Φλώρα, άνοιξε μου να μπω, μη μ αφήνεις έξω στο μπαλκόνι.
Δεν θα κάνω άλλη φορά τσισάκια μου στο χαλί. Αφού ξέρεις, πως όταν φεύγεις και
με αφήνεις μόνη μου, στεναχωριέμαι και νοιώθω ανασφάλεια. Δεν μου αρέσει η
μοναξιά και συ τον τελευταίο καιρό, είσαι κολλημένη μπροστά στην οθόνη του
υπολογιστή και δεν μου δίνεις καμία σημασία. Ξέρεις πως τρελαίνομαι για την
γλυκιά αγκαλιά σου γιά τα παιχνίδια στο χαλί και το χουζούρι στο μεγάλο το
κρεββάτι σου.
Περνάει ο καιρός αγαπημένο μου αφεντικό, φεύγει ο χρόνος
χωρίς να το καταλαβαίνεις και μεγαλώνουμε και οι δυο ,χάνοντας πολύτιμες
στιγμές, που θα αναπολείς, όταν με χάσεις, γιατί εγώ δυστυχώς ,έχω πολύ
λιγότερα χρόνια ζωής από εσένα.
Ύστερα, υπάρχει και αυτός ο αχώνευτος ο Χάρης, που σε
περιτριγυρίζει και αποσπά την προσοχή σου, από μένα.
Να τώρα που είμαι εδώ έξω, αυτός φταίει, που σου είπε πως
έκανα τσισάκια στο χαλί και του τράβηξα το μπατζάκι του παντελονιού του.
Πολύ καλά του έκανα, γιατί εκτός του ότι είναι απατεώνας,
είναι και ψεύτης. Επίσης παρέλειψε να σου πει, πως όταν εσύ δεν είσαι κοντά
μας, όλο βρίσκει την ευκαιρία να με κλωτσήσει, όπως καλή ώρα έκανε και τώρα.
Τι τον θέλεις τον αγροίκο, αφού σε στενοχωρεί και κάθε
φορά ,που φεύγει, εσύ βαλαντώνεις στο κλάμα. Το νοιώθω πως δεν σ ´αγαπά, αλλά
σε εκμεταλλεύεται. Κάπου αποσκοπεί, αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω. Πού θα
μου πάει, θα τον ξεσκεπάσω, γιατί έχω μύτη εγώ.
Βάλε με μέσα κυρά μου, γιατί μόνο κοντά σου, νοιώθω
ασφάλεια. Θα κάτσω σε μια γωνιά και δεν θα κουνηθώ από την θέση μου, μέχρι να
φύγει ο αχώνευτος.
«Ρίκα γλυκιά μου, έλα ,έλα μέσα. Θα είσαι καλό κορίτσι,
καλά;».
«Τι; δεν με ξεγελούν τ ´αφτιά μου. Εγώ και αυτός
οικογένεια. Από που κι ως που. Τί είναι αυτά που λες κυρά μου;»
«Ρίκα μου γλυκιά σε λίγο καιρό θα έρθει στον κόσμο το
μωράκι μας και θα συμπληρώσει την ευτυχία μας. Άλλωστε με σένα αρχηγό στα
παιχνίδια ,νομίζω, ότι θα μεγαλώσει χαρούμενα και ευτυχισμένα».
«Ε, το έσωσες λίγο τώρα. Θα κάνω πέτρα την καρδιά και θα
παραβλέψω την ύπαρξη του αχώνευτου. Ποιος θα τον λογαριάζει; Εσύ εγώ και το
μωρό, θα είμαστε τρείς προς έναν. Η δύναμη εν τη ενώσει».
«Έλα μικρή μου άφησε να σε χαϊδέψω και εγώ. Πρέπει να
συνηθίσουμε ο ένας τον άλλο και να μη διεκδικούμε την αποκλειστικότητα της
Φλώρας, αφού και οι δυο νοιαζόμαστε για αυτήν και την αγαπάμε»
«Γρρρ,ε, είπαμε, σιγά σιγά τα βήματα, ένα-ένα. Δεν
γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη να αγαπηθούμε, μην τρελαθούμε».
«Ρίκα!».
«Ότι πεις αφεντικό. Αφού εσύ είσαι ευτυχισμένη κοντά του,
θα είμαι και εγώ. Γιατί μέχρι τώρα αυτό μου έμαθες να κάνω. Να σ´ αγαπώ, να σου
είμαι πιστή και να είμαι ο φύλακας άγγελος σου. Θα ζω και θα υπάρχω για εσένα
και για όλους αυτούς που αγαπάς. ΓΑΒ».
ΓΑΒ,ΓΑΒ.
Συγγραφέας: Ελένη Μαρμαρίδου - Φοιτήτρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου