"Οι αισθήσεις" της Αναστασίας Παπά

Έπιασε το σκουρόχρωμο, σκληρό, µε ξυλώδη υφή και καφέ λείο περίβλημα του ξύλου. Ύστερα το μύρισε, η μυρωδιά του, από το χώμα και  υγρασία του δημιούργησε ταραχή, όχι μόνο τώρα αλλά και κάθε φορά. Ο πνευματικός του κόσμος πάντα δούλευε σε υψηλότερες συχνότητες από τις συνήθεις και οι σκέψεις του έτρεχαν σε τρελά μονοπάτια.

Στο άκουσμα  μίας αστραπής τραντάχτηκε πάνω στον βελούδινο καναπέ του. Σηκώθηκε και  έριξε το κούτσουρο στην φωτιά, απολαμβάνοντας πάλι την έντονη  μυρωδιά της υγρασίας που έδινε στον χώρο. Με τις άκρες των δαχτύλων του ακούμπησε τα δύο τελευταία  πλήκτρα του πιάνου. Ο βαρύς ήχος του ντο μαζί με το ρε, ξύπνησαν τις φλόγες της φωτιάς, τις κοίταξε χαρούμενος, ενώ πάλλονταν στον  δικό τους χορό. Χάιδεψε τον βελούδινο καναπέ του και κάθισε πάλι πάνω του, αλήθεια τον αγαπούσε πολύ αυτόν τον καναπέ ήταν ένα από τα βάρια, κειμήλια, της οικογένειας του, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε τώρα στο πρόσωπο του. 

Έφερε το χέρι του στο πρόσωπο του και το χάιδεψε, ήταν  αξύριστο, ή τραχιά υφή του τον έκανε να νιώσει ένα ρίγος σε όλο του το κορμί. Δεν του άρεσε να αφήνει μούσια στο πρόσωπο. Όμως αυτήν την φορά δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς. Πονούσε πολύ μέσα του. Τι είναι όμως ο πόνος και ποια είναι η αξία του; Αναρωτήθηκε. Τι θα μπορούσε να κάνει, όταν η εμπειρία του πόνου τον είχε αγκαλιάσει σφιχτά και δεν τον άφηνε; Το ερέθισμα, κρύο όπως ο πάγος στο ποτό του. Ο πόνος όμως δεν τον άφηνε να ανασάνει φράζοντας όλο του το είναι. Ο θάνατος του πατέρα του έπρεπε να γίνει παρελθόν. 

Συγγραφέας: Αναστασία Παπά - Φοιτήτρια Tabula Rasa