…Καθόταν αναπαυτικά δίπλα στο
παράθυρο ενώ είχε περάσει το κεφάλι μέσα
στις χούφτες της. Η μανία του άνεμου ίσα που της γινόταν αισθητή απ’ έξω…
Τίποτα δεν είχε για εκείνη
σημασία πια! Ο πόνος της ήταν αρκετά μεγαλύτερος από οτιδήποτε άλλο εκείνη την
στιγμή. Η ζωή της δεν είχε καμία αξία χωρίς εκείνον να είναι δίπλα της, να την
αγαπά, να την προσέχει, να την κοιτάζει στα μάτια και να της λέει πόσο όμορφη
γίνεται μέρα με την μέρα τώρα που θα έφερνε στον κόσμο την κορούλα τους! Η
ευτυχία όμως στην ζωή ενός ανθρώπου είναι μετρημένη στα δάχτυλα των χεριών του,
είναι στιγμές ελάχιστες κι όχι μια ζωή ολόκληρη, κι εκείνη αυτό το γνώριζε.
Έπρεπε να χάσει εκείνον που
αγαπάει, για να αποκτήσει τον θησαυρό της ζωής τους.
Σταγόνες βροχής άρχισαν να
πέφτουν πάνω στο τζάμι διαγράφοντας μια διαδρομή δακρίων. Το βλέμμα της κόλλησε
πάνω στα γκρίζα σύννεφα, που με ταχύτητα το ένα διαδεχόταν το άλλο, κι αμέσως
ένα μικρό αυθόρμητο χαμόγελο ξεγλίστρησε από τα χείλη της.
Κάποιος σίγουρα ένοιωθε τον πόνο της… Κάποιος έκλεγε μαζί της!«Έξω βρέχει αθόρυβα. Μέσα μου όμως έχει ξεσπάσει θύελλα μανιασμένη…», ψέλλισε στον εαυτό της με όση δύναμη της είχε απομείνει και ευθύς μια λιμνοθάλασσα δακρύων άρχισε να τρέχει σαν χείμαρρος από τα δυο της μάτια…
Συγγραφέας: Μάνος Σφυράκης - Απόφοιτος Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου