"To σύντομο χρονικό μιας επιτυχημένης αποτυχίας" του Μιχάλη Δαγκλή

Η εμπειρία του πρώτου μου φιλιού αποτελεί ένα γοητευτικό μα και τρομακτικό βίωμα που δεν εύχομαι σε κανένα φιλόδοξο νεαρό με ρομαντικές ευαισθησίες.
Η κοπέλα που μου άρεσε φυσικά και δεν ήταν η κλασική όμορφη της τάξης μου μια και είχα από νωρίς τη σωφροσύνη να γνωρίζω πως οι πιθανότητες να έρθει ο Πάπας και να με διδάξει την θεωρία της εξέλιξης των ειδών ήταν μεγαλύτερες από το να βγούμε μαζί, πόσο μάλλον να φιληθούμε. Όχι, η κοπέλα που με είχε γοητεύσει δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη πέρα από τα δικά μου μάτια, και έμοιαζε λίγο με εμένα όσο αφορά τις ασχολίες μας - και το να βρεις κοπέλα που να βλέπει τις ίδιες ταινίες και να ακούει την ίδια μουσική με εσένα σας το λέω, δεν είναι καθόλου αμελητέο.

Κάναμε καιρό παρέα, μιλούσαμε, γελούσαμε (δηλαδή εγώ χαζογέλαγα, ακόμα και σε άσχετες στιγμές) και γενικά έδειχνε ενδιαφέρον, οπότε και το να της ζητήσω να πάμε το βράδυ σε αυτή τη φοβερή νέα ταινία ήταν το εύκολο βήμα. Η λάμψη στα μάτια της μάλιστα μου έδωσε και αυτό που λένε ‘μεγάλες προσδοκίες’. Ίσως πολύ μεγάλες θα έλεγα..

Το βράδυ έφτασε, συναντηθήκαμε και κάτσαμε στη σκοτεινή αίθουσα. Εγώ όλο το απόγευμα είχα καταστρώσει το εξής σχέδιο: όσο θα βλέπαμε την ταινία, θα πλησίαζα το σώμα μου όλο και πιο κοντά της ώσπου θα άγγιζα το χέρι της. Αν ανταποκρινόταν θα είχα το πράσινο φως για να σκύψω και να την φιλήσω. Βέβαια η διαφορά του να καταστρώνεις σχέδια στο μυαλό σου από το να τα πραγματοποιείς είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Από τη φύση μου ντροπαλός, το γεγονός ότι θα φιλούσα μια κοπέλα για πρώτη φορά μου είχε προκαλέσει από νωρίς τέτοιο τρακ, που έκανε την καρδιά μου να χορεύει στο στήθος μου και τις παλάμες μου να ιδρώνουν. Ήταν λες και ετοιμαζόμουν για πρώτη φορά να εξερευνήσω μια άγνωστη νέα γη.

Να μην τα πολυλογώ η ταινία είχε ξεκινήσει κάμποση ώρα όταν αποφάσισα να βάλω σε εφαρμογή το θαυμάσιο σχέδιο μου. Είχα όμως τέτοια αγωνία που το σώμα μου δεν υπάκουε σε τίποτα και έτσι αποφάσισα να πιω λίγο από το αναψυκτικό μου μπας και συνέλθω. Αυτό ήταν κάτι που το έκανα αρκετές φορές μέχρι που κάποια στιγμή έφτασα να συνειδητοποιήσω δύο πράγματα: πρώτον, πως το αναψυκτικό είχε τελειώσει και δεύτερον, πως πάνω στον πανικό μου είχα μπερδέψει τα αναψυκτικά και τόση ώρα έπινα του διπλανού μου, ενός ευτραφή τύπου μεγαλύτερου σε ηλικία από εμένα. Την ώρα που εγώ απορούσα πως στα κομμάτια το κατάφερα αυτό, ο τύπος εκείνος απορούσε για το πως διάολο τελείωσε τόσο γρήγορα το αναψυκτικό του. Μέχρι που έψαξε και κάτω από τα καθίσματα υποπτευόμενος πως ίσως είχε τρυπήσει το κύπελλο και είχε στάξει όλο στο πάτωμα. Ευτυχώς που ήταν σκοτεινή η αίθουσα γιατί αν με έβλεπε κάποιος εκείνη την ώρα θα μπορούσε άνετα να διακρίνει όλα τα μήκη κύματος των χρωμάτων και να επιλέξει το αγαπημένο του.

