"Η γέφυρα" της Ελίνας Σταμπούλη

Ο αέρας σφυρίζει αδιάκοπα. Το αγιάζι τρυπώνει μέσα από τα ρουθούνια και γεμίζει παγωμένη αισιοδοξία τα πνευμόνια μου. Ποτέ δεν φεύγει η αίσθηση του αιώνιου κάθε φορά που περνώ τη γέφυρα. Με ταχύ βήμα κινούμαι πάνω από την γέφυρα που ενώνει τους δύο βράχους. 

Τα μάτια μου καίνε από την παγωμένη υγρασία του πρωινού. Κρατώ στα χέρια μου το κομποσκοίνι σφιχτά τόσο που οι κόμποι των δακτύλων ασπρίζουν. Τα ράσα μου ανεμίζουν ρυθμικά στο περπάτημά μου. Το ξύλινο σήμαντρο αντηχεί, είναι η ώρα της προσευχής. Κάλεσμα αγγελικό μοιάζει και γεμίζει αγαλλίασμα την ψυχή μου. Δεν αφήνω το λογισμό μου να σκεφτεί την ανταριασμένη θάλασσα των αναμνήσεων. Κρατώ το βήμα σταθερό “ Κύριε ελέησον με τον αμαρτωλό” φωνάζει η εσωτερική φωνή μου .

Φτάνω στο καθολικό της εκκλησίας, το λιγοστό φως των καντηλιών και το φως της ημέρας συναντιούνται μπρος τα μάτια μου φτιάχνοντας λαμπερές κορδέλες στο χώρο. Τί άλλο από θεϊκό μήνυμα μπορεί να είναι; “Ήρθα!” λέω καθώς ασπάζομαι με ευλάβεια τις εικόνες που νιώθω πως με κοιτούν ως τα φυλλοκάρδια μου. Οι φωνές των αδερφών ακούγονται αρμονικά, ψάλουν την πρωινή ακολουθία. Στέκομαι στο στασίδι μου και σκύβω το κεφάλι . Δάκρυα ανακούφισης κυλούν από τα μάτια μου.               

“Χριστέ μου, απάνεμο λιμάνι της ψυχής μου. Εσύ που μου δείχνεις τα βήματα εδώ και χρόνια. Που με αξίωσες να δεχτώ το αισιόδοξο κάλεσμα σου. Εσύ που κάθε φορά που έπεφτα Ήσουν εκεί με το χέρι απλωμένο να με βοηθήσεις να σηκωθώ! Βοήθησέ με και τώρα. Εμένα τον ταπεινό και ανάξιο της προσοχής σου, να βγω νικητής από τον αγώνα των σκέψεων, που μου θυμίζουν συνεχώς πόσο μακριά από Εσένα είμαι. Πέλαγα και τρικυμίες δε με αφήνουν να φτάσω στο προορισμό μου. Λυπάμαι που η αναξιοσύνη μου φαίνεται τόσο έντονη, τη στιγμή που μόνο Εσένα έχω να μιλήσω. Στέκομαι μπρος Σου ταπεινά μετά την ανεμοθύελλα που συντάραξε την εγκόσμια ζωή μου και ισοπέδωσε όλες τις ισορροπίες μου. Ο δρόμος Σου μακρύς και μοναχικός, λιγοψυχώ μπρος στην διαπίστωση πως δεν θα τα καταφέρω. Και Συ στέκεις τόσο μακρινός και αυστηρός,  σαν τον καλό πατέρα που παρακινεί με αυτή την στάση του το παιδί του να προσπαθήσει πέραν εαυτού. Εσύ ξέρεις καλύτερα! Εγώ ένα τίποτα που όμως δεν ξεχνάς να του του ρίξεις μία ματιά. Σε παρακαλώ έχε καλά, όλους όσους σε έχουν περισσότερη ανάγκη το βλέμμα Σου. Χάρισε τους αγάπη, υγεία, φύλαγε τον κόσμο όλο και δώστους την ηρεμία που έχουν ανάγκη. Αλάφρωσε την καρδιά και την ψυχή τους. Δοξάζω το Όνομά Σου! Κύριε ελέησον, Αμήν!” 

Η ακολουθία φτάνει στο τέλος της, λίγος χρόνος μένει για ησυχία πριν το πρόγευμα. Βοήθα με Παναγιά! Μόνος με τον εαυτό μου πάλι πως θα το αντέξω;  

Συγγραφέας: Ελίνα Σταμπούλη - Φοιτήτρια Tabula Rasa