"Το φευγιό" της Λένας Σπάνδου

Άρχισες να τρέχεις σαν κυνηγημένο ελάφι που ξέφυγε απ’ το κοπάδι και μήτε ξέρεις πια πού βρίσκεσαι μέσα στο πυκνό σκοτάδι που σκέπασε την πόλη.

Βουλιάζουν τα πόδια σου σε λασπόνερα άγνοιας ως τον αστράγαλο σε κάθε πάτημα απ’ τη βροχή που έριχνε όλη μέρα.

Γρυλίζεις ενοχλημένος που δε βρίσκεται κανείς γύρω σου, ένα σημάδι ελπίδας να σου δώσει, μια κουβέντα για όσα συμβαίνουν απόψε το βράδυ.

Δεν άντεχες ποτέ τη μοναξιά και τούτη η νεκρική σιγή στα μέρη που μεγάλωσες και αγάπησες κάποτε, μοιάζει τόσο εκκωφαντική που άρχισες πάλι να φοβάσαι.

Έπιασες τον εαυτό σου να μονολογεί φωναχτά μπας και μετριάσεις τον φόβο που ολοένα σε τυλίγει. Κι ο δρόμος μοιάζει ατελείωτος στο φευγιό σου…

Ζωγραφισμένη μέσα σου η ανάγκη της λύτρωσης απ’ όλα εκείνα τα δεσμά που τόσα χρόνια τραβάς τις αλυσίδες τους.

Ήρθε η ώρα απόψε να τις σπάσεις μια και καλή, να ξεμπερδεύεις με όσους σε αδίκησαν και όσα σε πλήγωσαν.

Θέλεις να τρέξεις, να φύγεις, να ζήσεις ξανά, κάν’ το επιτέλους!

Ίσως ντρέπεσαι ακόμα, «τι θα πει ο κόσμος»… Ίσως λυπάσαι για όσα θ’ αναγκαστείς να πεις αντίο, αλλά θα τα καταφέρεις, σ’ έμαθα πια.

Καλύτερα τώρα, πίστεψέ με, βράδιασε και οι τύψεις σου αποκοιμήθηκαν μαζί με τα όνειρα που κάναμε για μας.

Λερώθηκαν τα ρούχα σου απ’ το τρέξιμο, πρέπει ν’ αλλάξεις, ιδρώτας αναμείχτηκε με δάκρυα χαράς και πόνου.

Μου ‘χες πει πως σου άρεσαν τα αθλήματα αντοχής, τώρα δεν αντέχεις τον μαραθώνιο της ζωής σου;

Ντόμπρα να μου απαντήσεις, όπως την πρώτη φορά που μ’ αντάμωσες.

Ξέχασες φαίνεται στην πορεία τα δύσβατα σκαμπανεβάσματα που πέρασες και τώρα κοπιάζεις σε μια ανηφόρα.

Όπως τότε που είχες αρρωστήσει και κόντεψες να τρελαθείς απ’ την τρομάρα σου για το εποχικό βηχαλάκι.

Πόσες φορές έπεσες κι αναστήθηκες, πόσες φορές με τράβηξες ως τον γκρεμό μαζί σου στον Γολγοθά που ανέβαινες, θυμάσαι;

Ρόγχος βαθύς σ’ έχει πιάσει, μήπως δεν τα καταφέρεις, ο δρόμος σου είναι μακρύς ακόμα μα έμαθες να νικάς.

Σταμάτα λίγο την τρεχάλα, δεν προλαβαίνω έτσι κι αλλιώς να σε προφτάσω, ν’ αντικρίσεις όσα άφησες πίσω και μαράθηκαν.

Τρέλα σε παρέσυρε ή ακατανίκητος πόθος για το άγνωστο που στερήθηκες;

Υπήρχαν αιτίες που σε κρατούσαν φυλακισμένο και δε θα μάθω και λόγοι που ακόμα αγνοείς.

Φυλαχτό όμως κράτησα τα λόγια σου, συντροφιά για μια βροχερή νύχτα όπως αυτή.

Χάρισμά σου οι άυλες υποσχέσεις που ναυάγησαν, να ‘χεις καβάντζα για τα δύσκολα που θα ‘ρθουν στο διάβα σου.

Ψάξε πιο προσεκτικά την επόμενη φορά, μιας που τρέχεις φορτσάτος και πρόσεχε μη μου σκοντάψεις σε κακοτοπιές.

Ω θεέ μου, να μη ξαναζήσω τέτοιο όνειρο…!

Συγγραφέας: Λένα Σπάνδου - Φοιτήτρια Tabula Rasa