H Αντιγόνη Πόμμερ, ανάμεσα στα μαθήματα λογοτεχνικής
γραφής που διδάσκει στο εργαστήρι Tabula Rasa αλλά και τη συγγραφή του νέου της (5ου)
βιβλίου, ξέκλεψε λίγο χρόνο για να γράψει ένα άρθρο για τη Huffington Post, εμπνευσμένο από την ιστορία του
Σπύρου Λούη, του πρώτου Έλληνα μαραθωνοδρόμου.
Το άρθρο με τίτλο «Πρώτος
μαραθώνιος αγάπης» μας μεταφέρει γλυκά σε εκείνη την εποχή, μέσα από τη
ρομαντική ματιά της καθηγήτριας μας. Σε μία άγνωστη σε πολλούς ιστορία γι’ αυτό
τον ξακουστό μαραθώνιο… αγάπης.
Μπορείτε να διαβάσετε το
κείμενο στον παρακάτω σύνδεσμο:
Μόλις διάβασα το άρθρο «Πρώτος Μαραθώνιος Αγάπης», της Αντιγόνης Πόμερ, και οι μνήμες μου από την εποχή που είχα ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα, ζωντάνεψαν. Θεωρώ το μαραθώνιο ένα ιδιαίτερο άθλημα, που από μόνο του είναι μία κατηγορία. Την δε ιστορία του 1ου Ολυμπιονίκη μαραθωνοδρόμου, Σπύρου Λούη, μοναδική και αξεπέραστη. Είναι απορίας άξιον, πως το σύγχρονο Hollywood, που ικετεύει για τέτοια σενάρια, δεν έχει μεταφέρει ακόμη στην οθόνη τη ζωή του. Υπήρξε μια τέτοια προσπάθεια, αποτυχημένη θα έλεγα, το μακρινό 1962. Με πρωταγωνίστρια την αείμνηστη Jayne Mansfield και τίτλο ταινίας, «It Happened in Athens».
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την πολύ, πολύ, πολύ ταπεινή και φυσικά υποκειμενική μου άποψη, ο μυθικός Σπύρος Λούης, και εννοώ πλήρως το μυθικός, σημείωσε μία κίβδηλη νίκη στις 29 Μαρτίου 1896, αν και αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ με αδιάσειστα στοιχεία. Όποιος αμφιβάλει ή διαφωνεί αρκεί να καταφύγει στη διαδικτυακή έρευνα (Google). Για την εξοικονόμηση του χρόνου του, τον παραπέμπω στο σχετικό άρθρο του Θάνου Κουτσικόπουλου (Ιούλιος 1999), το οποίο θεωρώ, το πιο ολοκληρωμένο και τεκμηριωμένο.
Όμως ο λόγος που γράφω αυτές τις γραμμές, με αφορμή το άρθρο της κας Πόμερ, είναι άλλος. Αισθάνομαι την προσωπική ανάγκη να εκθέσω την πολύ, πολύ, πολύ ταπεινή και υποκειμενική μου εκτίμηση, στο γιατί το έκανε.
Δεν ήταν, ούτε για τα βραβεία, ούτε για τα χρήματα, ούτε για τη δόξα.
Ο Σπύρος μετά το συγκεκριμένο άθλο, δεν ξανάτρεξε ποτέ στη ζωή του μαραθώνιο. Σχεδόν ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε τη φήμη του. Συνέχισε να ζει μία απλή και ήρεμη ζωή στο Μαρούσι, στο μέρος που γεννήθηκε. Και πέθανε πάμφτωχος. Αφιερώνοντας τα πολύ δύσκολα τελευταία χρόνια της ζωής του, στην περιποίηση της σοβαρά άρρωστης γυναίκας του.
Η απάντηση βρίσκεται στην τελευταία μαγική φράση του συγκεκριμένου άρθρου της κας Πόμερ:
«Η Ελλάδα είχε κερδίσει, μα για τον Σπύρο και την Ελένη είχε κερδίσει ο έρωτας».
Τολμήστε να συλλάβετε το μέγεθος του έρωτα που έτρεφε για την αγαπημένη του ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Έλαβε μέρος και έκανε τα πάντα, θεμιτά και αθέμιτα, για να κερδίσει σε έναν αδύνατο αγώνα. Ώστε να μπορέσει να παντρευτεί την Ελένη του. Και τελικά τα κατάφερε. Ο ολοκληρωτικός θρίαμβος της αυθεντικής αγάπης.
Ευχαριστώ ολόψυχα την κα Πόμερ για αυτό το ανεπανάληπτο, άφθαστο άρθρο. Με έναν απερίγραπτο ρομαντισμό μας προσφέρει ένα ζωντανό παράδειγμα μιας ατέρμονης αλήθειας:
«Η πραγματική και παντοτινή αγάπη νικά τα πάντα».
Ο ταπεινός και άπειρος μαθητής σου.