“Η συνέντευξη, της συνέντευξης, τη συνέντευξη, ω συνέντευξη!” της Ευαγγελίας Θεοδωρίδου

ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα ένιωσα όταν πρωτοαντίκρισα τις κόκκινες γόβες που στολίζουν αυτή τη στιγμή τα πόδια μου και ταιριάζουν ''γάντι'' με το καλοραμμένο μαύρο κοστούμι μου. Το ήξερα ότι θα μου έφερναν γούρι, για αυτό και ήταν η πρώτη μου επιλογή σήμερα το πρωί. Σε συνδυασμό με τον κόκκινο δερμάτινο φάκελο ολοκληρώνουν το απλό, κλασσικό  στιλ που ήθελα να έχω σε αυτή τη συνέντευξη για δουλειά.

Σαράντα χρονών και κάτι. Ούτε πλην, ούτε συν. Απλά...και κάτι. Ένα ''κάτι'' μικρό αλλά ταυτόχρονα αρκετό ώστε να με οδηγήσει στην αναθεώρηση ολόκληρης της μέχρι τώρα ζωής μου και στον επαναπροσδιορισμό όλων αυτών που έχουν πραγματική σημασία για εμένα και με κάνουν ευτυχισμένη. Ένα ''κάτι'' που με οδήγησε σε παραίτηση από τη θέση της εκπαιδευτικού,  έπειτα από δεκαπέντε συναπτά χρόνια υπηρεσίας στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και με έφερε στη θέση της ανέργου αλλά όχι αέργου, να αναζητώ μια νέα πρόκληση που θα μου δώσει νόημα και σκοπό.

Απαλλαγμένη από την επιθυμία να προσπαθώ συνεχώς να γίνω αρεστή στους άλλους, να λέω και να κάνω αυτά που θέλουν οι άλλοι, να καταπιέζω τη δική μου ''φωνή'' και τα δικά μου ''θέλω'' για να μη φανεί η ανεπάρκεια κι η ανικανότητα των άλλων, να κρύβω τον πραγματικό μου εαυτό για να γίνω ''ισότιμο'' μέλος των άλλων, σε μια κοινωνία των μετρίων, όπου οι άξιοι και ικανοί είναι δακτυλοδεικτούμενοι και ''αποδιοπομπαίοι τράγοι'', κάθισα σήμερα στην καρέκλα του συνεντευξιαζόμενου, έτοιμη να κριθώ για τα προσόντα μου και την επάρκειά μου αλλά και να κρίνω αν αυτή η νέα υποσχόμενη εργασία καλύπτει τις δικές μου αξιώσεις και τις δικές μου απαιτήσεις.

Ο συνεντευξιαστής, ένας άντρας, συνομήλικός μου, σαράντα και κάτι, καθισμένος στη δερμάτινη καρέκλα απέναντί μου, εκτελούσε τα καθήκοντά του όπως όφειλε. Η δυνατή του χειραψία και το σοβαρό του ύφος δε στάθηκαν ικανά στο να με πτοήσουν ώστε να τα χάσω και να μπερδέψω τα λόγια μου. Οι απαντήσεις μου, λιτές και ακριβείς, έρχονταν στο στόμα μου χωρίς δεύτερη σκέψη και το χαμόγελο που κάποιες φορές διέκρινα πίσω από τα επιμελώς φροντισμένα γένια του φανέρωνε ότι τον ικανοποιούσαν.

Το βλέμμα του καθαρό και σταθερό δεν άφηνε το πρόσωπό μου λεπτό, παρά μόνο τις στιγμές που ήταν αναγκασμένος να καταγράφει στο μπλοκ, που είχε ακουμπισμένο πάνω στα γόνατά του, κάποια πράγματα από αυτά που έλεγα. Η ψυχραιμία και η σιγουριά που πήγαζε από την πλήρη γνώση των ικανοτήτων μου και την επιθυμία μου να μην κάνω κανένα συμβιβασμό και καμία ''έκπτωση'' όσον αφορά την ποιότητα της δουλειάς μου δε φάνηκαν να του προκαλούν καμία έκπληξη και καμία ανησυχία. Το αντίθετο μάλιστα. Το ανεπαίσθητο κούνημα του κεφαλιού του όση ώρα μιλούσα και το πλατύ χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό του φανέρωναν ότι αυτά που άκουγε τον έβρισκαν σύμφωνο.

Όταν η πόρτα του γραφείου του έκλεισε πίσω μου, το χέρι μου είχε ακόμα πάνω του την αίσθηση της δυνατής και συνάμα θερμής χειραψίας που ανταλλάξαμε, σα δύο αντίπαλοι, που αναμέτρησαν τις δυνάμεις τους πριν από τον αγώνα και γνωρίζουνε και οι δύο που βαδίζουν. Γύρισα στο σπίτι μου και βρήκα τις εφημερίδες εύρεσης εργασίας να με περιμένουν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, στο ίδιο σημείο που τις άφησα σήμερα το πρωί.

Χαμογελάω και παίρνω μία στο χέρι μου. Η συνέντευξη πήγε πολύ καλά. Καλύτερα δε θα μπορούσε. Είναι όμως ώρα  να συνεχίσω την αναζήτηση για δουλειά. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα χρειαστεί να αναζητήσω τον εαυτό μου ποτέ ξανά!!!

Με ευλαβική προσοχή βγάζω τις κόκκινες γόβες μου, που μου έφεραν γούρι σήμερα το πρωί και αντί να τις φυλάξω μέσα στο κουτί τους, όπως κάνω συνήθως, τις βάζω πάνω στο τραπεζάκι δίπλα στην εξώπορτα. Θα τις χρειαστώ και αύριο.

