"Μια στιγμή αρκεί" της Ιωάννας Αποστολάκου

Άνοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα τριγύρω. Έψαχνα κάτι γνώριμο. Το δωμάτιό μου, το κρεβάτι μου, την αδερφή μου. Ένα σημάδι πως βρίσκομαι ακόμα σπίτι μου, μα δεν έβρισκα κάτι. Νόμιζα πως ήμουν σε κάποια άλλη χώρα, σε κάποιον άλλο πλανήτη. Τίποτα δεν θύμιζε όσα είχα συναντήσει μέχρι τώρα. Κοίταζα μπροστά και έβλεπα μωβ λουλούδια, κόκκινα δέντρα ψηλά. Τόσο ψηλά που δεν μπορούσες να δεις πέρα από εκείνα. Πίστευες πως ταξίδευαν μέχρι τα σύννεφα. Είχαν στόχο να φτάσουν τον ήλιο και να λιώσουν κοντά του. Κι έτσι όπως ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου άκουσα μια φωνή. Γύρισα το κεφάλι μου να την ψάξω και αντίκρισα μία πινακίδα που μετρούσε αντίστροφα τον χρόνο. Δεν ξέρω γιατί, μα έγραφε "Έχεις 50 λεπτά να βγεις από τον λαβύρινθο". "Ποιό λαβύρινθο; και γιατί να θέλω να βγω;"  σκέφτηκα. Εδώ όλα τα χρώματα κάνουν πάρτυ. Συνδυάζονται με τέτοιο τρόπο που σε αναγκάζουν να μην θέλεις να ξεκολλήσεις το βλέμμα σου. Είσαι σαν μέταλλο που βρίσκεται κοντά σε μαγνήτη. Τα δέντρα είναι κόκκινα, το χώμα είναι κίτρινο, ο ουρανός είναι ροζ, τα σύννεφα είναι μπλε. Όλα είναι αλλιώς εδώ. Αυτός ο κόσμος σίγουρα ανήκει σε διαφορετικό πολιτισμό. Υπάρχει τόση ηρεμία και τόση ενέργεια που μπορείς να αντλήσεις, μα δεν φτάνει να βρίσκεσαι εδώ. Θα πρέπει να μπορείς να τα αγαπήσεις όλα όσα βρίσκονται εδώ, για να σου επιτρέψει η φύση μα την αφουγκραστείς και να εκμεταλλευτείς την ενέργειά της. Έτσι δεν θα μπορείς να την καταστρέψεις. Σε αυτό εδώ το μέρος λοιπόν, υπάρχουν είδη τα οποία είναι σε θέση να την σεβαστούν, να την φροντίσουν, να την προστατέψουν.

Ακούστηκε ένας δυνατός ήχος και ξέσπασαν κραυγές. Κοίταξα γύρω μου, μα δεν μπορούσα να δω κάτι. Τα δέντρα μού έκρυβαν όσα έπρεπε να  αντικρίσω. Οι φωνές αυξάνονταν και είχα τρομοκρατηθεί. Έπρεπε κάτι να κάνω. Έπρεπε να δω τί συμβαίνει. Έψαχνα ένα τρόπο, όσο τα ουρλιαχτά μου τρέλαιναν το μυαλό. Κοίταξα δίπλα μου. Υπήρχε ένα τσεκούρι. "Μα πως βρέθηκε εδώ", σκέφτηκα. Το άρπαξα και άρχισα να κόβω ένα- ένα τα δέντρα. Μέσα σε πέντε λεπτά είχα κόψει δέκα. Ήταν τόσο εύκολο. Έκοβα ασταμάτητα. Τώρα πια οι φωνές δεν ακούγονταν μα δεν το είχα καταλάβει, ούτε είχα κουραστεί. Έτσι, συνέχισα τη δουλειά μου μέχρι που παρατήρησα πως είχα κόψει όλα τα δέντρα του δάσους. Το κίτρινο χώμα τώρα ήταν κόκκινο. Τα μάτια μου πλημμύρισαν με δάκρυα. "Πώς το έκανα αυτό;", φώναξα.

Η φύση αιμορραγούσε και μαζί της αιμορραγούσα και εγώ. Η ώρα μου τελείωσε. "Έχεις 0 λεπτά να φύγεις από το λαβύρινθο. Η αποστολή σου ΑΠΕΤΥΧΕ".

Συγγραφέας: Ιωάννα Αποστολάκου - Φοιτήτρια Tabula Rasa