο ποτέ στο μετά…»

Το πριν αντανακλά την ευτυχία. Τη μια και μοναδική που έζησα μαζί σου.

Νόμιζα δε θα με έβρισκε ποτέ. Και ξαφνικά μια μέρα ξύπνησα στην αγκαλιά σου και ήταν τόσο ζεστά. Ξέρεις ότι είσαι ευτυχισμένος όταν είσαι κάπου και δε θέλεις να είσαι κάπου αλλού. Όταν δε σου περνάει από το μυαλό ότι υπάρχει κάποιο αλλού. Όταν δεν υπάρχει τίποτα πέρα από εκείνη την απαράμιλλη στιγμή που δεν έχεις την παραμικρή αίσθηση του κενού που συντροφεύει όλη την υπόλοιπη ύπαρξή σου. Γιατί δε γίνεται αλλιώς.

Όσο κι αν θέλω να πιστεύω ότι όλα είναι σχετικά, κάποια πράγματα είναι απόλυτα. Αν πάρεις ένα γεμάτο κουτί και αφαιρέσεις έστω και μια απειροελάχιστη ποσότητα, δημιουργείται ένα κενό. Δε μπορείς να το αποφύγεις. Κάτι λείπει.

Τι είναι η ζωή; Ένα κουτί που πασχίζουμε να γεμίσουμε με όνειρα, στιγμές και αναμνήσεις. Είμαι τυχερή, το ξέρω. Έστω και για λίγο, κατάφερα να έχω τη ΣΤΙΓΜΗ. Να μη χρειάζεται απλά να ονειρεύομαι. Να μη χρειάζεται ν’ αναπολώ.

Τότε.  Και τώρα;

Το «πριν, το ποτέ, το μετά».

Παντρεύομαι. Γι’ αυτό σε κάλεσα. Να δω πως θ’ αντιδράσεις.

«Ποτέ τόσες νύχτες για νύχτες… ποτέ τέτοιο τέλος φωτιά… κι εκεί που κοιμόσουν και μ’ είχες… καπνός από στάχτη παλιά.»

Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια. Η ζωή κυλά ραγδαία. Μια δίνη από εμπειρίες, πρόσωπα, στιγμές.

Η μια σκηνή διαδέχεται την άλλη.

Μια παράσταση στερημένη από πρόβες .

Αν χάσεις την ευκαιρία, έχασες το χειροκρότημα.

Ο ρόλος δε σου ταίριαξε. Και το σενάριο;  Αλλιώς το πλάσαμε. Θυμάσαι;

Ανοίγω τα μάτια. Μια φλόγα τρεμοπαίζει. Τη βλέπω μέσα απ’ τον καθρέφτη.

Ήθελα να δω πως θ’ αντιδράσεις... Δε παντρεύομαι. Μην είσαι βλάκας. Είπες θα μ’ αγαπάς για πάντα. Πως ό,τι κι αν συμβεί, θα επιστρέψεις. Το ξέρεις. Το ξέρω.                            

                                                                                                                                          

«Κι εγώ που χρόνια ζω λες κι ήρθες...»

Συγγραφέας: Ζαχαρούλα Τσαπέκη - φοιτήτρια Tabula Rasa