Η ώρα πέρασε, είχαμε δει πάνω από τη μισή ταινία πλέον και είχα κάπως ηρεμήσει όταν αποφάσισα να κάνω μια καινούργια προσπάθεια. Αυτή τη φορά είπα να τα παίξω όλα για όλα. Θα της έπιανα το χέρι στα γρήγορα, πριν το σκεφτόμουν πολύ και έκανα πίσω.

Έκλεισα τα μάτια, πήρα δυο τρεις γρήγορες εισπνοές και έκανα την κίνηση.
Επιτυχία… ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον.

Το χέρι μου τυλίχτηκε στην παλάμη, που όμως την αισθάνθηκα πιο τριχωτή από ότι θα ήθελα. Ανοίγοντας τα μάτια διαπίστωσα με φρίκη πως για άλλη μια φορά είχα χάσει τον προσανατολισμό μου και είχα πιάσει το χέρι του διπλανού μου. Ήμουν σίγουρος τώρα πως μια γροθιά θα ερχότανε από το μέρος του, αλλά αντί για αυτό εκείνος έσφιξε περισσότερο το χέρι του στο δικό μου. Όταν τον κοίταξα σαστισμένος εκείνος με στραβοκοίταζε με ένα χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο του.

Αποφάσισα πως το να με δει η κοπέλα να κρατάω το χέρι ενός άγνωστου τύπου, δε θα έκανε καλό στη σχέση μας, όσο συμπαθητικός και αν ήταν, και έτσι το τράβηξα, βούλιαξα στη πολυθρόνα μου και επικαλέστηκα των θεό των Χριστιανών, των Ινδών και των Μουσουλμάνων προς βοήθεια.

Κάποια στιγμή η κοπέλα κατάλαβε τη νευρικότητα μου και γλίστρησε το χέρι της στο δικό μου. Αυτό μου έδωσε αυτομάτως φτερά και μια ένεση κουράγιου, και μια που είχαμε φτάσει ως εδώ υπέθεσα πως τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα, και είπα να κάνω την μεγάλη κίνηση. Την πλησίασα, γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος της και έσκυψα με στόχο τα πολυπόθητα χείλη της. Η αδεξιότητα μου σε συνδυασμό με το τρακ που είχα συνεργάστηκε τέλεια με το σκοτάδι της αίθουσας, και το αποτέλεσμα ήταν να προσγειωθώ με τη μύτη μου στο μάτι της, όπου της ψάρεψα το φακό επαφής με τέτοιο βιρτουόζικο τρόπο που θα ζήλευε και ταχυδακτυλουργός από την Ινδία. Το επόμενο δεκάλεπτο ψάχναμε το φακό επαφής ανάμεσα σε αμέτρητα συγγνώμη από μέρους μου και το αίμα να μου έχει ανέβει στα αυτιά. Τελικά τον βρήκαμε κολλημένο στην άκρη της μύτης μου όπου η κοπέλα τον ξεκόλλησε σαν ώριμο φρούτο, τον καθάρισε και τον ξαναέβαλε στο μάτι της.

Αφού τελείωσε πια η ταινία, αποχωρήσαμε, με το διπλανό τύπο να μου ρίχνει κρυφές ματιές και γω μέσα μου να διαολίζομαι. Ήμασταν έξω από τον κινηματογράφο όταν αποκαρδιωμένος της είπα μια τελική συγγνώμη, και πως η τραυματική εμπειρία που βίωσε συνέβη γιατί τυχαίνει να μου αρέσει πραγματικά και πως είμαι πολύ δειλός για να κάνω κάτι για αυτό. Και ενώ περίμενα να βγάλει περιοριστικά μέτρα εναντίον μου, εκείνη πλησίασε με ένα υπέροχο χαμόγελο στο πρόσωπο της και πριν το καταλάβω φιλιόμασταν έξω από το σινεμά, χωρίς καν να έχω τρακ ή καρδιοχτύπι και ο κόσμος ξαφνικά έγινε πιο λαμπρός και αισιόδοξος. Μου είπε κατόπιν πως γέλασε πολύ με τις ‘καρουμπαλιές’ μου και πως την γοήτευε η νευρικότητα μου. Με συμβούλεψε πως την επόμενη φορά που θα θελήσω να την φιλήσω , απλά να το κάνω χωρίς πολλά πολλά. Αυτό το ερμήνευσα εγώ σαν «πριν προκαλέσω καμιά καταστροφή». Όπως και να έχει, τέλος καλό, όλα καλά.

Συγγραφέας: Μιχάλης Δαγκλής - Φοιτητής Tabula Rasa