Μερικά χιλιόμετρα πιο μακριά....

ΕΡΩΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα ένιωσα όταν την πρωτοαντίκρισα να μπαίνει στο γραφείο μου αυτό το πρωινό. Μέσα στο αυστηρό, μαύρο κοστούμι της, παρουσίαζε την εικόνα μιας σοβαρής επαγγελματίας που γνωρίζει καλά πως να προβάλλει τον εαυτό της. Οι γόβες της όμως... Από τη στιγμή που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε αυτές τις κόκκινες γόβες κατάλαβα ότι αυτή η συνέντευξη δε θα ήτανε εύκολη υπόθεση για μένα.

Και είχα δίκιο. Ο χαλαρός τρόπος που καθόταν απέναντι μου, πάνω στη δερμάτινη καρέκλα και η άνεση με την οποία απαντούσε στα ερωτήματα που τις έθετα φανέρωσαν από την αρχή το δυναμικό  της χαρακτήρα. Έχω συνηθίσει σε υποψήφιους που τα χάνουν, μπερδεύουν τα λόγια τους, ιδρώνουν, μερικές φορές ακόμα φτάνουν στα όρια της λιποθυμίας. Αλλά όχι αυτή. Αυτή η γυναίκα ήξερε πολύ καλά που ''στεκόταν'' και τι ήθελε.

Οι απαντήσεις της, σαφείς και ολοκληρωμένες, κάλυπταν στο έπακρο τις ερωτήσεις που τις υπέβαλα, αποκλείοντας το περιθώριο δυσερμηνείας ή αναζήτησης περαιτέρω εξηγήσεων από εμένα. Δεν μπορούσα παρά να χαμηλώνω το κεφάλι και να κάνω ότι σημειώνω αυτά που έλεγε, σε μια προσπάθεια να κρύψω το θαυμασμό  που μου προκαλούσε. Σε καμία περίπτωση δε θα τη θεωρούσα αγενή ή ότι ξεπερνούσε τα όρια. Αντιθέτως μάλιστα, από τις απορίες που είχε όσον αφορά το περιβάλλον εργασίας και τις σχέσεις μεταξύ του προσωπικού, μου έδωσε την εντύπωση ατόμου που σέβεται τη δουλειά του και τους συνεργάτες του. Και αυτό είναι αναμφισβήτητα απαραίτητο προσόν για τη δουλειά μας.

Η σιγουριά όμως με την οποία εξέφραζε τις απόψεις της και η αυτοπεποίθησή της... Αυτό ίσως και να θεωρεί πρόβλημα. Όλα αυτά τα χρόνια έχω συνηθίσει να περιβάλλομαι και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που ξέρουν καλά τι θέλω και το ικανοποιούν χωρίς καμία αντίρρηση. Έχουμε όλοι μας συνηθίσει να δουλεύουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο και οτιδήποτε θα διασάλευε αυτόν τον τρόπο θα θεωρούνταν απειλή.

Και αυτή η γυναίκα είναι μια απειλή. Αυτή η γυναίκα δε θα συμβιβαζόταν ποτέ με κάτι που δε θα την έβρισκε σύμφωνη και θα ήταν πάντα έτοιμη να αγωνιστεί για αυτό που πίστευε ότι ήτανε σωστό. Σίγουρα θα αποδεικνύονταν μία πολύτιμη συνεργάτης αλλά το ρίσκο που θα πάρω, αν την προσλάβω, θα είναι πολύ μεγάλο. Είναι πολύ δύσκολο, ακόμα και για έναν προϊστάμενο, όπως είμαι εγώ, να αλλάξω το κατεστημένο τόσων χρόνων.  Κανένας από τους υπόλοιπους δε θα δεχτεί να χάσει τη βολή του για να ακολουθήσει τους δικούς της ρυθμούς.

Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία μετρίων και οι πραγματικά άξιοι άνθρωποι είναι πια δακτυλοδεικτούμενοι. Και το ξέρω πολύ καλά αυτό. Κάποτε ήμουνα και εγώ έτσι. Είχα τα δικά μου ''πιστεύω'' και τις δικές μου απόψεις. Πίστευα ότι ποτέ δε θα τα πρόδιδα. Ποτέ δε θα προσπαθούσα να ικανοποιώ τους άλλους απλά και μόνο για να γίνω αρεστός. Ποτέ δε θα έκρυβα τα προσόντα μου από φόβο μη φανεί η ανεπάρκεια των άλλων και με βάλουν στο περιθώριο. Τελικά όμως εγώ ο ίδιος έβαλα τον εαυτό μου, τον πραγματικό μου εαυτό, στο περιθώριο. Κατάλαβα ότι στην εποχή μας είναι πιο εύκολο να ακολουθήσεις το ρεύμα παρά να πας αντίθετα σε αυτό. Και αυτό έκανα. Το ακολούθησα.

Αυτή η γυναίκα όμως, που μου χαμογελάει μέσα από τη φωτογραφία της, στο φάκελο που κρατάω αυτή τη στιγμή στα χέρια μου, δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει το ρεύμα. Θα συνεχίσει να πηγαίνει αντίθετα προς αυτό, αρνούμενη να αρνηθεί τον εαυτό της. Δε θα συμβιβαστεί με τίποτε λιγότερο από αυτό που της αξίζει. Τη θαυμάζω για αυτό. Γι' αυτό και είμαι αναγκασμένος να την απορρίψω. 

Συγγραφέας: Ευαγγελία Θεοδωρίδου – Φοιτήτρια Tabula Rasa