"Γίνε ο άνθρωπος που θες να γίνεις" της Ηρώς-Σταυρούλας Μπέη

Τι είναι αυτό που ψάχνεις; Τι ζητάς;

Τι είναι για σένα απάτη;

Τι με κοιτάς;

Απάντα!

Είμαι εδώ και σου μιλώ, μα δε βλέπω να έχεις διάθεση για κουβέντα.

Πάντα φυγόπονος, εαυτέ.

Κάνει κρύο, δε παίρνεις κουβέρτα.

Κρύβεσαι απλώς κάτω από το κρεβάτι. Λες και στο σκοτάδι δεν είναι όλα το ίδιο.

Εσύ είσαι εσύ κι η πέτρα είναι πέτρα.

Ενώ στο φως βλέπεις σχήματα, στη πέτρα βλέπεις σκιές. Εσύ πάλι στο φως δεν έχεις τσίπα.

Κρύψου κάτω απ’ το κρεβάτι και περίμενε. Περίμενε το θάνατο σου, το αιώνιο κρεβάτι-σκοτάδι-φως.

Εκεί θα είναι ένα, το φως το σκοτάδι κι οι σκιές.

Εκεί δε θα χρειάζεται να μιλάμε για να βλέπουμε τα ψέματα, πάνω από το στόμα που ανοιγοκλείνει, σαν πουλιά που βιάζονται να φύγουν από τη φτωχική φωλιά τους και να πάνε σε κόσμους μακρινούς.

Εκεί πλέον το ψέμα σου θα είναι αλήθεια και η αλήθεια μου θα είναι όνειρο που εγκλωβίστηκε στην ονειροπαγίδα.

Είμαι εδώ εαυτέ, ξύπνα κι ας το κρεβάτι, έλα, σε παρακαλώ. Σε παίρνω με το κακό, δεν απαντάς, σε παίρνω με το καλό, βαριέσαι. Μήπως τελικά πρέπει να χωρίσουμε τους δρόμους μας;

Ξέρω, λέω βλακείες κι εσύ με θες, μα είσαι μικρός ακόμα για να πεις τι θες. Μόνο κλαις σα μωρό, που θέλει μια αγκαλιά. Μα η δικιά μου αγκαλιά θα σε ζεστάνει δίχως χέρια και το δικό μου φιλί θα πάρει όλες τις έγνοιες σου μονομιάς.

Τι γίνεται;

Ξυπνάς. Σηκώνεσαι. Έρχεσαι σε μένα. Ωχ, όχι, τώρα φοβάμαι εγώ, πήγαινε πάλι πίσω. Μετά δε θα έχω δικαιολογία για τις φοβίες μου.

Όχι, έρχομαι και δε θα ξαναφύγω. Δεν έρχομαι να σε μαλώσω που δε με ξύπνησες πιο νωρίς. Ούτε καν που στο όνομα μου, στη δυσφήμιση του ονόματός μου, έπαιρνες εσύ επαίνους. Έρχομαι γιατί κατάλαβα πλέον τι θέλω. Θέλω να τα πάμε εμείς καλά. Και το ξέρω ότι θα πετύχουμε πολλά. Πολλά περισσότερα από τα όνειρα σου και τους φόβους μου μαζί.

Ωραία και τώρα τι κάνουμε;

Ένα-ένα. Ανυπόμονος, όπως πάντα, παθιασμένε εαυτέ μου. Τώρα ας συγχωρέσει ο ένας τον άλλον κι ας πάμε να κάνουμε κάτι δημιουργικό, όπως να γράψουμε ένα ποίημα ή να μαγειρέψουμε για τη μαμά μας. Κι από αύριο σκληρή δουλειά και με πολύ χαρά.

Δίκιο έχεις, να δούμε αν θα γίνουν όλα όπως τα λέμε.

Κι αλλιώς να γίνουν… θα γίνουν από το δικό μας χέρι.

Συγγραφέας: Ηρώ-Σταυρούλα Μπέη - φοιτήτρια Tabula Rasa